Okręg no. 28 - Rūku

[Kagami no Senshi]

Kagami nie miał wątpliwości - Należało udać się do źródła dźwięku. Zdawało się, że prócz zarażonych znajdowały się tam jeszcze konie oraz być może ktoś, kto będzie w stanie pokierować ich do medyków lub podać użyteczne informacje. To, oraz w okolicy prawdopodobnie nie znajdował się nikt, kto byłby w stanie powstrzymać zarażonych przed zwiększeniem ilości strat w ludziach. Nie wiadomo nawet było, czy polegli z ręki zarażonych sami nie padali ofiarą zarazy, ich informacje były mocno znikome. Wszystko, czego można było się domyślać to to, że zaraza przemieszczała lub w ogóle dostała się w to miejsce przez wodę, o czym mogła świadczyć zamknięta studnia.

[Naridashi Daitaru]

Po dotarciu Shinigamich na plac i zbadanie studni jasnym już było iż choroba przedostała się przez wodę, z tego również można było przypuścić że duża część populacji, o ile nie jej większość została momentalnie zarażona.
-Znowu pieczęć czwartej dywizji.- pomyślał Naridashi.
-Zdaje się że aktywnie prowadzi ona walkę z plagą chyba że...
Przemyślenia Daitaru przerwał donośny i nagły dźwięk, obróciwszy się w jego stronę Shinigami zobaczył że jego towarzysz również wpatruje się w źródło nadchodzącego jazgotu. Momentalnie z twarzy przełożonego wyczytał również jego intencje i całkowicie się z nimi zgadzał.
-Chyba lepiej abyśmy nie narobili zbytnio hałasu, mogłoby to ściągnąć na nas niechcianą uwagę, prowadź.- powiedział do swojego przełożonego półszeptem.

[Ryuichi Kagawa]

Zaintrygowani dźwiękami, Shinigami opuścili plac, wychodząc na ulicę biegnącą na wschód. Mijali kolejne nieoznakowane budynki, co sugerowało, że były to domostwa mieszkańców. Po kilkudziesięciu metrach udało im się odkryć źródło dźwięków.
Po swojej lewej stronie dostrzegli szeroką wnękę skrytą między dwoma budynkami. Wydeptana ścieżka prowadziła wgłąb, gdzie znajdowała się idealnie dopasowana do sklepienia i ścian wgłębienia kratowana brama, pełniąca formę drzwi, za którą rozpościerał się plac schowany między otaczającymi go budynkami. Krata posiadała klamkę i wbudowany zamek na klucz. Była to jedyna droga wyjścia z placu i wejścia na jego teren. Przejście było na tyle szerokie, że byłaby w stanie pomieścić trzy osoby wszerz i dwie wzwyż.
Po drugiej stronie krat Shinigami dostrzegli kilka pustych boksów znajdujących się po drugiej stronie placu. Prędko zdali sobie również sprawę z tego, że krata, chociaż przymknięta, nie jest zamknięta na klucz - byliby w stanie otworzyć ją i przejść na drugą stronę, gdyby tylko chcieli.
Gdy tylko zbliżyli się do krat, dostrzegli ślady zaschniętej krwi. Było ich mnóstwo - na klamce, na kratach, na podłodze wokół krat, na ścianach, sklepieniu. Ślady prowadziły właśnie na plac, skąd dobiegały mrożące krew w żyłach, nieprzyjazne dźwięki.

* * *

Kolejka: Dowolna.

[Kagami no Senshi]

To, co należało zrobić, było jasne. Znaleźć medyków, zneutralizować zagrożenie. W przypadku, gdy z pewnego miejsca dochodziły nieprzyjazne dźwięki, podążając za nimi można było zrobić przynajmniej jedną z tych rzeczy, jeżeli nie więcej, w przypadku odnalezienia kogoś, kto jeszcze nie został zarażony.

- Moim zdaniem nie ma to znaczenia. Zarażeni zdają się nieinteligentni. My jesteśmy sobie w stanie z nimi poradzić, inni... Nie mogę mieć pewności. W pewnym sensie należy doprowadzić do tego, by to właśnie na nas skupili swoją uwagę, przynajmniej jeżeli istnieje podejrzenie, że ktoś jest w niebezpieczeństwie.

