Sala obrad

[Vidar]

Wzmianka o byłej członkini Onmitsukido, która teraz działa w szeregach Gotei wcale mnie nie uspokajała. Zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach. Nawet jeśli taki stan rzeczy satysfakcjonuje radę, ja nadal wolałbym mieć tam naszych ludzi. Nawet, jeśli mieliby tylko pokazać, że nadal się tutaj liczymy. By ramie Rady nadal sięgało jurysdykcji oddziałów obronnych. W tym momencie nie będę podważał ich decyzji co do kapitan Tsuki. W niedalekiej przyszłości pewnie udam się do niej osobiście by ocenić jej zaangażowanie oraz to, po czyjej stronie stoi.
Ich inne komentarze puszczałem mimo uszu. To naturalne, że wśród czterdziestu sześciu osób znajdzie się kilka takich, które niekoniecznie będą mi przychylne. Wiem przynajmniej tyle, że będą mnie szanować. Nie potrzebowałem niczego więcej niż zachęcenia do podzielenia się moimi obserwacjami, a to nastąpiło bardzo szybko.
- Hijikata Toshizou nie żyje… – upewniłem się, że głos dobrze niesie się po Sali, jednocześnie dając temu faktowi wisieć chwilę w powietrzu – Za to biorę pełną odpowiedzialność. Chciałem doprowadzić go do Seireitei żywego i myślę, że miałem nawet szansę, lecz błędnie rozeznałem się w sytuacji. Nie sądziłem, że Sayamaka Asagi zada ostatni cios, który powinienem był zablokować. Jego śmierć to moja porażka, jednak… Jednak może dobrze się stało. – rozejrzałem się po radnych – W swoich ostatnich momentach wydawał się być szczerze zaskoczony. Może planował dać się złapać, a to ten ostatni cios pokrzyżował jego plany. Nie znamy mocy jego artefaktu. Możliwe, że potrzebował się tutaj dostać by raz jeszcze nas zaskoczyć. To mogła być lepsza decyzja.
Stałem wyprostowany czekając chwilę na jakąkolwiek odpowiedź ze strony Rady. Nie zależnie, czy taka nastąpiła kontynuowałem.
- Artefakt nie został przy nim znaleziony, chociaż wyraźnie miał go przy sobie podczas walki. Odgrażał się również, że nawet jeśli go zabijemy, wróci i jestem, niestety, skłonny mu uwierzyć. Rozumiemy zbyt, jeśli chodzi o jego moc. Oczekuję, że znów się ukaże i możecie być pewni, że będę na niego gotów. Ja również mam nad nim przewagę. On nie zna mojej mocy, a przynajmniej jej limitów. Będę w stanie stawić mu czoła. – powiedziałem pewny siebie – Skoro już przy tym jesteśmy… Wiemy również zbyt mało o mocach Gotei. Ich populacja Vizardów zwiększa się. Na pustyni porucznik siódemki stracił nad sobą panowanie, atakując Cera Espadę. Oni nie mają nad tym kontroli. Powinienem być świadom tego, że udaję się na misję z niestabilnym Vizardem… Dlaczego Onmitsukido nie posiadało tej informacji? – stanąłem z uniesioną głową pozostawiając w tym pytaniu nutę zarzutu.
Muszę ostrożnie rozegrać karty, którymi dysponuję. Musza sami zobaczyć błędy w zarządzaniu Onmitsukido zanim wystąpię przed szereg żądając władzy absolutnej. To nie będzie negocjacja, nie miałem zamiaru prosić. Tym razem muszą poczuć realne zagrożenie. Sami wielokrotnie byli mylni w swoich osądach. Nie zawsze działali dla dobra Seireitei, a jeśli chcę utrzymać ten wymiar w wymiernej stabilizacji potrzebuję do tego ludzi. Całego Onmitsukido pod moim dowództwem.

