Dolina Krzemowa - Główny ośrodek Landegre Industries

[Erma Voelker]

Białowłosa w pierwszej chwili spojrzała gdzieś w bok. Spodziewała się takich słów, dlatego nie była zaskoczona, kiedy Arcadius stwierdził, że bierze prysznic, a telefon nie jest wodoodporny. Dlatego nieco się uspokoiła, jednak kiedy usłyszała to, co miał dalej do powiedzenia...zesztywniała, a na jej twarzy pojawił się wyraz, który chyba nigdy jeszcze tam nie zagościł. Oczy jak monety, lekko rozchylone usta, które sugerowały, że z chęcią by coś powiedziała, ale...nie wiedziała co. Wyciągnęła nawet dłoń w jego kierunku w momencie, kiedy na jej twarzy pojawił się czerwony jak wiosenna piwonia rumieniec, jednak szybko opadła bezwładnie wiedząc, że nie cofnie tego, co już Landegre powiedział. A powiedział to tak poważnym tonem, że ojciec na pewno w to uwierzy. Ale że ona...że niby miała być lesbijką? Głowa powoli opadła niżej, a dłonie zakryły twarz. Włosy również opadły w taki sposób, że gdyby nie czarny garnitur, w ogóle by jej z tej perspektywy nie było widać. Dopiero po chwili uniosła nieco głowę, rozłożyła delikatnie palce, by go widzieć, a spojrzenie, które mu posłała było pełne rezygnacji. Teraz na pewno ojciec ją zabije.
Co zaś się tyczyło jej ojca...
Po drugiej stronie słuchawki natomiast na sekundę zaległa cisza. Ojciec Ermy z całą pewnością trawił właśnie otrzymane informacje, po czym odezwał się zupełnie niewzruszonym tonem, jakby to, co powiedział Landegre, było dla niego normą.
- Muszę przyznać, że nieco mnie pan zaskoczył takimi informacjami, ale Erma zawsze należała do nieco dziwnych osób, jeśli mogę się tak wyrazić, dlatego jestem w stanie to zaakceptować. I faktycznie, szczęście, że nie rozniosło się to bardziej i znalazł się ktoś, kto naprostuje ją na właściwe tory - umilkł na chwilę właściwie tylko po to, by złapać oddech, po czym odezwał się ponownie nie dając mu nawet szansy na to, by się wtrącić.
- Jak rozumiem pan jest jej sekretarką? Szczerze, to zazdroszczę jej takiego doboru swoich podwładnych - dodał tak poważnym tonem, jakby faktycznie tak uważał. Zarówno jeden jak i drugi czuł przez słuchawkę, że osoba, z którą rozmawia postawi na swoim. W taki, czy inny sposób.

[Arcadius Landegre]

- Czemu nie. Będę mógł sobie to wpisać w CV. Z drugiej strony nie wiem, czy to najlepszy pomysł. Próbował pan kiedyś nosić pończochy i szpilki? Mnie się po pewnej imprezie zdarzyło i proszę mi wierzyć, że to nie jest przyjemny widok. - Mówił spokojnie i miejscami dość poufałym tonem.
- W tym miejscu stwierdziłbym, że moje wcześniejsze słowa były żartem, ale skoro chce pan pozować na nowoczesnego i tolerancyjnego ojca, to nie będę niczego negował. Może nawet trafiłem w ciemno w kwestii preferencji seksualnych pana córki - kto wie. Mam w każdym razie nadzieję, że przeprowadził pan już niezbędną pogadankę o pszczółkach i kwiatkach. To zresztą może być ciekawa anegdotka. Musi mi pan kiedyś opowiedzieć przy szklance dobrej whiskey jak właściciele międzynarodowych korporacji zabierają się za uświadamianie swoich dzieci. - w tym momencie Arcadius odchrząknął, a jego ton spoważniał. - Niemniej jednak muszę zadać to pytanie: czy przekazać coś Ermie w pana imieniu?

