Wodospad Niagara

[Ravel]

Wodospad na rzece Niagara, na granicy Kanady, prowincja Ontario i USA, stan Nowy Jork. Rzeka Niagara o dł. 55 km, wypływająca z jeziora Erie i płynąca do jeziora Ontario, musi pokonać prawie 100-metrową różnicę poziomów. U ujścia rzeka rozwidla się i spada dwiema około 50-metrowymi kaskadami.

Źródło: pl.wikipedia.org

---

- Kolejne miejsce odhaczone...
Rzekł Ravel do samego siebie, przechadzając się zalesionym brzegiem wzdłuż rzeki Niagara. Raczej niewiele osób z tej strony podziwiało dwa gigantyczne wodospady ze względu na trudność w dostaniu się tutaj, ale on miał trochę ułatwione zadanie z racji bycia Fullbringerem. Od zawsze lubił zwiedzać ciekawe miejsca na całym świecie, a pomimo życia na co dzień w Stanach Zjednoczonych, Kanadę jakimś trafem często omijał. Częściej bywał tutaj przejazdem, niż faktycznie z jakiegoś celu. W końcu uznał, iż czas poznać ten jakże urokliwy kraj. Na liście atrakcji, którą sobie przygotował, oczywiście znajdowało się też jedno z najbardziej rozpoznawalnych miejsc świata - wodospad Niagara. Chłodne temperatury, mokre powietrze oraz silny wiatr nie uprzyjemniały mu co prawda spaceru po niewygodnym i tak terenie, ale mimo wszystko twierdził, że było warto. Majestatyczny widok ogromnych wodnych kaskad robił wrażenie. Podchodził akurat do węższego z dwóch wodospadów i przykucnął na jednym z głazów znajdujących się blisko tafli. Nie obawiał się poślizgnięcia. Wpatrywał się w zamyśleniu w spadającą wodę, rozbijającą się o skały na dole. Nie szukając niczego konkretnego, a po prostu w ten sposób odpoczywając. Na co dzień przebywał często w towarzystwie któregoś ze swoich duchów, ewentualnie ludzi, z którymi musiał pracować lub od których oczekiwał czegoś. Takie chwile cieszyły go więc niezmiernie.

[Kuwabara Kazuma]

Zupełnie inna osoba także postanowiła urządzić sobie wycieczkę krajoznawczą po Kanadzie, chociaż jego wizyta przy największym wodospadzie świata zakończyła się zupełnie czymś innym niż podziwianiem pięknych widoków. Chociaż pierwotnie rudzielec zachowywał się niczym rasowy turysta, czyli z zapartym oddechem obserwował jak spadające nieprzeliczone litry wody rozbijają się o znajdujące się na dole skały, to po jakiś piętnastu minutach w jego szanownej głowie pojawił się jakże szalony pomysł wychodzący idealnie na przeciw powszechnemu zdrowemu rozsądkowi. I pomimo że Kuwabara doskonale zdawał sobie z tego sprawę, postanowił go zrealizować aby przynajmniej spróbować wykonać mały krok w stronę opanowania swojego wybuchowego charakteru oraz mocy duchowych.

Chyba od dobrych dwóch godzin siedział w samych bokserkach na jednej ze skał u samego spodu wielgachnego wodospadu, pozwalając aby kolejne kilogramy wody spadały na jego osobę, za wszelką cenę starając się skupić wyłącznie na dokładnej kontroli własnej energii duchowej krążącej wokół jego ciała. Delikatna złota mgiełka unosiła się tuż nad jego skórą, wyraźnie chroniąc go przed przeraźliwą masą wiecznie upadającej wody... zaś zamknięte oczy były oznaką chęci odcięcia się od wszechobecnego łomotu towarzyszącemu miejscu jakim był spód jakiegokolwiek wodospadu. Niezbyt ciężko było jednak określić, w jak dobrym stopniu wychodziła mu owa sztuka opanowania własnych nerwów gdyż osoba potrafiąca sprawnie czytać z ruchu ust bezproblemowo wychwyciła niekończący się ciąg klątw i przekleństw. Nie oszukujmy się jednak, żaden z typowych turystów nie miał na tyle bystrego wzroku aby dostrzec sylwetkę człowieka ukrytą wśród unoszących się odrobinek wody... Pewnie nawet nie jeden Fullbringer miałby poważny problem z dokonaniem tego wyczynu. Bezproblemowo jednak szło wyczuć jego osobę, która raczej nie starała się w jakikolwiek sposób ukryć swej obecności.

[Ravel]

Wielu osób by nie zauważyło rudowłosego młodzieńca siedzącego na jednym z głazów, gdy tony wody spadały mu na głowę. Powstająca przy tym piana nawet go skutecznie przysłaniała praktycznie ze wszystkich stron. Trzeba byłoby mieć naprawdę sokoli wzrok, aby nawet z użyciem jakiejś lornetki, dostrzec skrytego w kaskadach Japończyka z drugiej strony brzegu. Co innego stanowił jednak inny, niezbyt skory do tradycyjnych turystycznych wycieczek, mężczyzna. On z kolei stał na jednym z kamieni tuż przy samym strumieniu, obserwując z bliska majestat wodospadu. Chwilę zajęło mu dostrzeżenie zarysu czyjejś osoby, prawdopodobnie przez zamyślenie albo nawet przez zwykły zbieg okoliczności. Wystarczyła pewna ilość wody, która spadła w dół pod trochę innym kątem i już dawało to wizję na potencjalnie szalonego człowieka. Ravel widział jednak już w życiu tyle rzeczy, że to go szokowało. Domyślał się, że być może nawet spotkał kogoś, kto wcale nie jest przeciętnym mieszkańcem tego padołu łez i tak samo, jak on, prezentuje jakieś nienaturalne zdolności. Wiedziony czystą ciekawością, postanowił to sprawdzić.
Zeskoczył na taflę wody, stając na niej stopą. Z pomocą manipulacji duszy utrzymywał się na powierzchni, nie zamaczając nawet swojego buta. Spadająca z góry woda rozbijała się na niewidocznej, cienkiej warstwie ochronnej, którą w ten sam sposób roztoczył wokoło siebie. Nigdy nie był może arcymistrzem w dziedzinie kontroli nad otoczeniem, ale podstawy opanował do perfekcji. Mógł sprawić, że spadająca luźno ciecz go po prostu ominie. Przeskakując z głazu na głaz, przechadzając się po tafli wody, w końcu dotarł przed oblicze rudowłosego młodziana, który cały czas gadał pod nosem. Nie umiał czytać z ruchu ust, a wszechobecny hałas skutecznie tłumił każdy wydobywający się dźwięk. Trzymając ręce w kieszeniach średnio grubego płaszcza podszedł na odległość trzech metrów.
- Hej! - Wykrzyknął nieco głośniej, aby ten zwyczajnie zwrócił na niego uwagę. - Można wiedzieć, co robisz w środku wodospadu, dookoła którego zbierają się takie masy ludzi?! - To zdanie też brzmiało bardziej, jak wrzask, niż spokojne pytanie.

