USA, Dallas

[Kuwabara Kazuma]

- Zapewne jakiś prosty Fullbring, bądź nożyk stworzony z wykorzystaniem manipulacji materii. Cóż... Nie żeby stanowiło to jakąś znaczącą różnicę. - Powiedział patrząc na zawodowca, który właśnie narobił całkiem sporej porcji kłopotów. Krzyczący z kokpitu jego imiennik dał jasno do zrozumienia, że nawet kierunek lotu nieszczególnie zgadzał się z pierwotnie planowanym. - A myślałem, że ta cała organizacja posiada jakieś konkretne standardy. Dobra... pora zająć się Hubertem Zawodowcem zanim obudzi się i dorobi nam kolejnej porcji komplikacji.

Nie można powiedzieć, że kolejne działania jakie podjął rudzielec były czymś miłym dla niedoszłego porywacza samolotu. Bowiem Kuwabara częściowo powracając do swojego niemiłego młodzieńczego charakteru zachował jako taką trzeźwość umysłu... z typową brutalnością znaną gościowi wiecznie obracającego się wśród najprzeróżniejszych kłopotów i bójek. Z tego co wyniósł ze wcześniejszego przeszkolenia w USA, manipulacja materią oddziaływała wyłącznie na otoczenie wokół użytkownika. Nie mogła posłużyć do wyleczenia własnych ran, połatania złamanych kończyn, bądź też jakiegokolwiek wpłynięcia na własne ciało bądź jakiejkolwiek innej ludzkiej istoty. Ta odrobina posiadanej wiedzy była wystarczająca, aby rudzielec mógł na trwale usadzić mężczyznę w miejscu bez konieczności uciekania się do zaawansowanych i nieznanych mu sztuczek wiązania osób z mocą duchową. Ba, nawet jeśli gość po prostu przemycił nożyk na pokład, a nie posiadał niezwykłych zdolności... Rudzielec także był zdeterminowany skorzystać z tego sposobu aby nagrodzić gościa za przysporzone kłopoty. Co więc zrobił członek Yawaty? Po prostu połamał gościowi nogi oraz ręce. Z dostępną siłą jaką miał do swojej dyspozycji nie powinno być to dla niego większym wyzwaniem. Oczywiście pozostała zgraja mogła krzywo się spojrzeć na jego manewr... ale Kazuma miał zasadzniczo na to wywalone.

- Znajdź jakąś linę, czy coś podobnego i zwiąż typa dla pewności. - Rzucił do siedzącego pod ścianą ocalałego i przeszedł do kokpitu aby spotkać w nim drugiego Kazumę. - Teraz to przesadzimy szanownych pilotów w inne miejsce, bowiem w swym stanie nigdzie tego samolotu nie poprowadzą. Potem poszukamy User's Manual tego samolotu i dokładnie go przebadamy... Trzeba odpalić odpowiednią częstotliwość tego radia i powiadomić pobliskie lotniska o naszej nieciekawej sytuacji. Nie chciałbym aby jakiś pasażerski liniowiec wpakował się prosto na nas, bo jakiś dekiel przestawił nam kurs i nikt o tym nie ma bladego pojęcia. A przy okazji może rozkminimy jak przestawić ten autopilot na poprawny kurs... albo chociaż gdzie nas ten drań wysłał.

[Roy Mustang]