[Skye]

Vidar rozpoczął przedstawianie swojego punktu widzenia na temat Hijikaty oraz działań, które doprowadziły do jego śmierci, a chwilach gdy czynił przerwę między kolejnymi zdaniami dało się usłyszeć nawet pojedyncze oddechy. Zapanowała cisza absolutna. Słowa dowódcy Riteitai odbijały się echem od ścian auli.
- Przyznaję, że z dwojga złego lepiej, by Toshizou trafił martwy do Seireitei. Jego ciało oraz zanpakutou również służą za źródło informacji - odparł sędziwy mężczyzna, który przed momentem udzielił głosu Vidarowi.
- Pomimo wszystko, uważam, że sprowadzenie Hijikaty żywego, pomimo potencjalnego ryzyka, byłoby lepszym rozwiązaniem - wtrąciła kobieta z jednego z niższych rzędów, dzieląc się swoimi przemyśleniami.
- Być może, ale musimy operować na faktach. A te są takie, że Kagaku-taicho oceni, czy taki stan rzeczy okazał się być dla nas właściwy. Wierzę jednak, że dowódca Vidar zrobił, co mógł.
- W to nie wątpię. Żałuję tylko, że to kapitan piątej dywizji samodzielnie podjął decyzję o zabiciu swojego dawnego podopiecznego.
Po krótkiej i zachowanej w nader neutralnym tonie wymianie zdań między radnymi, Vidar mógł kontynuować swój raport. Zasiadający w Radzie na bieżąco nie zawsze się ze wszystkim zgadzali, lecz dokładnie takie było ich zadanie. Czterdziestu radnych miało przedstawiać różne punkty widzenia, by zawsze zwrócić uwagę na każdy szczegół, nierzadko możliwy do dostrzeżenia z jednej konkretnej perspektywy. Sześcioro arbitrów z kolei wyciągało wnioski i podsumowywali debaty.
Gdy Vidar zadał swoje oskarżycielskie pytanie radnym, przez raptem kilka sekund po rzędów potoczyły się szmery, które natychmiastowo zostały uciszone przez jednego z sędziów. Silnym uderzeniem jakiegoś obiektu o blat zaprowadził spokój w auli. Po czym sam doszedł do głosu.
- Onmitsukido posiadało tą informację. Przynajmniej powinno posiadać. Ryuichi Kagawa został skazany na pobyt w Gnieździe Czerwi za atak na kapitana Sayamakę przed trzema laty w trakcie jednej z misji w Świecie Żywych. Fakt, iż została ona w pewnych kręgach utajniona lub nawet wymazana, wskazuje, iż nasz niedawny kryzys konspiracyjny ingerował również w przepływ informacji - rzekł twardym donośnym głosem, któremu nie towarzyszyło nawet pojedyncze zawahanie. To był jedyny możliwy powód. Sam Vidar mógł nawet paść ofiarą tych ataków, gdy interweniował w Gnieździe Czerwi. - Tym bardziej motywuje to nas oraz pion dowódczy Onmitsukido do nie tylko usprawnienia procedur, lecz również przeprowadzenia szczegółowej weryfikacji wszystkich dotychczasowych informacji, metod komunikacji, werdyktów, dosłownie... wszystkiego - ocenił przytomnie.

[Vidar]

