USA, Jamestown, Tir Na Nóg

[Lucy Miller]

"Tir Na Nóg, przyjazny bar prowadzony przez rosłego, przyjaznego Szweda o typowo nordyckiej urodzie. Włosy zawsze związane w nienaganny, długi, blond ogon opadały swobodnie na plecy, rękawki białej koszuli zdawały się opinać na bicepsach zupełnie tak, jakby zaraz miały wystrzelić. Nigdy tego nie zrobiły.
Przy ladzie stoi rząd wygodnych taboretów, po przeciwległej stronie lokalu nie brakuje stolików na dwie, cztery czy więcej osób. Na krańcu zaś bordowe, wygodne kanapy. W powietrzu unosi się zapach alkoholu, tytoniu z palarni w rogu oraz pachnącego smacznie jedzenia."


Lucy nie znała tego miasta, ale chcąc wprowadzić swój ambitny plan w życie, musiała znaleźć miejsce do picia. Na szczęście od ich poprzedniego lokalu, ten nie znajdował się bardzo daleko. Wystarczyły dwa skoki po dachach i już wylądowali na ulicy przed dobrze zapowiadającym się barem. Czarnowłosa bez słowa pchnęła drzwi wchodząc do środka, oglądając się przelotnie za Liamem. Nie sądziła, by został na zewnątrz.
W środku zaś typowy widok baru o tej porze. Siedzenia przy barze zajęte, choć nie wszystkie, kilka stolików wolnych. Najwidoczniej lokal dopiero zaczynał się zapełniać, jednak gdy Lucy pojawiła się w drzwiach, w powietrzu na ułamek sekundy zapanowała cisza. Zakonnica w poszarpanym habicie, brudna, pokrwawiona, czarne włosy w nieładzie. Ciężko było stwierdzić, co wywołało większą konsternację, jej profesja, reszta, czy wszystko na raz. Kobieta całkowicie nie przejmując się rzucanymi spojrzeniami ruszyła do jednego z wolnych stolików, oklapła na kanapę wzdychając ciężko. Przechodząca obok kelnerka zatrzymała się przy niej z notesem w dłoni, spojrzała uważnie na Liama, później na nią.
- Niech będzie pochwa... - zaczęła drobna blondynka ujmując w dłoń długopis.
- Daj już kurwa spokój, przynieś jakąś dobrą szkocką. Albo whisky. Albo po prostu dwie butelki szkockiej, dwa hamburgery, dwie dodatkowe porcje frytek, litrową Coca-Colę i jakieś nachosy. I ze dwa sosy... - tu spojrzała na Liama - A dla ciebie co? - odczekała chwilę, konsternacja na twarzy kelnerki była coraz większa, a Lucy zaśmiała się - Żartowałam. Chcesz burgera, czy coś innego? - zapytała spoglądając w menu. Była potwornie głodna. Dopiero gdy Liam wybrał coś dla siebie, kelnerka oddaliła się do kuchni podając zamówienie, a czarnowłosa przechyliła głowę lekko na bok spoglądając na głębokie rozdarcie prawej strony habitu. Sprawiało to, że niekoniecznie zakrywał on to, co powinien, ale Lucy zdawała się tym kompletnie nie przejmować - Ale był rozpierdol, co? - rzuciła luźno, jakby rozmawiali o pogodzie, a nie potajemnych walkach gdzieś pod ziemią, na które go namówiła.

[Liam Black]