Jedyny pozostały przy zmysłach mężczyzna dość szybko się pozbierał z podłogi, gdy dostał polecenie od Kazumy. Fakt, rudowłosy młodzian był świeżakiem w organizacji, lecz chyba tylko cofnięty intelektualnie człowiek nie zgodziłby się na współpracę w takiej sytuacji. Z pewnym zaskoczeniem spojrzał, jak Japończyk łamie kończyny porywaczowi, ale nie zgorszyło go to. Przystąpił natychmiastowo do przywiązywania typka do jednego z krzeseł. Kuwabara z kolei skierował się do kokpitu, gdzie oczekiwał go Evans.
- Przerzucę ich. - Potwierdził brunet, porzucając na razie stery i biorąc na bark jednego z pilotów. Przeniósł go do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie położył na fotelu. To samo zrobił z drugim, a w międzyczasie trzeci z mężczyzn skończył już przywiązywać porywacza.
Oboje przyszli do kokpitu, gdzie Kuwabara znalazł książkę o jakże wdzięcznej nazwie User's Manual. Obecnie tylko to mogło ich uratować, bo niestety całe trio nie miało zielonego pojęcia, jak się pilotuje nawet najprostszy w obsłudze model samolotu. Całe szczęście instrukcja była w języku angielskim, więc szybko odnaleźli to, co chcieli. Kazuma mógł więc teraz skontaktować się z najbliższą wieżą lotów, bądź też - co go zdziwiło - z pewnym ośrodkiem naukowym na terenie Kanady. Podane były tutaj dokładnie koordynaty tego miejsca, a także samolot wyposażony został w linię komunikacji, dzięki której mógłby się z tym ośrodkiem połączyć. Gdy rudowłosy akurat szukał jeszcze dodatkowych informacji, Evans oderwał wzrok od książki i spojrzał na ekrany kokpitu.
- Wychodzi na to... że tam właśnie lecimy. Ciekawe tylko, czy o nas wiedzą i czy ten samolot umie automatycznie lądować. - Stwierdził niezbyt optymistycznym głosem, chociaż po jakimś czasie pojawił się na jego twarzy delikatny uśmiech. - Dobra wiadomość jest taka, że mamy ze dwie godziny lotu jeszcze.

[Kuwabara Kazuma]

- Jeśli nie wiedzą, to niedługo trzeba będzie ich poinformować. Wpierw jednak musimy odszukać jeszcze numer identyfikacyjny tego lotu i zaświergotać okolicy że lecą totalne żółtodzioby. - Odpowiedział rudzielec, chwilowo porzucając przeglądaną przez siebie książkę i zabierając się za poszukiwania wspomnianego przez siebie dziadostwa. W między czasie odpowiedział na pierwsze, niezbyt optymistyczne słowa drugiego Kazumy. - Niedawno oglądałem film dokumentalny o najnowocześniejszych samolotach, dronach bezzałogowych i tego typu tałajstwa... I ogółem było wspomniane, że większość nowoczesnych maszyn ma zainstalowany system automatycznego lądowania. No prawie, bo parę przycisków musimy przełączyć mimo wszystko... lecz od czego mamy gości z wieży kontroli lotów. Problem leży jednak w tym, że dziadostwo wymaga odpowiedniego sprzętu zarówno wewnątrz samolotu, jak również na lotnisku. A znając życie połowa okolicznych lotnisk albo - Od dalszego wywodu Kazuma się powstrzymał, skupiając się na odszukaniu poszukiwanej przez siebie informacji. - Dobra... jeśli znajdę ten głupi ID to ty gadasz z ferajną.

[Roy Mustang]

- Pytanie tylko którą... ja bym chyba powiadomił tych w miejscu docelowym. - Stwierdził po krótkim namyśle Evans. - No chyba, że chcesz męczyć się jeszcze ze zmianą kierunku lotu. Skoro mamy stabilny lot, to nie psujmy tego... - Dodał brunet, lecz Kuwabara nie miał nawet sekundy na udzielenie mu odpowiedzi, gdyż do rozmowy wtrącił się nieznany im trzeci członek Yawaty. Jakoś na razie nikt nie kwapił się do przedstawienia się z imienia oraz nazwiska, były ważniejsze kwestie do omówienia.
- Ja bym wolał jak najszybciej opuścić samolot. Sądzę, że ktoś w wieży mógłby nam pomóc... w jakimś stopniu... - U mężczyzny widać było pewną konsternację w jego oczach. Wiedział, że powiedzieć coś, a zrobić, to dwie różne rzeczy. Szczególne w tak delikatnej sprawie, jak pilotowanie samolotu. - Nie wiemy nawet czy czegoś ważnego nie przewozimy i dlaczego w ogóle lecimy do Kanady! - Uzupełnił lekko uniesionym głosem.
- I dlatego właśnie wolałbym nie wpaść w kłopoty z prawem... ale to w sumie mnie zachęcił do sprawdzenia luku bagażowego. - Stwierdził z zaintrygowaniem.
Natomiast czas poświęcony na tę krótką rozmowę pozwolił rudowłosemu Kazumie na odnalezienie numeru identyfikacyjnego, który został spisany na jednym z dokumentów leżących na niewielkiej półce. Znajdowało się tam także parę innych informacji, dotyczących tego lotu. Okazało się, że w protokole jest zapisane, iż mieli lecieć do Nahy na Okinawie, a nie do Kanady. Inna sprawa, że koordynaty podają coś zupełnie przeciwnego. Gdzie szukać prawdy i o co tu właściwie chodzi?