Postanowiłem nie komentować dalej, a przynajmniej nie przed Radą, poczynań Sayamaki. Przekroczył swoje uprawnienia jako kapitan, lecz nie jako dowódca tamtej misji. Jeśli został tutaj popełniony błąd to umieszczenie go w pozycji, która dla kogoś wielce związanego z renegatem, była bardzo wymagająca. On sobie z tym po prostu nie poradził, a ja nie mogłem go winić. Sam kilkukrotnie dałem się ponieść emocjom, zwłaszcza ten raz, gdy właściwie wybiłem cały ród szlachecki. Misja w taki, czy inny sposób została wykonana. Jeśli jego zwłoki nadal służą nam za źródło informacji, w jakiś sposób wygraliśmy.
Mój zarzut na pierwszy rzut oka nie wzbudził większych emocji u radnych, lecz ja wiedziałem lepiej. Sam szelest rozmów oraz kartek świadczył o tym, że w jakiś sposób to ich poruszyło. Linia obrony, którą się posłużyli tylko udowodniła, że Onmitsukido nie działa tak, jak należy. Ja mogłem sobie poradzić bez takiej informacji, aczkolwiek inny, słabszy członek oddziałów mógłby przypłacić to życiem. Ja nie miałem zamiaru szastać życiem podwładnych. Nadeszła pora bym przeszedł do ofensywy, kiedy słuchacze byli najmniej na to przygotowani.
- Drodzy radni, to tylko pokazuje z jakimi problemami borykają się nasze siły specjalne. Nawet jeśli wszystkie informacje oraz procedury zostaną jeszcze raz zweryfikowane, będą to robić to te same osoby, które popełniły te błędy. Z całym szacunkiem, lecz nie tego potrzebuje Onmitsukido. – powiedziałem donośnym głosem, stojąc jak na żołnierza przystało z dłońmi za plecami – Gotei przeszło swoją reformację, myślę, że nadeszła pora na siły specjalne. Ostatnie wydarzenia, które w ogóle nie powinny mieć miejsca, gdybyśmy pracowali w odpowiedni sposób, doprowadziły nas na skraj wojny domowej. Zaufanie, jakim się darzyliśmy, zostało zrujnowane. Teraz każdy, patrzy każdemu na ręce, a Gotei, niestety, dysponuje większa siłą niż nasze oddziały. Gdyby doszło do kolejnego przewrotu, tym razem z ich strony… Przegramy. – pozwoliłem tej myśli zagnieździć się w świadomości radnych, robiąc krótką pauzę.
- Byłem w gnieździe czerwi, podczas przewrotu. Walczyłem z Espadą w Rukongai, gdzie zwyciężyliśmy wraz z kapitanem Chesterem. Teraz, wraz z kapitanem Asagim przyniosłem ciało Hijikaty Toshizou. Podczas tych ostatnich lat uświadomiłem sobie, że świat jest teraz zbyt niebezpieczny byśmy mogli pozwolić sobie na wojnę domową. Seireitei musi stać zjednoczone. Onmitsukido oraz Gotei pracujące obok siebie, niezależnie. – wystąpiłem krok naprzód by wszyscy mogli zobaczyć moją zdeterminowaną twarz.
- Onmitsukido potrzebuje zmiany. Nowego przywództwa. Jednej osoby, do której będą odpowiadać wszyscy, a on do was. Kogoś, w kogo lojalność możecie wierzyć bezgranicznie. Kogoś, kto dokona trudnych wyborów, by dusze oraz ten wymiar były bezpieczne. Wojownika, który swoją siłą będzie dorównywać kapitanom Gotei, będąc przykładem oraz ostoją dla innych. Dyplomaty, który przywróci zaufanie pomiędzy naszymi instytucjami, jednając je ze sobą! – warknąłem, podniesionym głosem.
Wziąłem głębszy oddech dając jeszcze jedną chwilę na przyciszone wymiany zdań pomiędzy radnymi, a kiedy nadal będą w dyskusji, uderzę raz jeszcze zanim zdążą się poróżnić i wytworzyć obozy za, oraz przeciw.
- Onmitsukido potrzebuje mnie na swoim czele! – uderzyłem się pięścią w pierś, lekko skłaniając głowę – Walczyłem u boku kilku kapitanów, co wzbudzi ich zaufanie. Inni znają już moją reputację i za każdym razem, gdy ujrzą moje Ban-Kai, będą wiedzieć do kogo należy. – zacząłem, rozglądając się po Sali – Moja służba przebiegła bez zastrzeżeń. Wzbudzam respekt wśród podwładnych i jestem gotów wyjść z cienia, by stać się twarzą nowego, odmienionego Onmitsukido. Znam nasze procedury. Jestem w stanie znaleźć luki w naszym bezpieczeństwie. Moja lojalność nigdy nie była kwestionowana. Dlatego teraz proszę, oddajcie Onmitsukido w moje ręce. Dajcie mi absolutną władzę nad restrukturyzacją oraz doborem personelu. Wydawajcie rozkazy mnie, a ja odpowiednio je przydzielę. – uśmiechnąłem się nieznacznie spoglądając w najwyższy punkt przed sobą, gdzie niewątpliwie jest jeden z najważniejszych radnych – Zróbcie to, a obiecuję wam Onmitsukido, jakiego jeszcze nie widzieliście, oraz na nowo zjednoczone Seireitei.
Oczekiwałem na ich decyzję, lecz skorzystałem z przewagi, jaką nad nimi miałem. Wystarczyło skorzystać z daru Heimdalla próbując wychwycić ich ciche szepty. To nie będzie możliwe dla normalnej osoby, aczkolwiek jest to jedna z tych rzeczy, która czyni mnie idealnym kandydatem do zadania, które przed sobą postawiłem.
Nadeszła pora zmian, tylko, czy Rada jest na to gotowa?