Kiedy tylko udało im się uciec z podziemnego klubu organizującego nielegalne walki, a jego nozdrza wychwyciły zapach świeżego, jesiennego powietrza, którego chwilę później łapczywie zaczerpnął do płuc, zakręciło mu się w głowie. Zwymiotował pod siebie, za nic mając biegających w okolicy ludzi, czy pomagającą mu Lucy.
Głowa pulsowała mu jak oszalała, ale nie wiedział, co miało na to największy wpływ - unoszący się do niedawna w powietrzu zapach świeżej krwi wymieszanej z oparami tytoniu i mocnych trunków, walka, której oddał się bez granic, kiedy jakiś Fullbringer zakłócił jego spokój, tym samym wyprowadzając go z równowagi, wysoka presja Reiatsu, z którą miał kontakt, czy bolesne uderzenie o sklepienie jaskini, jakiego doznał chwilę później? Nie znał się na medycynie, więc nie był w stanie wystawić jednoznacznej ekspertyzy medycznej, a zgadywać też nie było sensu. Przyjął raczej, że wszystkie czynniki nałożyły się na siebie, doprowadzając go do takiego stanu, w jakim był.
Liam podążał za Lucy, nie do końca orientując się w sytuacji. Była to jedyna osoba, którą znał, dlatego w obecnej sytuacji najlepszą opcją było udanie się za nią do miejsca, do którego zmierzała.
Kiedy znaleźli się w barze, w jego nozdrza ponownie uderzyły zapachy tytoniu i alkoholu, które nieprzyjemnie kojarzyły mu się z podziemnym klubem. Zakręciło mu się w głowie, lecz udało mu się zachować resztkę godności. Tym razem obyło się bez wymiocin pozostawionych w progu drzwi wejściowych. Zdecydowanie pomogła mu przebieżka na świeżym powietrzu.
Bez słowa ruszył za Lucy, siadając przy stoliku. Zajął miejsce obok niej, mając z tej perspektywy widok na większość sali, w tym również gości. Przyglądał się im od chwili wejścia do knajpy, tym samym odwzajemniając rzucane w ich kierunku spojrzenia.
Kiedy tylko usiedli, odchylił głowę do tyłu, opierając kark na oparciu wygodnej kanapy. Relaksował się na swój własny sposób. Ramiona odrzucił na boki, lewą dłonią zahaczając o lewe ramię Lucy. Gdyby chciał, byłby w stanie ją objąć.
— Co?
Nie przysłuchiwał się za dobrze rozmowie. Wiedział tyle, ile potrzebował - ogarniała im jedzenie. Zdziwił się, kiedy okazało się, że całe to zamówienie było przeznaczone właśnie dla niej, a jemu oferowała tylko i wyłącznie jakąś przekąskę. Rzucił jej zdezorientowane spojrzenie, lecz wkrótce postanowił spojrzeć na kelnerkę, która wyczekująco stukała długopisem o bloczek, na którym zapisała zamówienie Lucy.
— A, tak... Niech będzie ten burger, ale przyrządźcie go tak, jak należy! Mięso średnio wysmażone. Dwa plastry sera. Z warzyw niech będzie sałata i pomidor. Jeżeli macie smażony na głębokim oleju ser, dajcie go do środka, ale pod mięso. Nie dodawajcie żadnego sosu. Jasne?
Kelnerka uniosła wyżej brew. Zdaje się, że na podstawie tego zamówienia wyrobiła sobie już opinię na temat Liama.
— Nie mamy w naszej ofercie smażonego sera. Coś jeszcze?
— To zamiast sera dajcie w jego miejsce drugi kotlet i dodatkowy plaster sera.
— Czyli dwa kotlety i trzy plastry sera?
— Tak... Wiecie, jak to złożyć?
Kelnerka spojrzała na Liama jak na prawdziwego kretyna. Chyba zaczynała podejrzewać, że jest odklejonym od rzeczywistości odszczepieńcem.
— Serwujemy burgery od...
— Dobra, to wam powiem. Najpierw dajcie spód bułki. Bułka powinna zostać uprzednio spieczona na patelni, na której smażyliście mięso. Albo na płycie, nie wiem, czego tam używacie. Na tak przygotowany spód połóżcie plaster sera. Później mięso. Sałata. Kolejny plaster sera. Następne mięso. Dwa plastry pomidora. Na górę zakładacie kapelusz.
— Kapelusz... ? — droczyła się kelnerka, zapisując jego zamówienie.
— No górną część bułki!
— I tą górną część bułki również spiec na patelni, na której było przygotowywane mięso?
— Taaaak...
Liam opadł z sił, wracając do wcześniejszej pozycji. Kelnerka była wyraźnie zadowolona z rezultatu i oddaliła się od stolika w stronę zaplecza, na którym znajdowała się kuchnia.
Liam odetchnął z ulgą. Kiedy tylko kelnerka poszła zająć się ich zamówieniem, spojrzał na Lucy.
— Klawo w chuj... Co to w ogóle było za miejsce? Jakaś mordownia dla oszołomów szukających dreszczyku emocji, czy przytułek dla bezdomnych oszołomów?
Lucy mogła wywnioskować na tym etapie, że przez "oszołomów" Liam rozumiał osoby uzdolnione duchowo, w tym prawdopodobnie siebie i ją.