[Kuwabara Kazuma]

- Niczego zmieniać nie zamierzam, jednak szczerze wolałbym aby okoliczne kontrole lotu oraz samoloty wiedziały co jest na rzeczy. Jeszcze tego brakuje, aby jakiś jełop zbytnio przekombinował i stwierdził że trzeba nas zestrzelić. Rozumiesz, terroryści, jedenasty września, porwane samoloty i te sprawy. - Doprecyzował swoją myśl Kazuma, któremu nieszczególnie pasowała utrata ciężko wypracowanego motocykla. - Jednak... jak mówisz Evans, wypadałoby sprawdzić co w zasadzie mamy w luku bagażowym. Możliwe, że wieziemy coś co nieszczególnie łatwo byłoby komukolwiek wyjaśnić... a niekoniecznie chce mi się doprowadzać do jakieś rozróby na lotnisku i być ściganym po całym kraju.

[Roy Mustang]

- W takim razie szybko to ogarnijmy.
Rzucił Evans, pokierowując całe trio do przeciwległej części samolotu, gdzie przechowywany był cały bagaż. Cała maszyna do największych nie należała, więc szybkim krokiem dotarli tam w trymiga. Wystarczyło jedynie użyć klucza, znajdującego się w kokpicie, po który musieli się wrócić i zajrzeli do luku. Prezentował się on niezbyt okazale. Krótki korytarzyk z kilkoma piętrami półek po obu stronach. Na jego końcu znajdowało się już szersze pomieszczenie, w którym umocowany był motocykl Kuwabary, a jeszcze dalej dostrzegli zamknięty okazały właz. Jedyna rzecz, która przyciągnęła ich uwagę, to kuferki leżące na półkach. Łącznie siedem niewielkich czerwonych skrzynek. Nie wyglądały raczej, jak walizki dla turystów. Evans ściągnął pierwszą z nich, chwilę mocował się z zamkiem i otworzył wieko. Wewnątrz ujrzał kilka segregatorów wypełnionych po brzegi dokumentami przedstawiającymi wiele istotnych oraz nieistotnych informacji o różnych ludziach. Amerykański Kazuma nie był tym faktem zaskoczony, odłożył więc kufer na miejsce. W tym czasie ich trzeci towarzysz wziął skrzynkę po przeciwnej stronie. Była nieco większa od tamtej, a jej zawartość już mogła nieco zaskoczyć całe trio. Jakieś chemiczne środki. Nikt nie wiedział jakie, bo nawet oznaczeń nie dało się odczytać bez stosownej wiedzy. Zupełna niewiadoma.
- Chyba jednak możemy mieć problem z wygrzebaniem się z tego... - Stwierdził wręcz oczywistą oczywistość mężczyzna, który jako jedyny przetrwał atak porywacza. Spojrzał pytająco na duet Kazum, a pierwszy odezwał się ten o nazwisku Evans.
- Nie wiem, jak wy, ale ja wolę dolecieć na miejsce, gdziekolwiek by ono nie było. Nie zamierzam odpowiadać za to wszystko, więc jeśli podejmiecie inną decyzję, ja spierdalam. - Odparł, najwyraźniej będąc w pełni poważny. Spojrzał na spadochrony, aby poinformować swych tymczasowych partnerów w akcji, że nie żartuje.