Widok zakrwawionych krat oraz stanu, w jakim znajdowało się całe to miejsce bynajmniej nie napawał optymizmem. Zdawało się wręcz, jak gdyby cała ta sprawa była jeszcze większa, niż tylko i wyłącznie zaraza w znaczeniu takim, w jakim sobie to wyobrażał. Przed przejściem przez kratę, Kagami zamierzał nadać do centrali krótki komunikat:

- Mówi Kagami no Senshi, 15. Oficer VI Dywizji. Zaraza w tych okręgach nie przypomina niczego, co do tej pory widziałem. Zarażeni poruszają się, są agresywni oraz są w stanie korzystać z technik szybkiego przemieszczania się. Wraz z dywizjonistą Naridashi Daitaru zbliżamy się do miejsca, z którego dochodzą nieprzyjazne dźwięki, widać mnóstwo śladów krwi, wszystko wskazuje na to, że będziemy walczyć z co najmniej jednym zarażonym. - tempo w którym mówił, było szybsze, lecz nadal zrozumiałe. Oddziały obronne muszą wiedzieć. Zaraz po nadaniu wiadomości, jeżeli nie otrzyma innych dyrektyw przejdzie przez bramę gotowy do walki.

[Naridashi Daitaru]

Shinigami wysłuchał opinii towarzysza, porozumiewawczo skiną głową po czym pozostał w milczeniu przysłuchując się rozmowie Kagamiego z centralą. Niezależnie od rezultatu Naridashi podąży za Oficerem.

[Ryuichi Kagawa]

Krótko po nadaniu wiadomości słuchawka komunikatora eksplodowała kakofonią na tyle głośną. Wśród trzasków, pisków oraz innych dźwięków Shinigami byli w stanie usłyszeć pojedyncze słowa, jednakże nie byli w stanie rozszyfrować tej wiadomości, która najprawdopodobniej była odpowiedzią na wcześniejszy komunikat nadany przez Kagami'ego.
Nie będąc w stanie temu zaradzić, Kagami zbliżył się w kierunku otwartej bramy prowadzącej na przestronny dziedziniec ukryty między budynkami. Naridashi podążał jego śladem.
Niespodziewanie usłyszeli dobiegający zza pleców szept.
— Nie radzę.
Spoglądając za siebie dostrzegliby mężczyznę stojącego tuż przy Naridashi'm. Był to Shinigami pochodzący z czwartej dywizji, na co wskazywał ręcznie haftowany symbol znajdujący się na wysokości klatki piersiowej ciemnego munduru. Mężczyzna nosił ciemno-zielony płaszcz z szerokim kapturem, pod którym skrywał miodową czuprynę. Na plecach nosił ukrytą w pochwie broń, którą było no-dachi.
Mężczyzna krótką chwilę spoglądał po nich, nie umiejąc skupić wzroku na żadnym, od czasu do czasu rzucając posępne spojrzenia w stronę bramy, którą Kagami chciał przekroczyć. W końcu pokręcił głową, spoglądając na Kagami'ego.
— Jest ich tam bardzo dużo. Odradzam. — Kciukiem wskazał drogę, z której przyszli. — Chodźcie. Tu nie jest bezpiecznie.
Nie czekając na ich następny ruch, mężczyzna bez słowa odsunął się, a następnie wskoczył na dach pobliskiego budynku. Wówczas zatrzymał się i spojrzał w dół na Kagami'ego i Naridashi'ego, oczekując, że podążą jego śladem.

* * *

Kolejka: Dowolna.

[Naridashi Daitaru]

Pojawienie się nieznajomego zaskoczyło Naridashiego, nie mówiąc już o tym że ten bezdźwięcznie zakradł się tuż za plecy Shinigamiego.
-Czwarta dywizja.- pomyślał zobaczywszy emblemat na mundurze.
Nim zdążył zamienić z nowoprzybyłym słowo ten wskoczył na dach najbliższego budynku.
Daitaru spojrzał na bramę i sekundę potem na Kagamiego.
-Zdaje się że ma rację.- powiedział po czym przedostał się na dach tegoż budynku dzieląc drogę na dwa skoki.

[Kagami no Senshi]

Z braku innych poszlak również postanowił ruszyć za mężczyzną. Wskoczył na dach podążając za Daitaru, a następnie udał się w kierunku który wskazał mężczyzna.

Nie był pewien, czy może ufać mężczyźnie, jednakże z drugiej strony miał całkowitą pewność, że gdyby ten miał złe zamiary, mógłby pozbyć się przynajmniej jednego z nich na miejscu albo pozwolić im udać się na owy plac ku własnej zgubie, przynajmniej podobno. Traktował to wszystko z ziarnem soli, próbując zachować jednocześnie trzeźwe myślenie. Cichym głosem zwrócił się do "czwórkowicza":

- Jak się nazywasz? - rozpoczął - W jakim stanie jest wasz oddział? Kto wami dowodzi?