[Skye]

Vidar głosił swój monolog, w trakcie którego żaden radny nie próbował mu przerwać. Nawet nie dlatego, że byli poruszeni lub zdruzgotani prawdą, tudzież samymi oświadczeniami. Nigdy tutaj bowiem nie było kultury wchodzenia komuś w słowa, o ile nie przekraczano pewnej granicy. I choć wydawać by się mogło, że stojący na środki auli Shinigami lawiruje już niebezpiecznie blisko tego punktu, gdy cierpliwość oraz tolerancja radnych zostanie wyczerpana, to jednak nie słyszał on ani jednego głosu dobiegającego z ław. Wszyscy słuchali.
W końcu, gdy tylko Vidar doszedł do meritum, proponując swoją kandydaturę na stanowisko dowódcy całego Onmitsukido, chcąc piastować funkcję, którą niegdyś współdzielili kapitanowie drugiego oddziału, rozległo się echo ściszonych rozmów. To był moment, w którym mężczyzna zaczął już żądać, zamiast trwać w neutralnym trybie rozmowy. Jego obietnice natomiast brzmiały, niczym u rasowego polityka rzucającego kiełbasę wyborczą w tłum, co także wznieciło szepty. Rzadko kiedy jakikolwiek obywatel Seireitei, niezależnie od stażu służbowego, własnej historii, popełnionych wykroczeń i dokonań, sukcesów i porażek, rangi oraz siły, wykazywał postawę roszczeniową w trakcie obrad Centrali Czterdziestu Sześciu.
Radni wymieniali między sobą raczej krótkie zdania, które Vidarowi ciężko było rozróżnić. Słowa zlewały się w jedno, a potęgujące echo tylko utrudniało mu robotę. Z pojedynczych komentarzy mógł natomiast wywnioskować, że jego propozycja lekko podzieliła radnych. Niektórzy uznawali go za żądnego władzy, inni za racjonalnego pragmatyka. W głównej mierze tylko obawy, przypuszczenia, sugestie. Nie dosłyszał jednak żadnych konkretów, albowiem te zawsze były wymawiane na głos.
- Dowódca Riteitai wyznacza zatem swojego kandydata na stanowisko zwierzchnika sił specjalnych - wtem odezwał się starzec o niepokojąco zimnym i niskim głosie. - Wydał już swoją opinię, rekomendacje oraz przewidywania. Sądzę, że to jest moment, w którym należy poprosić arbitraż Centrali o podjęcie decyzji po wysłuchaniu uwag i komentarzy radnych.
Vidar w tym momencie nie miał innego wyboru, jak po prostu uszanować tą procedurę. Słowo sprzeciwu spaliłoby jego szanse na awans. Po chwili rozpętała się krótka debata, gdzie pojedynczy radni chcący zająć stanowisko w tej sprawie po prostu wygłaszali swoje uwagi. Jedni faktycznie wyrażali jedynie obawy w związku z tak nagłą zmianą strukturalną w Onmitsukido, inni wykorzystywali merytoryczne argumenty poparte niejasną przeszłością Vidara, a także jego licznymi zmianami dywizyjnymi w ostatnich miesiącach, gdzie nawet miał epizod pod komendą Chestera Homecide. Natomiast ci, którzy go popierali, w szczególnej mierze powtarzali innymi słowami to samo, co przed momentem powiedział Shinigami. Jedyne nowości w tej kwestii traktowały o sile, jaką dysponował Vidar, choć stanowiło to jedynie poboczny argument.
Sam zainteresowany nie musiał natomiast niczego udowadniać. Jego kompetencje pod kątem mocy duchowej raczej były znane wśród członków Centrali.
Dotychczasowemu liderowi Riteitai, jak również Kuroitai, nie przydzielono w trakcie debaty głosu. Trwała ona natomiast dobrych kilkadziesiąt minut, aż w końcu każdy, kto chciał się wypowiedzieć, zrobił to. Ostatecznie więc wybór trafił do arbitrażu mającego teraz pogląd na stanowisko niemal całej rady. Maksymalnie dziesięciu-dwunastu polityków nie zamierzało wyrazić własnej opinii. Rozpoczęło się więc głosowanie wśród sześciu sędziów, które przeprowadzono w sposób tajny przed Vidarem, lecz jego zmysł Heimdalla pozwolił mu mimo wszystko w absolutnej ciszy na dosłyszenie całego procesu.
Tak; Nie; Nie; Tak; Tak; Tak
- W toku wyjątkowo przyspieszonej procedury Centrala Czterdziestu Sześciu wyraziła aprobatę wobec twojej kandydatury, Vidarze - oznajmił ten sam mężczyzna, który rozpoczął debatę oraz zgłosił prośbę do arbitrażu o wydanie decyzji w tej sprawie.