[Kuwabara Kazuma]

- Zachowujesz się jakbyś miał jakiekolwiek pojęcie z czym mamy do czynienia, Evans. - Zauważył rudzielec, który z niespotykanym dla siebie siebie dystansem podchodził do całej sytuacji. Owszem, miał całkiem niezłe zaskoczenie, że jakieś środki chemiczne znalazły się na pokładzie pasażerskiego samolotu... Z drugiej jednak strony dziwiłoby go bardziej, że Yawata chociaż nie próbuje przeprowadzać interesów pod stołem. Albo chociaż jej część. - Więc może gdybyś wtajemniczył mnie w ową straszliwość właśnie tych chemikaliów, to może zacząłbym spinać pośladki równie mocno co Ty. Bo według mojej jakże obszernej wiedzy, może w tym być najnowsza odmiana wirusa czarnej ospy, jak również zwykła woda wymieszana z barwnikiem i cukrem. A jeśli nie masz bladego pojęcia, to przestań się trząść jak liść na wietrze i poważnie zastanów się czemu ktoś nakierował nas właśnie do jakiegoś ośrodka, próbując wcześniej sabotować cały lot. A ty... - Zwrócił się do gościa, który znalazł jakże ciekawe znalezisko. - Jak się w zasadzie nazywasz? Oraz skąd Cię tutaj przywiało?

[Roy Mustang]

- Nie mam pojęcia z czym mamy do czynienia i na tą chwilę nie chcę się dowiadywać poprzez osoby trzecie...
Odpowiedział z rozbrajającą szczerością Evans, który po prostu chciał jak najbardziej zniechęcić swoich kolegów do zawiadomienia okolicznych lotnisk o tej sytuacji. Wysłuchał następnie słów Kuwabary, który na sam koniec zwrócił się do trzeciego jegomościa, z którym podróżowali.
- Nazywam się Adam Johnson. - Rzekł mężczyzna bez chociażby chwili zawahania. - Miałem przekazać parę istotnych informacji dotyczących mechanizmów opierających się na energii duchowej. Jako że najważniejsze projekty Yawaty są ściśle tajne, informacje, które ich dotyczą nigdy nie są przekazywane przez internet, czy telefon, lecz osobiście. W kilku częściach. To oznacza, że jest jeszcze parę innych osób takich, jak ja, którzy są w posiadaniu innej części informacji. - Wytłumaczył, obchodząc temat i nie chcąc wdawać się w szczegóły. Evans oraz Kuwabara może i też należeli do Yawaty, ale nie ufał im zanadto. Nie znał ich.
- Tak, czy inaczej, stwierdzam, że tym bardziej nie możemy dać się przez nikogo przechwycić... - Uznał czarnowłosy Kazuma, który ruszył z powrotem w kierunku kokpitu. Paradoksalnie to rudzielec wykazał się jakimś rozsądkiem w tej chwili, którym uspokoił sytuację na pokładzie. - Skontaktuję się z tym ośrodkiem w Kanadzie, do którego mamy tajną linię. - Stwierdził i zrobił od razu to, co powiedział, nie czekając na reakcję swoich towarzyszy. Na jego twarz natychmiastowo zawędrował wyraz zaskoczenia i szybko włączył głośnik, aby każdy mógł już dalej usłyszeć, co osoba po drugiej stronie ma do powiedzenia.
- ..., witam. Czy pojawiły się jakieś problemy w trakcie lotu do nas?
Evans oraz Adam nie wyglądali za zadowolonych z tego faktu. Osoba w ośrodku w Kanadzie doskonale wiedziała, że ten samolot nie zmierza na Okinawę, lecz mimo wszystko upierała się przy czymś przeciwnym.