[Ryuichi Kagawa]

— Nazywam się Mihara Heichachiro. Jestem dywizjonistą, służę w czwartej dywizji — odpowiedział.
Kiedy tylko Shinigami dotarli na skraj dachu, Heichachiro przystanął. Spojrzał w dół, by po chwili wydać z siebie cichy pomruk, a następnie skoczyć przed siebie na dach kolejnego budynku. Ten znajdował się kilka metrów dale. Shinigami ocenili, że nie mieliby większych problemów, aby podążyć jego śladem. Wkrótce razem kroczyli na przód.
— Tak wiele się wydarzyło... — westchnął. — Ciężko powiedzieć, w jakim stanie jest oddział. Nie było nas zbyt wiele, tylko dowódca i dwoje dywizjonistów. Cel naszej misji był prosty - zbadać sprawę choroby rozprzestrzeniającej się na terenie Mōteru. Kiedy tylko dotarliśmy do miasta większość mieszkańców było zarażonych. Hirashima Wakano, nasz dowódca, ustaliła przyczynę epidemii. Odkryła, że ktoś zatruł wodę, którą miejscowi czerpali za pośrednictwem studni. Jest ich wiele na terenie całego miasta, toteż choroba rozprzestrzeniała się w szybkim tempie. Zamknęliśmy je, lecz było za późno. Musieliśmy rozpocząć pracę nad lekarstwem. Hirashima-san, przy współpracy z wirusologiem, Kitani Urumi, udało się przygotować lekarstwo. Prawdopodobnie bylibyśmy już w drodze z powrotem do Seireitei, gdyby nie fatalna seria wydarzeń, które nastąpiły w chwili odkrycia skutecznej formuły lekarstwa...
Heichachiro ściszył głos, a także zwolnił tempo. Zatrzymał się na skraju następnego dachu, wpatrując się w jedną z oszalałych dusz kręcącą się po ulicy. Po chwili Heichachiro skoczył na kolejny dach, nie zwracając już dłużej uwagi na stworzenie.

* * *

Kolejka: Dowolna.

[Kagami no Senshi]

Gdy mężczyzna zaczął się wypowiadać, Kagami słuchał uważnie, mimo ciągłego rozglądania się na boki. Nie miał pewności, czy skoro zarażeni byli w stanie korzystać z czegoś, co wyglądało jak technika szybkiego przemieszczania się, czy oni sami również nie byliby w stanie wskoczyć na dach i ich zaatakować. W pewnym sensie zarażeni jednak nie zdawali sobie sprawy z ich obecności. Reagowali na dźwięk? Tyle było pytań bez odpowiedzi.

- Co wydarzyło się dalej? - zapytał Kagami przyciszonym głosem- Czy wiadomo, dlaczego zarażeni są w stanie korzystać z czegoś, co przypomina techniki szybkiego przemieszczania się?

[Naridashi Daitaru]

Grupa mężczyzn szybko pokonywała kolejne odległości skacząc pomiędzy dachami budynków, po wysłuchaniu streszczonej przez Miharę historii, sytuacja nico się rozjaśniła.
-Więc jednak przez wodę. - pomyślał Naridashi. Łatwe i skuteczne, parę możliwych koncepcji zaczęło rodzić się w umyśle Shinigami. Czy plaga miała na celu zwabić tutaj wojowników z Seireitei? Może to tylko test przed znacznie większym przedsięwzięciem, próba na niewinnych mieszkańcach tego miasta, niczym na szczurach? Cel kogokolwiek kto stał za plagą nie zmieniał jednak nic, należało jak najszybciej pozbyć się go i plagi zanim ta wydostanie się za mury osady. Z tą myślą dalej podążał za Kagamim i nowo napotkanym Shinigamim.