[Kuwabara Kazuma]

- ....bo jakiemuś pierdolonemu jełopowi zechciało się zmienić kurs samolotu...

Chyba tylko ten wyrywek nieprzerywanej od przeszło dwóch godzin wiązanki mógłby być jako tako zrozumiały dla okolicznych osób, zakładając że znalazłby się jakikolwiek inny wariat który radośnie wkroczyłby prościutko pod ścianę walącej się z donośnym łoskotem wody. I najwyraźniej znalazła się właśnie taka, nie mniej pogwizdania osoba bowiem kilka chwil po najbardziej wyraźnie wypowiedzianym zdaniu ktoś postanowił wywrzeszczeć swoje pytanie prościutko w twarz rudzielca.

- ĆWICZĘ SAMOKONTROLĘ!

Ryknął momentalnie w chwilowej złości Kuwabara, zupełnie nieświadomie puszczając wodzę kontroli nad swoją mocą pozwalając jej na dość gwałtowniejsze uwolnienie. Mglista aura energii duchowej szybko nabrała płomiennego, o wiele agresywniejszego wyrazu aby bezproblemowo odrzucić część spadającej masy wody. Zapewne nietypowe zachowanie części wodospadu zwróci uwagę turystów, lecz na szczęście nie będzie trwało ono wystarczająco długo by nie ujść za jakąś nietypową atrakcję zaprezentowaną przez matkę naturę. Bowiem Kazuma dość szybko na nowo opanował swą energię, sprowadzając ją ponownie do niepozornej mgiełki.

- A można wiedzieć czemu Cię to tak interesuje?

[Ravel]

Mamrotanie pod nosem rudowłosego niemal nagiego mężczyzny dało się ułożyć w jakieś sensownie brzmiące zdanie. Wyrwane z kontekstu jednak zupełnie nic nie mówiło Ravelowi, ale kolejne zachowanie tego dziwnego człowieka dość jasno pokazało, że jest na kogoś za coś ostro wkurzony. Nagła eksplozja fali reiatsu, która rozsunęła na chwilę wodospad, która towarzyszyła odpowiedzi, spowodowała, że brwi bruneta lekko się podniosły. Nieznacznie, ale jednak. Jego odzienie i włosy również dały się ponieść powiewowi powietrza wytworzonego przez tego - jak się okazało - młodziana o zdolnościach spirytystycznych. Kolejne zdanie, jakie wypowiedział, przywróciło jednakże spokój na twarzy Brytyjczyka. Cicho się zaśmiał pod nosem, po czym wręcz ostentacyjnie spojrzał w lewo, w prawo, nawet do góry i za siebie. Na koniec znowu spojrzał wymownie na rudzielca.
- Bo chyba jesteś pierwszą osobą, która próbuje ćwiczyć samokontrolę w takim miejscu. - Odparł odrobinę ciszej, niż wcześniej, ale na tyle, aby był wyraźnie słyszalny. - I szczerze mówiąc, to widziałem takie sposoby treningu tylko na filmach. To serio działa?
Zadane pytanie raczej nie było tym, co spodziewał usłyszeć się nieznany Ravelowi mężczyzna, ale widział w jego spojrzeniu, że nie był to żart. Faktycznie poważny ton głosu i beznamiętna mimika nie wskazywały, aby sobie stroił żarty z niego. Przy okazji jego rozmówca mógł dostrzec jeszcze jedną ciekawą rzecz. Otóż w oddali, nikt, absolutnie nikt, nie zainteresował się dziwnym zachowaniem kaskady wodnej. Zupełnie, jakby nie zauważyli tego, co się przed chwilą stało, a przecież nie było to zjawisko spotykane na co dzień przy wodospadach. Mógł jedynie podejrzewać, że stojący przed nim mężczyzna w eleganckim płaszczu ma coś z tym wspólnego.

[Kuwabara Kazuma]

- A cholera go wie. - Odrzekł rudzielec w odpowiedzi wzruszając wymownie ramionami. Prawdę powiedziawszy jak czuł się zdrowo wkurwiony na samym początku jakże wspaniałego pomysłu medytacji pod wodospadem, tak wciąż trawiła go najprawdziwsza furia skierowana w kierunku złośliwego losu który postanowił wyciąć mu niezły numer wplatając w jego lot uroczego porywacza samolotów. Zamiast cieplutkiej Okinawy Kazuma otrzymał więc podróż do zdecydowanie mniej uroczej Kanady, gdzie jak się okazało został jako tako wplątany w jakąś polityczną gierkę siedzących na najwyższej grzędzie szych kierowniczych. Teoretycznie powinien chyba krążyć po tajnym ośrodku badawczym Yawaty, aby być do dyspozycji gdyby nadeszła jakaś pilna robota.... jednak z powodu rozmiaru najprawdziwszej k*****y jaka go dopadała postanowił wybrać się w trasę krajoznawczą. Zakończoną spotkaniem jakiegoś gościa, który wyraźnie był Fullbringerem i z tylko sobie znanych powodów bardzo przejmował się opinią gawiedzi na temat nienaturalnych zjawisk.