[Vidar]

Reakcje na mój wywód były przewidywalne. Mało kto śmiał żądać czegokolwiek od rady, a do mnie będą musieli się przyzwyczaić. Zapewne o wiele prościej było im rozmawiać z kapitanami, którzy kiedyś często byli członkami arystokracji. Ja również znałem etykietę, lecz postanowiłem używać jej w odpowiedniej ilości. Nic nie podważało mojej lojalności, toteż ciężko było im się do czegokolwiek przyczepić. Balansowałem na granicy, którą doskonale znałem, a to pozwoliło mi wykazać wystarczająco dużo emocji by ich poruszyć.
Musiałem też przyznać, że architekci tego pomieszczenia wykonali świetną robotę. Nawet z darem Heimdalla trudno było mi usłyszeć pojedyncze konwersacje. Wiedziałem natomiast, że moja propozycja podzieliła radę, co oczywiście zrobić powinna. Bałbym się o wpływy Sanosuke, gdyby tak łatwo oddali władzę w moje ręce. To też pozwalało mi w bardzo niedokładny sposób, określić jak bardzo liczy się w tym towarzystwie.
W końcu odezwał się jeden z radnych akceptując moje słowa oraz pozostawiając je debacie. Ukłoniłem się tylko z szacunkiem, wysłuchując dyskusji. Wszystkie argumenty, które poruszali miały swoje fundamenty w mojej służbie, a największym ale był zazwyczaj jej okres. Gdyby tylko wszyscy wiedzieli o Kurotai, a co za tym idzie wszystkim, co zrobiłem dla nich do tej pory. Podejrzewam, że debata byłaby o wiele krótsza. Mnie nie pozostało nic, jak tylko ich wysłuchać. Gdy wszystko ucichło nareszcie mogłem w pełni skorzystać z wyostrzonego słuchu. Usłyszałem werdykt przed wszystkimi i powstrzymałem się od delikatnego uśmiechu by nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Musiałem zachowywać się bardziej profesjonalnie niż na początku tej rozmowy.
- Szlachetni Radni, Arbitrzy, dziękuję za tak szybko podjętą decyzję. Dołożę wszelkich starań by nie zawieść waszych oczekiwań. – ukłoniłem się głęboko, pozostawszy w takiej pozycji przez kilka dobrych sekund zanim znów rozejrzałem się po Sali – Czy oznacza to votum zaufania oraz całkowitą dyspozycję w zarządzaniu zarówno strukturą, personelem oraz procedurami Onmitsukido, jak również delegację zadań zleconych przez Radę jako mojego jedynego zwierzchnika? – zapytałem tonem rzeczowym, podobnym do tego, którego używają wysocy urzędnicy.
Pokazałem im swoją żywiołową stronę. Nadeszła pora by powrócić do utartej etykiety by nie narazić się szlachcicom, chociaż nie mieli w zwyczaju cofać swoich decyzji. Wychodząc z tego pomieszczenia będę piastować nowe stanowisko i pomimo faktu, że traktowałem ten awans jako krok naprzód dla Onmitsukido, czułem pewną ekscytację. Wcześniej nie byłem odpowiedzialny za życia tak wielu osób. Wiedza, że moje decyzje mogą przesądzić o całej populacji była przytłaczająca, a jednocześnie intrygująca. Byłem mimo wszystko pewien, że jestem najlepszą osobą do tego zadania.