[Ryuichi Kagawa]

Shinigami podążali za Heichachiro. Prowadzący ich Shinigami niejednokrotnie przystawał, obserwując zarażonych kręcących się w tej części miasta. Każdy wyglądał inaczej, lecz posiadali wspólny mianownik. Wszyscy zarażeni byli mieszkańcami Rukongai. Gdyby nie podejrzane zachowanie, przez które bardziej upodabniali się do głodujących drapieżników i puste spojrzenia ciemnych oczu, nie byliby w stanie odróżnić ich od zdrowych mieszkańców. Tych nie widzieli jednak odkąd wkroczyli do miasta. Heichachiro był pierwszą zdrową duszą, którą spotkali na swojej drodze. Był to przerażający fakt, z którym przyszło im kroczyć na przód.
Heichachiro wyraźnie posmutniał. Nie odpowiedział od razu, wcześniej ciężko wzdychając i głośno wypuszczając powietrze.
— Coś zaatakowało miasto. To była dziwna, tajemnicza, niespotykana wcześniej energia, rodzaj ataku duchowego, który zwrócił Duchy Zanpakutō przeciwko Shinigami. Nie byliśmy przygotowani... — Przyznał z bólem. — Duchy zmaterializowały się i zaatakowały nas. Szybko udało nam się odkryć, że nie jesteśmy w stanie skrzywdzić naszych Duchów. Ja nie byłem w stanie zranić mojego Ducha Zanpakutō. To działało w obie strony.
Heichachiro nie krył frustracji. Zdarzało mu się rzucać nerwowe spojrzenia na opętańców kroczących ulicami miasta czy zaciskać palce na rękawach swojego munduru. Skupiając się na wytłumaczeniu niektórych zjawisk energicznie gestykulował rękoma, chcąc nie tylko opisać, ale także zobrazować wydarzenia.
— Byōkin, Duch Zanpakutō należący do Kitani-chan, ten podstępny skurwysyn, wykorzystał sytuację. Byłby nieszkodliwy, gdyby nie choroba panująca w mieście, bowiem jego umiejętności pozwalają mu na manipulację zarazą. Rozprzestrzenianie choroby, doprowadzenie do śpiączki, zawładnięcie nad umysłem chorego, kurwa, łatwiej byłoby mi wymienić rzeczy, których skurwiel nie potrafi zrobić w takich warunkach! Znajduje się w swoim naturalnym środowisku!
Przewodnik zamilkł, prowadząc Kagami'ego i Naridashi'ego przez kilka następnych dachów. Przeskakiwali z jednego na drugi. Towarzyszył im dźwięk skrzypiącego drewna i przerażających odgłosów wydawanych przez opętańców, prawdopodobnie znajdujących się pod wpływem Byōkina zarażonych mieszkańców tego miasta.
Heichachiro zatrzymał się na kolejnym dachu wysokiego budynku. Rozprzestrzeniający się u podnóża budynku szeroki plac wyglądał na opuszczony. Heichachiro krótką chwilę wpatrywał się w nicość, by po chwili rozejrzeć się. W końcu bez słowa zeskoczył na dół, miękko lądując na lekko ugiętych nogach. Wyprostował się, ponownie rozglądając się za opętańcami.
— Byōkin stworzył mgłę, zatruwając tutejsze powietrze. Pełno w nim jego zarodników — odezwał się, kiedy tylko Kagami i Naridashi podążyli jego śladem.
Heichachiro przyjrzał się Kagami'emu, najwyraźniej spodziewając się po nim jakiejś reakcji. Po chwili spojrzał również na Naridashi'ego. Kilka uderzeń serca później dostrzegli na jego twarzy figlarny uśmiech.
— Nie obawiajcie się jednak. Musielibyście oddychać tym powietrzem przez kilka godzin, abyście zaczęli odczuwać wpływ jego umiejętności. Chyba, że któremuś z opętańców udało się was ugryźć? Rozprzestrzeniają chorobę. Nie radzę ich dotykać.
Heichachiro spojrzał na wznoszący się za ich plecami budynek, przyglądając się drzwiom. Przez krótką chwilę trwał w bezruchu, przyglądając się tylko i wyłącznie drzwiom.
Pokręcił niespodziewanie głową. Bez wyjaśnienia ruszył w przeciwnym kierunku, tym razem prowadząc ich drogą na północ.
— Byōkin zmusił nas do zejścia pod ziemię. Nie byliśmy w stanie go pokonać, dlatego postanowiliśmy wycofać się do kanałów biegnących pod miastem. Hirashima-san nieustannie obmyśla plan walki z Byōkinem. Ja zajmuję się zwiadem. Pomagam mieszkańcom, którym jestem w stanie pomóc. Daję schronienie, wskazuję drogę. Wypatruję sojuszników. Jestem pewien, że Hirashima-san ucieszy się, kiedy was zobaczy.

* * *

Kolejka: Dowolna.

[Naridashi Daitaru]

Słysząc opowieść wszystko nagle stało się jasne, Naridashi starał się już nie myśleć o możliwych scenariuszach zdając sobie sprawę jak bardzo się mylił. Tym samym dalej podążał za towarzyszami na północ.