- Ledwie co zacząłem tą całą medytację, a raczej wątpię żeby należała ona do takich ćwiczeń co szybko przynoszą pożądane efekty. Chcesz, to siadaj i sam spróbuj.

[Ravel]

- Po prostu mnie ciekawi, ale nie aż tak.
Stwierdził mimochodem Ravel, przysiadając na jednym z co wyższych głazów obok. Oczywiście cały czas utrzymując siebie oraz swoje ubranie suchym na skutek manipulacji duszą. Wówczas przyjrzał się złotej poświacie, która okalała rudowłosego młodzieńca. Te wnikliwe spojrzenie nie mogło umknąć uwadze Kazumy.
- W ogóle... rzadko też spotykam osoby podobne do mnie pod względem umiejętności.
Gdy zasiadł już, rzekł ze spokojem, najwyraźniej będąc już jako-tako obeznanym w temacie, czym jest Fullbring, kim są ludzie obdarzeni zdolnościami, jakie on oferuje i w jaki sposób korzystać z energii duchowej. Przez chwilę wyraźnie nad czymś się zastanawiał, aczkolwiek z jego mimiki ciężko było cokolwiek wywnioskować. Wątpliwe, aby była to zasługa wieloletnich ćwiczeń. Po prostu jego wyraz twarzy cechował się nietypową jednostajnością. Jednego jednakże Japończyk mógł być pewien - ta kwestia chyba nurtowała Ravela o wiele bardziej, niż sam fakt tego treningu pod wodospadem Niagara.
- Podróżujesz sam, czy mieszkasz w okolicy?
Zapytał wprost, nie bawiąc się w uprzejme tykanie się tematów jedynie neutralnych. W końcu spotkał się z tym człowiekiem po raz pierwszy, ale najwyraźniej nie widział problemów w tym pytaniu.

[Kuwabara Kazuma]

- To muszę powiedzieć, że szczerze Ci zazdroszczę. Moje życie byłoby zdecydowanie mniej skomplikowane gdyby ilość spotykanych Fullbringerów zmalała chociaż o połowę.

Kolejny raz odpowiedział Kazuma nie próbując nawet przejąć inicjatywy w prowadzonej rozmowie, bowiem wciąż podejmował próbę uzyskania opisywanego w najprzeróżniejszych japońskich mediach stanu pełnego opanowania oraz zupełnego spokoju. Z lichym efektem, co można było zaobserwować zarówno w mimice jego twarzy, jak również w krążącej wokół niego energii duchowej. Ta, mimo pozornego całkowitego spokoju, była gotowa w każdej chwili wybuchnąć z zaskakującą i porażającą całą okolicę siłą. Każdy kto chociaż odrobinę bliżej poznał Kuwabarę mógłby z całą pewnością stwierdzić, że taka właśnie jest prawdziwa natura tego rudowłosego człowieka... który od jakiegoś czasu w swym życiu kierował się typowymi zachciankami.

- Jeszcze tylko tego brakowało abym mieszkał w tej przeklętej okolicy. Jestem tutaj przejazdem, chociaż warto zaznaczyć że zupełnie przypadkowym. I staram się uspokoić aby nie zmieść całej okolicy w poszukiwaniu osoby która wykręciła mi ten numer, tylko grzecznie odczekać na wyniki kumpli którzy szukają cwaniaka. Tyle mogę Ci powiedzieć... A Ty tutejszy że tak ujmę?

[Ravel]

Najwyraźniej statystyczną średnią w spotykaniu innych Fullbringerów za Ravela wyrabiał Kazuma. Mężczyzna nie drążył tego tematu już, bo i tak pewnie niczego by się na ich temat nie dowiedział. Interesowały go osoby usposobione duchowo, ale nie wypytywałby o to każdego napotkanego człowieka, jak jakiś wariat. Wzruszył więc bezradnie ramionami po pierwszym stwierdzeniu rudowłosego, a później przez chwilę myślał, co też miał on na myśli mówiąc "staram się nie zmieść okolicy". Czy on dysponowałby aż taką siłą? Brunet sam siebie nie postrzegał, jako bardzo silnego, mimo iż Michiyo twierdziła, że poradziłby sobie z większością Shinigami w Gotei, a mógłby w pojedynkę doprowadzić miasto do ruiny. Jednakże co innego, gdy mowa o totalnym "zmiataniu" i potrzebie trzymania mocy na smyczy. To już była zupełnie inna sprawa. Mimo wszystko, kontynuował spokojną rozmowę z nieznajomym.
- Też nie. Podróżuję tu i tam, a pochodzę z północnej Anglii. - Odparł suchym tonem, jak nic nie wartą informację. Po kilkusekundowej pauzie spojrzał na swojego rozmówcę nieco przyjemniejszym spojrzeniem. Nauczył się odrzucać momentalnie myśli dotyczące domu rodzinnego już dawno temu. - Nazywam się Ravel.
Przedstawił się w końcu. Być może powinien zrobić to wcześniej, być może powinien oczekiwać tego od Japończyka wcześniej. Nieważne. Lepiej będzie prowadzić konwersację, gdy będzie się znało przynajmniej imię drugiego człowieka.
- To w duże kłopoty wpadłeś? - Zapytał wzdychając, nie wdając się w żadne konkrety. Temat stanowił po prostu zwyczajne zaczepienie o niego rozmowy, aniżeli bazę do przeanalizowania czyichś poczynań.