[Erma Voelker]

Po drugiej stronie słuchawki Arcadius usłyszał krótki, urywany śmiech, który choć był oznaką wesołości, nie brzmiał zbyt ciekawie.
- Widziałem pańskie portfolio panie Landegre, nie musi pan dodawać nic więcej. Internet to cudowny wynalazek, musi pan przyznać.
Wydawało się, że i Gerard jest dość spokojny, choć doskonale słychać było w jego głosie zniecierpliwienie. Najwidoczniej nie był tak spokojny i opanowany jak Erma i niewiele brakowało, żeby wybuchnął.
- Panie Landegre, na nikogo nie pozuję i jedynie stwierdzam, że nie zdziwiłbym się, gdyby pańskie słowa okazały się prawdą, choć przez wiele lat wolała raczej towarzystwo płci przeciwnej. Anegdotka o pszczółkach i kwiatkach nie jest w tej kwestii potrzebna, i o ile nie ja byłem stroną, która ją uświadomiła, to z całą pewnością wie, gdzie kopnąć mężczyznę, żeby zabolało - pomijając już fakt, że białowłosa nigdy by się na to nie odważyła - Dlatego taka rozmowa nie jest konieczna, ale chętnie kiedyś przysiądę się do pana ze szklaneczką whiskey i porozmawiamy, ale o sprawach biznesowych, nie rodzinnych - określił jasno pan Voelker najwidoczniej zbliżając się już do puenty swojej wypowiedzi.
- Może pan jej przekazać, że kiedy będziecie mieli chwilę wolnego czasu, moglibyście wpaść na obiad. Będę miał wtedy okazję porozmawiać osobiście z panem, panie Landegre, przy okazji zaś zajmę się szalejącą córką. Choć nie wiem z której choinki się pan urwał, żeby wymyślić coś takiego. Najwidoczniej nie zna jej pan AŻ tak dobrze - to ostatnie oczywiście dotyczyło historyjki, którą wymyślił Arcadius. Gerard zaczekał jeszcze aż Landegre mu odpowie, po czym pożegnał się typowo po niemiecku i rozłączył się. Dopiero wtedy Erma oprzytomniała.
- Zwariowałeś? - zwróciła się do niego bezpośrednio już, bo najwidoczniej historyjka o byciu lesbijką nie przypadła jej do gustu. Oczywiście struchlała już po chwili, poprawiła włosy i odezwała się już spokojniej - Proszę mi wybaczyć...więc...i jak?
Ciężko jej było ubrać w słowa to, co chciała powiedzieć, dlatego wyrażała się dość nieskładnie i miała problem z właściwym odzywaniem się do siedzącej przed nią osoby. Mieszała zatem ton oficjalny z tym typowo towarzyskim, zwracając się do niego raz po imieniu, raz per pan.

[Arcadius Landegre]

Przed zakończeniem rozmowy Arcadius zdążył jeszcze wcisnąć kilka słów:
- Z wielką chęcią skorzystam z zaproszenia panie Voelker. Obiecuję odstawić pana córkę pod dom, w nienaruszonym stanie, przed dziewiątą ... nie wiem tylko jeszcze jakiego dnia i miesiąca ...
Landegre odczekał chwilę, aż Erma się uspokoi, po czym oddał jej telefon i ruszył do pobliskiego barku.
- Proszę się nie krępować, jeżeli tak pani wygodniej, nie mam nic przeciwko, aby zwracać się do mnie po imieniu. Natomiast kwestię telefonu uznałbym za sukces. Nie sądzę, aby pani ojciec próbował się dodzwonić w najbliższym czasie. Muszę przyznać, że zawsze miałem rękę do oficjalnych i delikatnych rozmów - nie uważa pani? - Powiedziawszy to zwrócił się twarzą z powrotem do Ermy, trzymając dwie butelki różnych trunków i czekając na jej decyzję.

[Erma Voelker]