[Lucy Miller]

Czarnowłosa z niekrytym zainteresowaniem obserwowała wymianę zdań pomiędzy kelnerką, a Liamem. Na jej twarzy pojawiał się coraz szerszy uśmiech, gdy ten instruował ją jak powinna właściwie ułożyć burgera. Ręka Lucy wystrzeliła w górę, nim blondynka odeszła w całkowitej konsternacji.
- Dla mnie tak samo!
Kobieta zanotowała w notesie sugestię, po czym zniknęła w kuchni na parę chwil. Zakonnica zaś spojrzała na białowłosego i zaśmiała się słysząc jego pytanie.
- Mordownia, zdecydowanie mordownia... - powiedziała luźno i puściła mu oko - Ale to nie jest jedno miejsce. Za każdym razem jest gdzie indziej, jak wiesz gdzie szukać, wystarczy jedno ogłoszenie. Takie, jak tamto... - urwała na chwilę chcąc, by Liam przypomniał sobie ogłoszenie dotyczące zaginięcia żółwia - Nikt o nic nie pyta, nikt krzywo nie patrzy, tak jak ci, o tam... - tu uniosła nieco głos wskazując podbródkiem na siedzących dwa stoliki dalej ludzi. Trójka, dwóch mężczyzn i jedna kobieta, non stop zdawała się szeptać, co i rusz ktoś spoglądał w stronę Liama i Lucy, na co zakonnica wyszczerzyła się paskudnie. Oparła się wygodniej o oparcie, przysunęła do białowłosego tym samym sprawiając, że czy chciał, czy nie chciał, jego ręka spoczywała na jej ramionach, a do jego nosa dotarł zapach jakichś kwiatowych perfum zmieszany z delikatną wonią potu. Gdzieś w tle zamajaczył zapach papierosów - Chcecie coś powiedzieć? - trójka natychmiast usiadła tak, że nawet kątem oka nie byliby w stanie spojrzeć na nią, czy Fullbringera, a Lucy zachichotała trochę jak hiena - Uwielbiam to robić.
Mniej więcej w tym samym czasie kelnerka przyniosła im dwie szklanki, dwie butelki dobrej, sądząc po etykiecie, szkockiej, Coca-Colę, nachosy i sosy. Bez słowa postawiła je przed nimi oddalając się do swoich zadań. Lucy zaś sięgnęła dłonią po nachosa, umoczyła go w jednym z sosów, tym czerwonym, schrupała i z zadowoleniem przytaknęła siedząc cały czas w takiej samej pozycji. Najwidoczniej kompletnie jej to nie przeszkadzało, a pojęcie przestrzeni osobistej zdawało się nie do końca ją obchodzić.
- Ten jest ostry - zauważyła, choć raczej nie wykrzywiał twarzy, po prostu był ostry. Drugi, biały, prawdopodobnie był czosnkowy - To co? Za dzisiejszy dzień, wieczór, jutrzejszy poranek i obym nie miała kaca? - spojrzała na niego znacząco odkręcając butelkę, nalewając po trochu do obu szklanek. Wskazała kciukiem Colę, jeśli sobie życzył, to dolała, po czym sama uniosła własną szklankę wyciągając ku niemu rękę w typowym geście picia brudzia wychyliła całość całkowicie pomijając sposób, w jaki powinno się pić taki alkohol, otarła usta wierzchem dłoni i wyszczerzyła się. Nie to, żeby potrzebowała specjalnego zaproszenia, żeby mówić mu po imieniu, ale było zabawnie - No. To teraz ty wybierasz następną miejscówę!

[Liam Black]

— Obyś nie miała kaca! Zdrówko!
Jedną ręką obejmując zakonnicę, Liam chwycił szklankę ze spreparowanym dla niego drinkiem, na którego składał się bursztynowy trunek bez dodatków, i opróżnił jego zawartość, podążając za instrukcjami, jakie Lucy wysyłała mu za pomocą mowy ciała.
Uśmiechnął się od ucha do ucha, czując jak wysokoprocentowy alkohol rozgrzewa jego wnętrzności. Odstawił szklankę, przy okazji częstując się nachosem, którego umoczył w drugim sosie.
— Dobre, dobre... Ten jest czosnkowy. — Wskazał na miseczkę wypełnioną gęstą, białą substancją. — Nie mam w zwyczaju szlajania się po takich klubach, więc raczej marny będzie ze mnie przewodnik. Nie lubię zwracać na siebie uwagi. Cenię sobie spokój. Z reguły staram się unikać kłopotów.... Marnie wychodzi, co?
Liam zaśmiał się, odklejając się od Lucy i nachylając w kierunku stolika. Najpierw zjadł kilka nachosów, maczając je w sosach na zmianę, by następnie polać następną kolejkę. Alkohol wzmógł u niego apetyt, a do póki na stole nie zagościło danie główne, musiał zadowolić się alkoholem i barowym poczęstunkiem. Nie wybrzydzał.
Podał jedną szklankę Lucy, drugą wziął w dłoń, po czym opadł z powrotem na miejsce, jedną rękę zarzucając jej na ramię.
— To może pod ten spokój, co? Zdrowie!