[Kuwabara Kazuma]

- Kuwabara Kazuma, miło poznać. - Odpowiedział tym razem nawet nie kwapiąc się aby podać rękę w geście przywitania. Jego rozmówca też się nie zbytnio nie chciał honorować tej tradycji, więc zapewne nie miał Kazumie za złe. A nawet jeśli miał, to rudzielec miał zupełnie na to wywalone. Chwilę później zabrał się za odpowiedź na drugie pytanie Anglika, który najwyraźniej nie mógł uchwycić pełnego znaczenia słów Kuwabray. - To zależy z jakiej perspektywy spojrzeć. Jeśli oddalimy się wystarczająco daleko aby spojrzeć na całą moją sytuację życiową, to takie nieszczególnie zakręcenie związane ze zmianą stylu życia. Jeśli popatrzymy na to co właśnie teraz dzieje się wokół mnie w ostatnich godzinach, to mój problem sprowadza się do odczekania aż znajdzie się wspomniany dowcipniś. A później to ja będę zdecydowanie większym kłopotem dla tej osoby i wszystkich którzy wspierali jej pomysły. A na tą chwilę to tylko głodny jestem. I zły. I zimno mi. I ogólnie wkurwiony na wszystko.

Ku zapewne niewielkiemu zaskoczeniu Ravela, energia duchowa krążąca wokół osoby Japończyka zawirowała złowieszczo przekazując światu stan emocjonalny jej właściciela... po czym najwyraźniej przeszła do eliminacji jednej z przyczyn jego dyskomfortu. Zapewne nieświadoma manipulacja okoliczną materią była przyczyną często spotykanego zjawiska... jakim było gotowanie się wody. Pewien problem tkwił jednak o gotowanie się jakiej wody chodziło - bowiem nie gotowała się woda w jakimś pobliskim czajniku, tylko cały ogrom otaczający dwójkę Fullbringerów w promieniu przynajmniej dwudziestu metrów. Owszem, zrobiło się zdecydowanie cieplej, prawie jak w saunie... jednak jakie pokrętne rozumowanie wywołało takie działanie? Nie lepiej było podgrzać tylko powietrze wokół siebie?

[Ravel]

Wypowiedź Kazumy na swój sposób rozbawiła bruneta. Zaśmiał się cicho pod nosem, przecierając oczy palcami i wpatrując się w wodne kaskady rozbijające się o głazy. Szum wodospadu był dość kojącym odgłosem. Na tyle kojącym, że Ravel w miarę swobodnie rozmawiał z zupełnie nieznajomym sobie mężczyzną innej narodowości w jednym z najbardziej rozpoznawalnych miejsc świata. Innym Fullbringerem, do tego dość ekscentrycznym, z tego co zdążył zauważyć. Ta sytuacja pochłonęła jego myśli na tyle, że dopiero z kilkusekundowym opóźnieniem zdał sobie sprawę, że zostali okryci parą. Temperatura się zdecydowanie podniosła i nie trzeba było być geniuszem, aby stwierdzić, że nie jest to naturalne zjawisko. W takim razie pozostawało już tylko reiatsu. Beznamiętne oczy Ravela skierowane zostały prosto na Kuwabarę.
- Pomimo potencjału, to chyba nie najlepiej kontrolujesz własną energię, prawda?
Zadał wydawałoby się retoryczne pytanie. Sam zresztą za takie je uznał. Podgrzewanie całej okolicy dla własnego komfortu i to do takiej temperatury raczej do zamierzonych działań nie należało. Wstał więc z głazu, zastanawiając się, czy powinien się wziąć się za ogarnianie sytuacji, czy też nie. Szybciej zareagowała jednak kobieta, która znajdowała się nieopodal. Siedziała na brzegu, wzdłuż którego przyszedł Ravel i bez większego trudu zaczęła przeciwdziałać technice Kazumy. Nie do tego stopnia, aby nagle powiało arktycznym mrozem, lecz jedynie przywróciła temperaturę bliżej normy. Dopiero teraz rudowłosy młodzian mógł spojrzeć, iż Brytyjczyk nie przybył tutaj sam. Dostrzegł on kobietę o długich białych włosach. Jej całe odzienie, czyli płaszcz, buty na obcasie sięgające ud oraz długie rękawice, także były zachowane w śnieżnych barwach. Brunet natomiast widząc to, z powrotem spojrzał na Kazumę.
- Skoro tak sobie radzisz z kłopotami, to może zanim zniszczysz całe miasto i zjesz mieszkańców, pójdziemy do jakiegoś fast fooda.
Rzekł z przekąsem, odwołując się do ostatnich słów, jakie przed chwilą wygłosił Kuwabara, wymieniając swoje "problemy".

[Kuwabara Kazuma]

- Hę? - W ten oto niezbyt elegancki sposób Kuwabara zareagował na retoryczne pytanie jakim rzucił anglik, wyraźnie nie mając pojęcia skąd się ono pojawiło, ani także do czego biło. Dopiero po krótkiej chwili zastanowienia zorientował się, że niewielka odrobina jego mocy wymsknęła się spod jego kontroli aby znacznie przemienić okolicę w odpowiednik sauny. Przynajmniej na jakąś chwilę, gdyż ponownie do akcji uspokajania niespodziewanych efektów wkroczyła jakaś niezwiązana z rozmową osoba...czyt. kobieta stojąca na brzegu. - Aaaaa.... O tą drobnostkę Tobie chodzi, nawet nie zauważyłem gdy ta odrobinka wywinęła mi się spod kontroli. Nie najlepiej wychodzi mi to całe mikro-zarządzanie energią duchową. A szczerze mówiąc to prawie wcale, ale jakoś mnie to nie boli. Bo po jaką cholerę przejmować się takimi drobnostkami?