[Kuwabara Kazuma]

- Czyli ciężko powiedzieć, abyśmy właśnie Twojej obecności zawdzięczali nieplanowany lot do Kanady. Szczególnie, że poprzedni gość wyraźnie starał się Ciebie zabić. - Odpowiedział Kuwabara, który powolutku zaczynał odczuwać nutę irytacji całą sytuacją w jakiej właśnie się znajdował. Ki diabeł podkusił jego rudowłosą osobę, gdy postanowił skorzystać z jakże pomocnej dłoni swojego amerykańskiego imiennika. Powinien był wówczas, zgodnie ze swoim typowym odruchem, złapać gościa za fraki i wywalić najdalej jak tylko to było możliwe. Po czym udać się w dalszą drogę, radośnie zwiedzając sobie jakże ciekawy kraj jakim niewątpliwie były Stany Zjednoczone. A nie teraz użerać się z jakimś misternym planem pokładowego ćwoka, któremu nakazano przekierować samolot cholera wie gdzie, w cholera wie jakim celu. I żeby było jasne - Kazuma nieszczególnie przejmował się realizacją owego celu przez nieznanego typa, lecz czasem jaki bezpowrotnie zostanie stracony podczas wbijania gościowi do głowy podstawowej zasady duchowego świat - nie podskakuj silniejszym. Szczególnie Kuwabarze. - I dalej spinasz poślady bez wyraźnego powodu... Przy takim zamartwianiu nie wróże Ci posiadania włosów za jakieś dwadzieścia lat.

Nim Kuwabara uzyskał odpowiedź na swoją jakże niewybredną zaczepkę słowną, czarnowłosy Kazuma włączył głośnik radia aby wszyscy mogli usłyszeń komunikat z Kanadyjskiego Ośrodka Badań Nieznanych Światu. Dość perfidny komunikat, gdyż osoba go wygłaszająca ze świętym przekonaniem twierdziła że samolot nadal leci w kierunku Okinawy. Krew momentalnie zagotowała się w żyłach rudzielca, gdy zgarnął od Evansa słuchawkę radia i... odpowiedział o dziwo dość spokojnym tonem.

- A mamy odrobinkę... Jakiś rudzielec.... Chyba nazywa się Kuwabara jakiś czas temu w złości połamał ręce i nogi jednemu z pasażerów. Zamknęliśmy się w kabinie pilota więc może tu nie wlezie... Chociaż cholera go tam wie.

[Roy Mustang]

Niecny fortel zastosowany przez Kazumę zaskoczył zarówno jego imiennika, jak i Adama. Oboje jednak nie zamierzali mu przeszkadzać w rozmowie. Ze spokojem przysłuchiwali się arcyciekawej wymianie zdań, która może rzuci więcej światła na tą zagadkę.
- Kuwabara?! - Zaszokowany głos, który cała trójka usłyszała z głośników jasno wskazywał na to, że osoba po drugiej stronie odbiornika nie znała głosu podstawionego "porywacza". Chwila ciszy, która teraz nastąpiła z kolei wskazywała na to, że ten problem nie został przez nikogo przewidziany i nikt nie stworzył ewentualnego planu awaryjnego. Rozmówca postarał się jednak trochę uspokoić, co słychać było w jego tonie. - Czy mimo to jest szansa, że dotrzecie do celu zgodnie z planem? I w jakim stanie znajduje się reszta załogi? Podajcie szybko jak najwięcej informacji.
Rudowłosemu nie pozostało wiele możliwości. Musiał albo brnąć dalej w ściemnianiu i mieć nadzieję, że nie nadzieje się na żadną pułapkę logiczną, bądź też całkowicie zmienić plan, co po takich słowach niosło za sobą ryzyko uznania samolotu za potencjalne zagrożenie. Adam wraz z Evansem milczeli. Nie mogli się odezwać, nie chcąc psuć ewentualnego planu.