[Lucy Miller]

Zadowolona przechyliła szklanicę wypijając całość, czując jak momentalnie robi jej się cieplej na żołądku. Posłała mu rozbawione spojrzenie najwidoczniej ciesząc się, że jej gesty jedynie sprawiły mu radochę. Również sięgnęła po nachosa maczając go tym razem w białym sosie i schrupawszy go ze smakiem pokręciła lekko głową.
- Słuchaj, ja lubię takie miejsca. Mam kilka ulubionych w Nowym Jorku, tam przynajmniej nikt się nie gapi, większość już dobrze mnie zna... - powiedziała z nutą melancholii, która jednak prędko zniknęła, a zastąpił ją jedynie rozbawiony, optymistyczny, nieco wredny ton - Spokój? Złociutki, jeśli będziesz się obracał w moim towarzystwie, nigdy nie będziesz miał spokoju... - ostatnie słowa wypowiedziała nieco ściszając głos, jakby chciała mu zdradzić jakiś sekret. Uśmiechnęła się do tego zawadiacko, a kiedy podał jej napełnioną szklanicę, obracała ją parę chwil w dłoni przyglądając mu się uważnie.
- Pod spokój! - zakrzyknęła unosząc naczynie wyżej, po czym opróżniła całą zawartość na raz ocierając usta wierzchem dłoni. Alkohol był smaczny, miał nieco wiśniowy posmak, ale w żadnym wypadku nie był słodki. Była to delikatna nuta, która zostawała na sam koniec na języku. Nie wydawała się być chętna do czmychnięcia spod jego ramienia, najwidoczniej niebywale jej taki obrót spraw odpowiadał, dlatego rozsiadła się po prostu na kanapie, przyciągnęła bliżej nachosy, oparła wygodnie i obróciła lekko głowę spoglądając na niego. Dłonią uniosła jednego chipsa wyżej, a jej dłoń zatrzymała się w pobliżu ust - Co to było tam wtedy? - zapytała niezwykle dokładnie określając o co jej chodziło, schrupała nachosa i wciąż go przegryzając dokończyła myśl - Jesteś Fullkiem, tak? - sięgnęła po kolejnego wciąż mu się przyglądając, jakby była co najmniej w kinie. Pomimo wrażenia, że nachalnie się na niego gapiła, zdał sobie sprawę, że jest po prostu ciekawska. Bezpośrednia. I nie można było ukryć, że w jej niebieskich oczach pojawiła się nuta zainteresowania, która zdawała się rosnąć z każdą chwilą, którą tutaj spędzali. Nie musiała wypowiadać tych słów na głos, ale Liam był pewien, że może niekoniecznie wprost pyta go "Kim do jasnego chuja jesteś?".

[Liam Black]

Spojrzał na Lucy, jakby właśnie chciała skontrolować jego dowód osobisty.
— Taaaaaak... — Był ostrożny. — Powiedzmy, że jestem bękartem, wynaturzeniem i mieszańcem w jednym. Moja rodzina posiada... — Poprawił się. — Posiadała geny Echt Quincy. Jestem wynikiem podwójnego życia mojej matki. Mój biologiczny ojciec był Fullbringerem.
Liam rozlał kolejkę i upił solidny łyk, niemalże opróżniając szklankę.
— Pewnie domyślasz się, że rodzina nie była zadowolona, kiedy okazało się, że jestem Fullbringerem? — Westchnął. — Była niezła jazda.
Dopił resztkę alkoholu i niezwłocznie rozlał następną kolejkę. Tym razem udało mu się opróżnić naczynie jednym haustem. Odstawił pustą szklankę na stół i zjadł kilka nachosów, zanim opadł z powrotem na oparcie kanapy.
— Często zastanawiam się nad tym, jak wyglądałoby moje życie, gdybym nie urodził się Fullbringerem. Gdybym nie był przypadkiem. — Skrzywił się. — Jedyne, czego potrzebuję do pełni szczęścia, to spokoju. Tymczasem los na każdym kroku pokazuje mi środkowy palec. Pierdolony Tkacz Losu... Bawi się. Urządził sobie teatr moim kosztem. "Pierdol się, nie ma spokoju!", tak mówi - a na pewno stara się mi to powiedzieć. A wiesz, co ja mu na to?
Wystawił do przodu środkowy palec, zadzierając nosa. Nie przejął się faktem, że wycelował ten palec w jednego z gości lokalu. Facet siedzący gdzieś po drugiej stronie knajpy zajęty był burzliwą dyskusją z jakimś mężczyzną - nie zauważył gestu Liama.
— Co z tobą? Wyglądasz jak zakonnica, ale nie jesteś nią - tak przypuszczam. Posiadasz jakieś moce, ale z pewnością nie jesteś Fullbringerem - poznałbym. Kim jesteś?