Skończył delikatnie wzruszając ramionami, kończąc swoją wypowiedź jakże sprzeczną z jego wcześniejszym zachowaniem i całym celem ćwiczenia jakie dotychczas wykonywał. Chyba że dotychczas wpływ jego mocy na otoczenie był zdecydowanie bardziej wyrazisty i destruktywny, to wówczas całość jego zachowania miała jakiś sens. I chociaż Ravel nie mógł mieć o tym najmniejszego pojęcia, to faktycznie wypadki jakie wcześniej następowały po "lekkim" straceniu kontroli nad własną mocą zdecydowanie biły na głowę stworzenie prowizorycznej sauny. Raz rudzielcowi zdarzyło się niechcący stworzyć tornado. Innym razem wywołał niewielkie trzęsienie ziemi. Jeszcze kiedy indziej spowodował znaczne oziębienie okolicznej atmosfery w stopniu wystarczającym, aby zaczął padać śnieg gdy godzinę wcześniej temperatura sięgała trzydziestu stopni. Yep, przyrównując obecną sytuację do tak wielkich gaf, łatwo można zrozumieć dlaczego Kazuma sprowadził całą sprawę do nieistotnej drobnostki.

- A na cholerę mam gdzieś iść? Skoro jestem ludożercą to przekąska sama przyszła do mnie. A nawet dwudaniowa. Zakładam, że to Twoja znajoma? - Odpowiedział na rzucony tekst, wskazując na kobietę siedzącą na brzegu. - A bardziej na serio... można faktycznie skoczyć do jakiegoś KFC lub McDonaldu. Albo chociaż do jakiegoś lokalu z azjatycką kuchnią. - Odpowiedział wstając z kamienia na jakim dotychczas siedział, rozglądając się za swoim odzieniem. Bowiem dotychczas siedział w samych bokserkach, dumie prezentując światu swoją świetnie wysportowaną sylwetkę. Gdy odszukał swe ubranie wzrokiem na pobliskim brzegu przeszedł się do niego, po czym zaczął się ubierać. Gość jawnie nie rozpatrywał możliwości że ma do czynienia z potencjalnym przeciwnikiem, albo zupełnie nie uznawał owej dwójki za jakiekolwiek zagrożenie dla jego osoby. - Znasz jakieś dobre miejsce?

[Ravel]

Ravel zdziwił się bardziej, niż faktycznie dał po sobie poznać. Kazuma traktował podgrzanie okolicznej wody do temperatury parowania jako drobnostkę, którą nie warto sobie zaprzątać głowy. Zupełnie nie miało to sensu, ale w takim wypadku rodziło pytanie... do czego jeszcze jest zdolny? Jednak zrównania z ziemią całego miasta w oka mgnieniu? Ciężko powiedzieć, a jakoś nie miał ochoty go wypytywać o limity mocy. Razem z Kuwabarą przeszedł na brzeg, na którym oczekiwała ich kobieta o śnieżnych włosach oraz stroju. Jej wyraz twarzy nie wykazywał szczególnych emocji, chociaż widać było gołym okiem, że jest ona o wiele bardziej charyzmatyczna od swojego towarzysza. Dość wyraziste rysy twarzy, duże, głębokie oczy o delikatnym spojrzeniu i styl bycia godny damy. W kwestii prezencji przebijała Ravela bezkonkurencyjnie. Ratował go tylko formalny strój.
- Można uznać, że znajoma. - Odparł enigmatycznie, ale uznał temat za zamknięty. Wówczas do rozmowy wtrąciła się kobieta. Wstała na równe nogi, odrzucając długie włosy na plecy.
- "Znajoma"? - Powtórzyła po brunecie z lekką nutką udawanej irytacji, po czym spojrzała już na rudowłosego, witając się z nim już w sympatycznym tonie. Sam Ravel przewrócił przy tym ostentacyjnie oczami, uznając, iż czepia się go słówka. - Jestem Diane.
- Dobrym miejscem jest chyba każdy McDonald. A jakiś był akurat w tej części miasta po drugiej stronie rzeki. - Stwierdził, wskazując dłonią rząd budynków. Gdyby się dobrze przypatrzeć, nawet można było dostrzec charakterystyczną "wieżę" z żółtą literą "M" na szczycie. - Raczej nie będziemy iść naokoło, prawda?
Retorycznie zapytał, po czym poruszył dłonią, niczym wprawiony rycerz Jedi. Oczywiście w tym przypadku miało to na celu poruszenie okolicznym reishi, aby uczynić ich niewykrywalnym dla oka ludzkiego. Wystarczyło w odpowiedni sposób załamać światło na drodze, którą będą przemierzać, aby nie kłopotać się potem z wytłumaczeniami, dlaczego lewitują. Tak więc, gdy tylko Kazuma był gotowy, Ravel wykorzystując Bringer Light wyskoczył w powietrze i sprawnymi krokami zaczął przemieszczać się na drugą stronę rzeki bez przemęczania. Tuż za nim podążyła jego białowłosa towarzyszka.
- Na którą masz być w domu?

[Kuwabara Kazuma]

- Wierząc słowom mojego ojca to na jakieś pięć lat temu. - Odpowiedział Kuwabara, pozwalając sobie na puszczenie jawnej zaczepki mimo uszu. Chociaż nie można powiedzieć, że rudzielca nie świeżbiło aby przywalić zdrowo cwaniaczkowi w łepetynę. - Czyli parę miesięcy po tym jak wyprowadziłem się w cholerę. Realistycznie jednak patrząc, to raczej będę musiał odszukać sobie jakiś całkiem sensowny motel w przyzwoitej cenie. I masz rację, nie będziemy gonić z buta.