Erma nie musiała się uspokajać, ona była spokojna, tylko trochę...rozbita. Nie wiedziała właściwie co się stało przed chwilą, nie wiedziała przecież, co powiedział ojciec i o co mogło konkretnie chodzić, a Landegre bynajmniej nie zachowywał się tak, jakby zamierzał jej powiedzieć co i jak. Dlatego nie odzywała się przez chwilę, zwyczajnie obserwowała go uważnie, po czym westchnęła widząc, że daje jej do wyboru dwa trunki. W chwili obecnej na żaden z nich nie miała ochoty, ale sądziła, że musi się czegoś napić, czegokolwiek, dlatego wybrała ten mocniejszy, o ile dobrze odczytała etykietki na butelkach.
Dopiero mając szklankę czy też kieliszek w dłoni, kiedy upiła jeden, solidny łyk, odetchnęła głębiej i odezwała się ponownie spokojnie, tym razem jednak nieco mniej oficjalnie, niż do tej pory.
- To nie tak, że mi jest tak wygodniej. Po prostu widzi pan, całe życie zwracam się do wszystkich oficjalnie i czasami po prostu mi się miesza. Dlatego wszystko zależy od tego, jak pan woli, nie jak mnie jest wygodniej. Jakby nie patrzeć, to ja tu jestem gościem, nie pan - uśmiechnęła się lekko i wróciła słowami do kwestii telefonu - W takim razie jestem wdzięczna przynajmniej za to ponieważ mój ojciec należy do tych natarczywych, którzy nie spoczną, dopóki nie dowiedzą się wszystkiego. Za to ma pan u mnie duży plus, ale...klub ze striptizem? Że niby jestem lesbijką? - tu zaśmiała się nawet cicho, bo wciąż wydawało jej się to być zabawne - Rozumiem, że jestem dziwna, ale aż tak? W każdym razie chciałabym jeszcze wiedzieć co to było za zaproszenie? Czyżby mój kochany ojciec zaprosił pana do siebie? - dodała z nutą zrezygnowania, ponieważ jej ojciec znany był z tego, że wpadał na dziwne pomysły.

[Arcadius Landegre]

Rozlał mocniejszy trunek i powrócił na swoje wcześniejsze miejsce, podając Ermie jej szklankę.
- W takim układzie Arcadius, lub dowolne zdrobnienie. - Stwierdził radosnym tonem, stukając swoją szklanką o tą trzymaną przez kobietę.
- Nie sądzę też, aby pani ojciec przyjął z pełną ufnością cokolwiek powiedziałem ... i tak zapamięta raczej fakt rozmawiania ze mną, niż to co wymyśliłem ... a i mamy zaproszenie na obiad. - Dodał z wesołą intonacją, po czym zabrał się za swój alkohol.

[Erma Voelker]

Białowłosa uśmiechnęła się lekko, dość niepewnie, ale trwało to zaledwie przez chwilę, ponieważ zaraz stuknęła delikatnie własną szklanką o jego.
- Erma, miło mi poznać - w obecnej sytuacji ciężko było stwierdzić, czy faktycznie jej słowa wyrażały radość, ale przez tych kilka chwil które spędzili razem mógł śmiało wywnioskować, że Quincy nie należy do osób, które kłamią, bądź są nieszczere. Dlatego z powodzeniem mógł pomyśleć, że białowłosa faktycznie cieszy się z tego spotkania i zejścia na mniej oficjalny ton. Czuła się przy nim swobodnie, może właśnie dzięki tym żartom, od których nie stronił, albo wyczuwała, że nie ma względem niej żadnych złych zamiarów? Kwestia tego, kto zasługiwał na jej zaufanie, a na kogo zwracała większą uwagę zawsze była nieco niezrozumiała nawet dla samej Ermy, ale jakoś nigdy nie zastanawiała się nad tym dłużej pozwalając sobie samej po prostu ocenić, kto na to zaufanie zasługiwał, a kto nie. I nie chodziło tu o to, że dał jej się pobawić swoimi zabawkami. A może?
- Wydaje mi się, że mimo wszystko mój ojciec zna mnie bardzo dobrze i wie czego się po mnie spodziewać. Z całą pewnością historyjka była wiarygodna, jednak prędzej zobaczyłby mnie gdzieś w telewizji jak zbieram datki na aukcji charytatywnej, niż w kasynie - powiedziała z przekąsem, bo faktycznie, jaki był, taki był, ale wiedział doskonale czego się po niej spodziewać. Dopiero po chwili spojrzała na niego, a w jej oczach pojawiło się zaciekawienie - Naprawdę? - uśmiechnęła się nawet lekko, upiła łyk trunku z podanej szklanki, skrzywiła się nieco bo najwidoczniej nieprzyzwyczajona była do jego smaku, po czym, już wyglądając nieco raźniej, zmrużyła lekko srebrne ślepia - Sądzę, że mój ojciec ma w tym jakiś cel. Pewnie będzie chciał cię przekabacić, już od dawna szuka możliwości rozwinięcia firmy, a ty jesteś ku temu doskonałą sposobnością. Założę się, że mnie przy okazji zruga za opuszczenie Niemiec bez jego wiedzy - westchnęła ciężko, rozsiadła się wygodniej na fotelu, właściwie prawie w nim położyła i wpatrując się w ciemny płyn w szklance zapytała cicho - To kiedy lecimy? - najwidoczniej ten pomysł w ogóle nie przypadł jej do gustu i tylko idiota nie zorientowałby się, że wcale nie chce tam lecieć.