[Skye]

Awans Vidara na stanowisko przywódcy sił Onmitsukido nie przyniósł pierwszej w historii Soul Society debaty, przy którym wszyscy radni by się ze sobą zgadzali. Mimo wszystko, taka była ich rola by rozważyć wszystkie za i przeciw, zanim Centrala podejmie wspólnie jakąkolwiek decyzję. Teraz natomiast ci, którzy byli przeciwni, musieli ten stan rzeczy zaakceptować.
- Nie całkiem. Procedury określające czynności powiązane z wszelkimi aktywnościami na terenie Centrali Czterdziestu Sześciu, ogólna struktura Onmitsukido dzieląca siły na cztery dywizje pozostaną bez zmian. Zmiany personalne na najwyższych stopniach natomiast będą musiały być zaaprobowane przez arbitraż rady. Pozostałe procedury oraz delegacje zadań wewnątrz Onmitsukido będą uzależnione od twojej osoby - odpowiedział radny, który prowadził dialog ze świeżo upieczonym zwierzchnikiem sił specjalnych Seireitei.
Vidar otrzymał zatem posadę zbliżoną do tej, jaką piastowali kapitanowie Gotei, albowiem nadal, tak samo jak i oni, miał nad sobą wyższą instytucję. Różnica była natomiast taka, że podlegało mu notabene kilku zastępców, wyspecjalizowanych w sprawowaniu konkretnych funkcji, co odróżniało dowódców poszczególnych oddziałów od poruczników.
- Przekażemy do oddziałów oraz ich zwierzchników informację o zmianie organizacyjnej w Onmitsukido, a także poinformujemy oficjalną drogą Siedem Oddziałów Obronnych.

[Vidar]

Nie wszystko poszło po mojej myśli. Pragnąłem większej rewolucji wśród oddziałów obronnych i chociaż pewnie mógłbym teraz odejść nie zwracając uwagi na ograniczenia mojego stanowiska, pragnąłem zrobić wszystko, jak należy. Sama siła pozwalała mi na więcej niż Rada mogłaby sądzić. Gdyby chcieli mnie w czymkolwiek zatrzymać potrzebowaliby kogoś z Gotei, a ta organizacja jest już poza ich jurysdykcją. Mimo wszystko, wszystko powinno zostać załatwione legalnie oraz przestrzegając wszystkich procedur, dlatego miałem jeszcze do powiedzenia zaledwie kilka zdań zanim wyjdę.
- Te ograniczenia zostaną, oczywiście, uszanowane. Chciałbym, jednak wnieść o brak arbitrażu w zmianach personalnych na wysokich stanowiskach. Mam pełne zaufanie do tego organu, aczkolwiek taki wybór narażony jest na ryzyko ingerencji politycznej, co dałoby szansę infiltracji osobom z zewnątrz oraz powtórzeniu zdarzeń niedawnego przewrotu. – odpowiedziałem dyplomatycznym tonem – Powierzając mi to stanowisko, uznaliście mnie za osobę lojalną wobec was oraz bezpieczeństwa Seireitei, zatem proszę, poddajcie mojej ocenie lojalność oraz użyteczność ludzi, którzy będą służyć pod moim dowództwem. Zgodziliście się by zadania zostały przekazywane mnie, zatem myślę, że brzemię wyboru personelu, zwłaszcza tego bezpośrednio do mnie raportującego oraz w najbliższej współpracy powinno, naturalnie, należeć do mnie. – starałem się spojrzeć w stronę radnego, który wypowiedział poprzednie słowa.
Tym razem nie wywierałem na nich żadnej presji, nie okazywałem zbyt wielu uczuć. Używałem słów, których mogli się spodziewać od członka arystokracji lub polityka, a nie jednego z kapitanów Onmitsukido. Teraz musiałem liczyć, że to właśnie tym razem wszystkie sznurki, za które pociągnął Sanosuke będą mi znów sprzyjać. Nie wyobrażałem sobie by ktoś inny wybierał mi współpracowników. Z resztą mógłbym ich po prostu pomijać przy wydawaniu rozkazów. Moje argumenty powinny być wystarczająco przekonujące. Gdyby oddano tę rolę w moje ręce mógłbym spokojnie stąd odejść w pełni usatysfakcjonowany.