Gdy tylko skończył zakładać swoją brązową skórzaną kurtkę, ruszył razem z brunetem dostosowując tempo swojej podróży do pozostałej dwójki... Które na swój sposób można było uznać za dosyć ślamazarne.

[Roy Mustang]

Odpowiedź Kuwabary na lekką zaczepkę rozmówcy wyraźnie rozbawiła bruneta, ale tego Japończyk nie dostrzegł. Jednym skokiem wyprzedził bowiem dwójkę swoich nowych znajomych, następnie dopiero starając się dostosować do ich tempa przemieszczania się. Nie dość, że po prostu nie pędzili przed siebie z pełną prędkością, to w dodatku naturalnie byli o wiele wolniejsi od Kazumy. Dostosował się do nich, ale szybko musiał jednak zmienić swój plan. Wszystko przez nagły, wręcz impulsywny, skok reiatsu w mieście, do którego zmierzali. Przed oczami rudowłosego młodzieńca momentalnie zjawił się jakiś zupełnie mu nieznany mężczyzna. Odziany w luźne kimono, prawdopodobnie służące do walki wręcz wedle jednego z dalekowschodnich stylów, po prostu bez ostrzeżenia postanowił zaatakować niedawnego pogromcę Primera Espady. Nowy nabytek Yawaty kierowany swoim nadludzkim refleksem zdążył uniknąć pędzącej prosto na jego twarz pięści dosłownie o włos i odskoczył na bok, zatrzymując się w powietrzu. Napastnik z kolei dał się porwać własnemu pędowi i przystanął na brzegu.
Ravel otworzył szerzej oczy, natomiast Diane je zmrużyła, obserwując całe zamieszanie z należytą koncentracją. Oboje nie spodziewali się, że ten specyficzny młodzian zostanie nagle celem ataku, a już tym bardziej przeprowadzonego w tak bezczelny sposób. Nie kwapili się do kontry. Oczekiwali reakcji Kuwabary, którego bezpośrednio ta napaść dotyczyła.
- Kazuma Kuwabara! - Wykrzyknął mężczyzna, niezwykle niskim głosem, który naprawdę robił wrażenie. Testosteron w ciele tego człowieka przekraczał chyba granice normalności. - Zostajesz usunięty z Yawaty. Wedle zasad Madary Uchiha - dono musisz zginąć. - Dodał, nagle przyjmując postawę świadczącą o gotowości do walki. Stanął pod delikatnym kątem i uniósł dłonie, szykując się do przyjęcia ewentualnego ciosu.

[Kuwabara Kazuma]

Szczere zaskoczenie wymalowane było na twarzy Kuawbary, którego zachowaniem sprzed paru chwil pokierowały odruchy nabyte podczas walki z najsilniejszym Arrancarem ostatnich czasów. Postawiony w sytuacji zwiastującej otrzymania prościutko na twarz niespodziewanego ataku od nieznanej sobie osoby i o nieznanej sile... natychmiastowo przystąpił do uniku połączonego z delikatnym odskokiem w celu utworzenia odrobiny dystansu aby móc ogarnąć wszystko co się działo. Jednakże dopiero po fakcie w swych myślach strzelił się mocno po łbie, przypominając sobie jak bardzo wiele osób o jego kalibrze mocy chodziło po wszystkich znanych mu światach. Niewiele, bardzo niewiele. A w samej Yawacie kroczącej po samym Świecie Żywych może znalazłyby się raptem trzy osoby, które mogłyby mu zagrozić poważniejszym zranieniem. A on jak ostatni dureń unika każdego ataku jakby miałby on odebrać jemu życie. Zapewne był to naprawdę pożyteczny i dobry nawyk... jednak na swój sposób wkurzał on Kazumę. Na cholerę mieć nieopisaną moc niedostępną normalnym ludziom, jeśli nie można się nią popisywać?

- Dobra, wiadomość dostarczyłeś. Nie przejmuj się, póki nie zrobisz jakieś durnoty to atakować Ciebie póki co nie będę. Więc nie spinaj się tylko leć spokojnie z powrotem do domu. A ja za jakieś siedemdziesiąt, może osiemdziesiąt lat sobie umrę więc Wasze śmieszne zasady pozostaną nienaruszone. - Odpowiedział rudzielec, w pierwszej kolejności zupełnie ignorując bojową postawę jaką przyjął przepełniony testosteronem mężczyzna. Ponownie można było odnieść całkiem trafne wrażenie, że nie uznaje żadnej z otaczających go osób za jakiekolwiek zagrożenie - ani tajemniczego jegomościa, ani Ravela, ani jego znajomą. Ba, chyba uważał że to oni powinni uważać go za największe zagrożenie - a przynajmniej tak mówiły przepełniająca jego postawę pewność siebie, z chwili na chwilę bardziej wyczuwalna energia duchowa... oraz wściekłość jaka się w niej gotowała.

[Roy Mustang]