[Kuwabara Kazuma]

- Powinniśmy jeśli nie będziemy mieli więcej niespodzianek takich niespodzianek jak ten typo. W zasadzie kim on do cholery jest? - Nie mogąc powstrzymać ciągle narastającej ciekawości, która narodziła się po usłyszeniu reakcji swego rozmówcy, Kazuma zadał pytanie które chyba padłoby ze słów któregokolwiek z pilotów. Prawdę powiedziawszy rudzielec podejrzewał, że został przypadkowo wplątany w starcie jakiś dwóch wewnętrznych ugrupowań Yawaty... jedna chciała usilnie coś przewieść poza wzrokiem reszty, druga chciała to wykraść. Pech chciał, że rudzielca na pokład tego samolotu zaciągnął jego imiennik. - Jak mówiłem problemy póki co ograniczyły się do połamanych rąk i nóg jednego z pasażerów, stewardessa z kolei jest mocno roztrzęsiona... Ale raczej gość problemów więcej nie będzie sprawiał, chyba że potrafi siłą się przebić przez drzwi kabiny pilotów. Wciąż mamy zmierzać w kierunku Ośrodka?

[Roy Mustang]

- Nie wiem, o tym człowieku słyszeliśmy głównie z plotek... a jeśli są prawdziwe i ma wobec Was wrogie zamiary, to nie dajemy Wam dużych szans. Tak, czy inaczej, postarajcie się dotrzeć do celu. W razie kłopotów, linia komunikacyjna będzie cały czas aktywna. - Odparł mężczyzna w głośniku po głębokim oddechu, którym starał się uspokoić swój ton. Musiało to być dla niego naprawdę ciężkie doświadczenie. Nie posiadał żadnych informacji na temat rudowłosego młodzieńca, który w dodatku miał teraz porywać samolot lecący do Okinawy/Kanady.
Nie wiedział, co naprawdę działo się na pokładzie samolotu, ale to działało bardzo na korzyść dwójki Kazum oraz Adama. Całe trio mogło być takim obrotem spraw dość usatysfakcjonowane. Przynajmniej na tę chwilę. Mogliby jeszcze spróbować wyciągnąć więcej informacji od tego człowieka, lecz ten się nagle rozłączył. Ponowna próba połączenia mogłaby już wzbudzić podejrzenia... co więc im specjalnego pozostało, prócz upewnienia się, że autopilot działa poprawnie?

Kontynuacja

[Kuwabara Kazuma]

- Więc.... jak obaj usłyszeliście macie wątpliwą przyjemność podróżować z cholernie niebezpieczną oraz nieprzewidywalną osobą. Miłego lotu.

Rudzielec powtórzył sens wypowiedzi gościa z kontroli lotów, ubierając ją jednak we własne słowa aby przekazać pozostałej dwójce jedną istotną wiadomość. Kuwabara nie był osobą, która jakoś szczególnie pierdzieliła się w tańcu jeśli chodziło o rozwiązywanie problemów. Jeśli którykolwiek z nich spróbuje jakiegoś nieszczególnie nieciekawego zagrania, to napotka na bezlitosną odpowiedź w postaci nieposkromionej siły Kazumy. Skąd pojawiło się takie podejście do towarzyszy podróży można bezproblemowo się domyślić - obu praktycznie nie znał. Obu praktycznie nie ufał. Także sytuacje w jakich obu poznał, niezbyt wspierały utrzymanie chociaż cząstkowego zaufania. Evans pojawił się z powietrza w bocznym wózku jego motoru, twierdząc że Yawata koniecznie musi wynieść rudzielca do Okinawy. Adam brał udział w wielkiej niewiadomej jaką było starcie w drugim pomieszczeniu samolotu, a spotkali go gdy szarpał się z domniemanym porywaczem. Równie dobrze mógł być sprawcą części tego zamieszania... Ale prawdę powiedziawszy nie bardzo to Kazumę gryzło. Wszak zademonstrował już typowi, co prawdopodobnie się stanie gdy wejdzie się rudzielcowi na odcisk.

- Tak więc... Skoro wkręciłem typów, że piloci jeszcze żyją to wypadałoby jako tako wylądować tym samolotem. Evans, pomóż mi ogarnąć ten problem. - Powiedział Kuwabara, po czym zabrał się za przeszukiwanie podręcznika. COŚ powinno być na temat sytuacji awaryjnych i lądowania podczas nich.

[zt]