[Skye]

Mężczyzna, z którym dotychczas prowadził dialog Vidar, teraz nie odpowiedział na jego pytanie, bowiem od razu doszedł do głosu ktoś inny. Prawdopodobnie siedzący dwa lub trzy rzędy wyżej.
- Nie do końca zrozumiałeś, kapitanie - odparł mężczyzna o przyjemniejszym dla ucha głosie, choć bez wątpienia był to również człowiek dożywający jesieni swojego życia. Wyrażał się jednak nadal niezwykle pewnie. - Nie będziemy ci oddelegowywać współpracowników oraz podkomendnych. Zarówno twoją, jak i naszą rola, będzie znalezienie, rekomendacja oraz aprobacja potencjalnych kandydatów. Wszystko na linii dialogu, aniżeli narzucenia. Respektujemy twoją osobę, a także funkcję, jaką od dziś pełnisz i właśnie dlatego zdecydowaliśmy się powierzyć ci taką odpowiedzialność. Chcemy cię traktować jako naszego bezpośredniego partnera w działaniach podlegających jurysdykcji Centrali.
Radny rozwinął szerzej myśl, większą wagę przywiązując do łagodniejszego wydźwięku słów, aniżeli jego poprzednik. Nikt mu się nie sprzeciwiał, więc Vidar mógł wywnioskować, że przemawia on w imieniu całej rady, a nie tylko swoim. Prawdopodobnie interpretacja nowego stanowiska w oddziałach Onmitsukido była zbliżona przynajmniej u większości członków Centrali.
- Jeśli to koniec spraw, jakie byś chciał poruszyć, pozwól, że zakończymy obrady i skoncentrujemy się na rozpoczęciu drogi formalnej awansu - dodała tym razem kobieta definitywnie siedząca w pierwszym rzędzie, niewiele wyżej od poziomu, na którym stał sam Vidar.

[Vidar]

Znów odpowiadał mi ktoś inny. Czasami dłuższe posiedzenia z Radą mogły być naprawdę frustrujące. Moje wyczulone zmysły pozwalały mi na określenie dokładnego kierunku, z którego dochodził głos, a tym samym wymuszało na mnie obrót głowy, bo nie lubiłem przemawiać do ogółu. Nie byłem jeszcze tak pyszny.
Niestety nie otrzymałem akceptacji na moją prośbę. Zrozumieliśmy się bardzo dobrze. Mam głos w wyborze najwyższych stanowisk, aczkolwiek nadal będę musiał zabiegać o akceptację rady. Uważałem to za zbytnią biurokrację. Wiem, że radni uwielbiają mieć prawo wyboru, jednak niektóre procedury marnują zbyt wiele czasu. Mogli mnie teraz zapewniać, że nikogo mi nie narzucą, lecz w teorii daje im to takie prawo, a tego właśnie chciałem uniknąć.
Pragnąłem brać ich zapewnienia na poważnie, aczkolwiek zbyt często byłem świadkiem politycznych zagrań, którym zapobiegać musiało Kurotai. Oni nie do końca zdają sobie sprawę z powagi sytuacji, ale na to nic nie poradzę.
Z resztą, zaledwie chwilę później dano mi do zrozumienia, że to posiedzenie zostało zakończone. Upieranie się przy swoim tylko rozgniewało by Radę, a nie tego potrzebowałem. Wywalczyłem, ile mogłem. Dowódca musi wiedzieć, kiedy bitwa jest wygrana, by mógł się wycofać. O był ten moment.
- Szanowni Radni, raz jeszcze dziękuję ze pozytywne rozpatrzenie mojej propozycji. Doceniam powierzone mi zaufanie. – ukłoniłem się głęboko jednocześnie robiąc pierwszy krok do tyłu – Nie mam więcej petycji. – wyszedłem z ukłonu okręcając się na pięcie oraz kierując swoje kroki do wyjścia.
Przed Onmitsukido długa droga, a to jest pierwszy krok. Moją pierwszą misją natomiast, będzie przyjrzenie się przeszłości Hijikaty, póki zwłoki oraz wspomnienia są jeszcze świeże. To pewnie będzie wymagało ode mnie złożenia wizyty u kapitan Tsuki. Nie mieliśmy wcześniej przyjemności, a ja jestem ciekaw na jak dużą lojalność mogę liczyć z jej strony.

z/t