Kazuma zaskoczył swoimi słowami zarówno napastnika, jak i Ravela wraz z jego białowłosą towarzyszką. Cała trójka wlepiła w niego swoje spojrzenia, w których - zależnie od osoby - można było dostrzec rozbawienie oraz frustrację. To drugie odczucie szczególnie dotyczyło umięśnionego podwładnego Madary Uchiha. Zacisnął on mocno pięści, najwyraźniej uznając wypowiedź rudowłosego jako nieopisaną obelgę. Jego brwi zmarszczyły się z kipiącej w nim złości, a chwilę później również aura mężczyzny stała widoczna gołym okiem. Ciemnogranatowa poświata momentalnie pojawiła się w losowych miejscach wokoło niego, łamiąc kilka drzew i doprowadzając podłoże do lekkiego pęknięcia. Ten pokaz siły mógł zrobić wrażenie na Ravelu, który raczej wolałby się nie mierzyć z tym człowiekiem, jednakże Kuwabara pamiętał, co się działo w Riquel. Tam spotkało się pięć potworów, które obróciły całe miasto w perzynę, a bitwę, jaka tam rozgorzała, zapewne będzie się w świecie zwykłych ludzi wspominać przez lata jako jedno z największych trzęsień ziemi "bez powodu". Wiedząc o tym, lub też nie wiedząc, mężczyzna i tak zamierzał podjąć otwartą walkę z Japończykiem. Wystrzelił w stronę Kazumy, szykując się do wyprowadzenia serii ciosów pięściami. Jego całe ramiona nagle zostały okryte ciężkimi karwaszami, które spokojnie mogłyby rywalizować wielkością z rycerskimi z czasów średniowiecza, jednakże ich stylizacja kompletnie nie pasowała do tamtych realiów. Czarne o licznych czerwonych, wręcz efekciarskich, ozdobnych winylach przemykających po całej długości. Natomiast na barkach znajdowały się trzy otwory, których przeznaczenie być może przyjdzie Kazumie dopiero poznać.
- Final punishment!
Wykrzyknął, gdy jego aura zyskała jeszcze bardziej na sile i jednocześnie zaatakował po raz pierwszy. Pozbawiony finezji, aczkolwiek perfekcyjnie technicznie, prawy sierpowy miał rozgnieść czaszkę Kuwabary, ale nawet jeśli atak powiódłby się, to i tak oponent nie miał zamiaru się zatrzymać. Z dziką furią, lecz nie bez sensu, po prostu zasypywał rudowłosego gradem kolejnych ciosów. Raz po raz z otworów jego karwaszów buchały kłęby karmazynowego dymu, które swobodnie rozchodziły się po powietrzu.

[Kuwabara Kazuma]

Wbrew wszelkim przechwałkom jakie wyraził swoimi słowami, bądź swym zachowaniem Kuwabara rozpoczęcie walki z nieznanym nikomu Fullbringerm zdecydowanie nie ukazywało jakiejkolwiek znacznej przewagi rudzielca. Prawy sierpowy bezproblemowo dosięgnął swojego celu bezwładnie odrzucając głowę Kazumy, który wyraźnie musiał nie nadążyć wzrokiem za atakiem rozgniewanego przeciwnika. Następne uderzenie wymierzone w wątrobę także bezproblemowo trafiło z zapewne zaskakującą swą siłą oglądającego starcie Ravela, podobnie jak kolejne wyprowadzone przez rozgniewanego mężczyznę ataki. Poznany rudowłosy zdawał się być całkowicie zdany na łaskę swego przeciwnika, gdyż wyraźnie nie mógł nadążyć swą obroną za każdym zagrożeniem jakie posyłał w jego stronę wrogi Fullbringer...

...A przynajmniej tak wszystko wyglądałoby dla oka osoby mającej podobne doświadczenie bitewne, co Kuwabara przed wydarzeniami w Riquel. Bowiem każda spostrzegawcza osoba posiadająca chociaż odrobinę rozsądku oraz dość przyzwoite obycie w walkach, zadałaby sobie sprawę że Kazuma świadomie nie próbował nawet aktywnie odpierać wrogiego natarcia. Zdolność uniknięcia zupełnie niespodziewanego ataku wyprowadzonego przez jego oponenta już sama w sobie świadczyła o tym, że rudzielec mógł bezproblemowo nadążyć za każdym uderzeniem jakie trafiało jego ciało. A jednak pozwalał bezproblemowo "obijać" swoją mordę, niespostrzeżenie korzystając ze wspomaganej dodatkową porcją energii duchowej aury Zekkai do wzmocnienia swojej obrony i pierwotnie nieludzkiej wytrzymałości. Nie stawiając szczególnego oporu pozwalał aby jego ciało poddawało się sile ataków... swą techniką nie pozwalając jednak na jakiekolwiek uszkodzenia.

Takie miał założenia w szybko złożonym planie, który ostatecznie zakładał zniszczenie nie tylko fizycznej sfery swojego przeciwnika, lecz także całej psychicznej otoczki jaka towarzyszyła typowemu wojownikowi. Przetrzymując bez żadnych konkretnych manewrów zmasowany atak wyprowadzony w złości, chciał zniszczyć pewność siebie atakującego. Wiarę w jego własne możliwości, w jego własną moc. Pokazując później własne przeogromne pokłady mocy, rudzielec chciał złamać jego ducha oraz zmusić go do ponownego zdefiniowania koncepcji prawdziwej siły. Aby ostatecznie przejść do bezlitosnego połamania wszystkich jego gnatów, zanim uda się do Ośrodka Badawczego by ostatecznie wyjaśnić sprawę napaści z Kanadyjskim oddziałem Yawaty. A po owym wyjaśnieniu raczej owego oddziału nikt nie zastanie...

Jednak cały plan opierał się wyłącznie na jednej kwestii, na którą Kazuma wpływu nie miał - na sile przeciwnika, który teraz wyprowadzał swój zmasowany atak. Jeśli bezie dość silny aby przyzwoicie przywalić rudzielcowi, cały misterny plan wyląduje w pizdu w koszu. Jeśli nie... czeka go swoiste piekło. Przyjmując kolejne uderzenia Kuwabara mógł zrobić tylko jedno - czekać i mierzyć siłę swojego oponenta.