[Arcadius Landegre]

- Wpadniemy przy okazji ... będzie ku temu parę okazji. Następny cel to południowa Europa, ale najpierw chcę zahaczyć o konkretną osobę - wyruszymy za kilka godzin.
Stwierdził krótko Arcadius. Nie wyglądał na przejętego ostrzeżeniami Ermy przed jej ojcem - najwidoczniej nie zakładał, że ktoś jest w stanie nim manipulować.

[przepraszam za krótki post, ale taki lepszy chyba niż żaden]

[Erma Voelker]

Skinęła głową dając mu tym samym do zrozumienia, że przystaje na dalszy plan działania. Co prawda pity trunek, powoli, bo powoli, sprawiał, że zaczynało jej szumieć w głowie, ale był to przyjemny szum nie mający właściwie nic wspólnego ze stanem nietrzeźwości. Chyba jeszcze nigdy tak naprawdę się nie upiła i jakoś nie potrzebowała dopisywać sobie tego doświadczenia do zeszytu.
- A mogę wiedzieć co będziemy robić w Europie i do kogo lecimy, czy to ścisła tajemnica firmy i musiałbyś mnie zabić, jeśli byś mi ją zdradził? - zaśmiała się nawet cicho, upiła mały łyczek ze szklanki i spojrzała w brązowawy płyn chwilę nie odrywając od niego wzroku.
- Czemu wszyscy dziennikarze na sali byli płci żeńskiej? - rzuciła nagle z lekkim uśmiechem na twarzy i dopiero wtedy spojrzała na niego. Najwidoczniej miała sporą zabawę obserwując jego reakcję, a sam zaś mógł zauważyć, że Erma wolała słuchać, niż mówić, dlatego ciągnęła go za język. Co prawda lubiła też posiedzieć w ciszy, jeśli taka była potrzeba.

[Arcadius Landegre]

- Jeden z członków Yawaty i dobry przyjaciel. Zamierzam zabrać go na przejażdżkę, a zaczniemy do otwarcia jeszcze kilku ośrodków.
Stwierdził spokojnie Arcadius, po czym odpowiedział na drugie dużo bardziej prywatne pytanie.
- Szczerze to nie wiem. Może zauważyli, że na każdej konferencji prasowej nigdy nie wybrałem mężczyzny tak długo, jak była jakakolwiek kobieta chcąca zadać pytanie.

[możesz na chwilę poprowadzić wątek? wylot i wbicie w przestrzeń powietrzną tematu Jessego?]

[Erma Voelker]

[Mogę ]

Skinęła głową porozumiewawczo i dokończyła swój trunek. Nie prosiła o dolewkę, właściwie gdyby chciała, sama by sobie polała, jednak teraz zrobiła się nagle wyjątkowo głodna.
- Jeśli nie masz innych planów, moglibyśmy coś zjeść, a później na spokojnie polecieć tam, gdzie masz plan - wysunęła propozycję, na którą Arcadius przystał jednogłośnie. Zaśmiała się cicho słysząc jego odpowiedź na temat dziennikarek, ale nic więcej w tym temacie nie powiedziała. Nie chciała wyjść na wścibską, a odniosła wrażenie, że tak to mogło właśnie wyglądać. Dlatego zaczekała, aż Landegre dopije swój trunek, po czym oboje udali się do najbliższej restauracji, zjedli obiad, a warto dodać, że z nieznanych przyczyn białowłosą dopadł wilczy głód, by później, z czystym sumieniem wsiąść do prywatnego odrzutowca i zaczekać, aż ten wyląduje w miejscu, które wskazał Arcadius.

z/t