[Roy Mustang]

Takiego obrotu spraw Ravel się kompletnie nie spodziewał. Tajemniczy napastnik z niejakiej Yawaty doskoczył momentalnie do Kazumy, który dość mocno wywyższał się posiadanym przez siebie ogromem mocy, i po prostu zaczął zasypywać go kolejnymi ciosami. Każdy trafiał do celu. Pierwszy gruchnął go groźnie w czachę, następny w wątrobę, potem ucierpiała klatka piersiowa i kwestią czasu było, aż wszystkie kości w ciele rudowłosego Japończyka zostaną obrócone w mączkę pod takim gradobiciem. Kuwabara nie reagował zupełnie. Wyglądał, jak kukła treningowa, która daje się po prostu obijać każdemu i nie jest w stanie się ani obronić, ani skontrować. Wyglądało to wręcz przerażająco źle dla postronnego Brytyjczyka, który nagle postanowił zainterweniować - zaskakując pewnie nawet i Kazumę. W końcu młodzian zapewne nie wziął tego pod uwagę. Dostrzegł on kątem oka, między kolejnymi ciosami podwładnego Madary, iż obok oponenta zjawił się mężczyzna o jeszcze większej posturze. Do tego odziany w ciężką zbroję przyozdobioną czerwoną peleryną, na którą swobodnie opadały długie blond włosy. W dłoni dzierżył naprawdę konkretny młot bojowy, którym brał już zamach.
- W imię Wszechojca Odyna, nakazuję Ci zaprzestać tego barbarzyństwa!
Wykrzyknął wniebogłosy, jednocześnie wyprowadzając piekielnie silny cios młotem. Trzon gruchnął z niebywałą mocą o głowę napastnika, który nie miał szans się obronić przed tym atakiem z zaskoczenia i musiał poddać się sile. Impet cisnął nim w bok, gdzie pofrunął on płaskim lotem prosto w rzekę. Odległość tę pokonał w niecałą jedną sekundę, a uderzenie o taflę wody przedzieliło na chwilę zbiornik na dwie części w tym konkretnym miejscu i po chwili z powrotem zalał mężczyznę.
- To niegodziwe, ale musiałem zainterweniować.
Rzekł głosem poważnym, aczkolwiek z wyczuwalną winą. Najwyraźniej czuł się trochę nie w porządku, że włączył się do nieswojej walki, jednakże uznał, że są sprawy ważne i ważniejsze.
W tym czasie tamten wojownik wynurzył się spod wody i zawisnął w powietrzu kilka metrów ponad powierzchnią. Jego twarz była oblana krwią, ale jakoś udało mu się przetrwać ten cios. Najwyraźniej teraz miał przed sobą czterech potencjalnych przeciwników, gdyż Ravel, Diane oraz blondyn w zbroi, który pojawił się znikąd, postanowili wspomóc Kuwabarę. Tak po prostu. Wstrzymał się z dalszą ofensywą, ale widać było, że krew aż się w nim gotuje.

[Kuwabara Kazuma]

- Zupełnie niepotrzebnie. - Czymś zupełnie niespodziewanym dla pozostałej czwórki, był zapewne całkowicie pozbawiony jakichkolwiek oznak bólu głos "uratowanego" Kazumy. Pewnie wszyscy przez kilka następnych ułamków sekund pomyśleli, że jest to wyłącznie maska założona przez rudzielca aby dalej pozorować się na silniejszego niż w istocie był... do momentu spojrzenia na jego osobę. - Gdybym mógłbym przyjmować ataki tego gościa przez następny tydzień, to pewnie poczułbym wreszcie coś konkretnego. Głód chociażby, może pragnienie, najprędzej jednak znużenie.

Jakże szokującym odkryciem po oglądaniu przerażającego i bezlitosnego zmasowanego ataku czarnowłosego napastnika, było dostrzeżenie że żaden z potężnych ciosów nie przyniósł spodziewanych efektów na ciele Kuwabary. Wyprowadzony na samym starcie prawy sierpowy miał rozwalić czaszkę rudzielca, jednak na jego twarzy próżno było szukać chociażby większego otarcia. Kolejne ciosy wyprowadzone w klatkę piersiową miały połamać żebra, lecz co najwyżej doprowadziły do pogniecenia świeżo założonego ubrania Kazumy. Ba, wszystko wskazywało na zupełną nieefektywność ataków posłanego na dno rzeki napastnika, gdyż zwolniony agent Yawaty nawet nie zmienił swojego zachowania. Wyprostował się, zrobił parę kroków w powietrzu po czym przemówił do Thora.

- Nie wiem kim jesteś, lecz dzięki za dobre chęci. A teraz się lepiej odsuń, bo zamierzam odrobinę zwolnić hamulce. Wy też lepiej znajdźcie się odrobinę dalej. - Rzucił Kazuma do pozostałej dwójki, która chyba wzbudzała w nim jakąś sympatię. Dopiero gdy to zrobili, zwrócił się do swojego... "przeciwnika". - A co do Ciebie... Cóż spieprzyłeś sobie sprawę konkretnie. Mimo całkowicie zjebanego nastroju, dałem Ci aż dwie abyś wyszedł z tego cało. Raz, pozwoliłem Ci odejść. Dwa, pozwoliłem Ci bezkarnie atakować - mylnie myśląc, że skoro tak się wozisz to stać Cię na odrobinę więcej. Chociażby na przestawienie mi nosa. Ale niestety jesteś tylko kolejnym idiotą, od którego nie idzie nawet się czegoś konkretnego nauczyć bo jest zdecydowanie zbyt słaby. Ehhh... nie mogę powiedzieć, że lubię takie "walki".

Niespodziewanie dla wszystkich Kuwabara rozpłynął się w powietrzu niczym doświadczony magik, aby chwilę później pojawić się dosłownie metr przed zalanym krwią przeciwnikiem. Ułamki sekund później ostrze świeżo utworzonego miecza energii duchowej trzymanego w lewej ręce już pionowo spadało na czaszkę czarnowłosego, będąc ledwie dywersyjnym manewrem rozpraszającym się w ostatniej chwili przed osiągnięciem calu. Miał on bowiem wyłącznie odwrócić uwagę od szybkiego chwytu jedną ręką za gardło czarnowłosego, po którym nastąpiły dwa szybkie uderzenia drugą ręką aby wybić jego barki aby uczynić go całkowicie bezbronnym.