[Lucy Miller]

Lucy słuchając jego słów również sięgnęła po szklankę, jednak wypiła z niej sporą część dopiero, gdy sam to uczynił. Siadła do niego nieco bokiem, wsparła łokieć na stoliku, podbródek na dłoni i spojrzała na niego uśmiechając się nieznacznie.
- Quincy już tak mają - zauważyła machnąwszy ręką - Zdążyłam już wyrobić sobie opinie o nich jako o nadętych, wkurwiających cielakach, które pilnują tylko czystości krwi. Na pewno była jazda, zaskoczyłbyś mnie, gdyby takiej nie było.
Gdy odstawił szklankę dolała mu do niej trunku, po chwili sobie, ale nie gnała z kolejką, raczej pilnowała, żeby szkło nie było puste. Zresztą jaka to frajda od razu się spić, skoro tak dobrze im się rozmawiało?
Zaśmiała się cicho słysząc o Tkaczu Losu. Pokręciła głową nieznacznie i ponownie opadła na oparcie uderzając delikatnie ramieniem jego ramię, jakby chciała go pocieszyć?
- Tacy jak my nigdy nie będą mieli spokoju, a wiesz czemu? Bo jesteśmy wystarczająco spierdoleni, żeby sami brnąć w każde gówno, które napotkamy - sięgnęła po szklanicę i obracając ją chwilę w dłoni upiła z niej kolejny łyk. Nie odstawiła jednak, a wciąż trzymając ją przed sobą obserwowała chwilę przelewający się tam płyn - Spokój będziemy mieli po śmierci, tak powtarza mój tatuś... - zabawne było z jakim wyraźnym uczuciem wypowiada się o własnym ojcu. Z wyczuwalną nutą melancholii, może odrobiną tęsknoty, gdzieś na pewno też kryła się głęboko zakorzeniona miłość. Kimkolwiek był, Lucy łagodniała, gdy o nim wspominała.
Natomiast kiedy zadał jedno, kluczowe pytanie, na jej ustach pojawił się zawadiacki, może nieco szalony uśmiech, a niebieskie spojrzenie rozbłysło.
- A potrafisz dochować tajemnicy? - zapytała przechylając głowę lekko na bok. Wciąż się uśmiechając spoglądała na niego trochę jak na łakomy kąsek, który gotowa byłaby schrupać, jeśli coś jej się nie spodoba. Wrażenie to jednak minęło bardzo szybko, ponieważ Liam miał przeczucie, że historia czarnowłosej może być zupełnie inna niż ta, której się spodziewał. Nie znali się długo, a już zdążyła go zabrać do podziemnego klubu, do którego podążył za nią bez oporów. Zabrała go tutaj, a on jej zaufał. Albo zwyczajnie nie miał nic lepszego do roboty, tego nie wiedziała. Lucy miała jakieś pojęcie o zaufaniu, w końcu nauki tatusia nie poszły w las, tyle lat obserwacji i pracy z innymi wykształciło w niej pewien rodzaj instynktu, który objawił się właśnie tutaj. Czuła, że może mu zaufać, chciała się z nim po prostu podroczyć i to było doskonale widoczne.

[Liam Black]

Komentarz Lucy wcale nie był pokrzepiający, ale też nie oczekiwał, że będzie chciała podnieść go na duchu. Po wyrazie jego twarzy mogła wywnioskować, że tak naprawdę, to nie oczekiwał jakiegokolwiek komentarza. Bez słowa kiwnął głową, prawdopodobnie w ten sposób dziękując za szczerość albo zgadzając się z jej słowami.
Przez krótką chwilę wpatrywał się w Lucy bez słowa, wysoko unosząc brwi. Dawno temu nauczył się stereotypowych odruchów ludzkich, takich jak odpowiadanie pytaniem na pytanie, czy owijanie w bawełnę - nie wzruszała go taka postawa. Ale nie tym razem. Liam był zaintrygowany pytaniem Lucy. Poniekąd nie rozumiał jej postawy, biorąc pod uwagę to, co udało im się dotychczas przeżyć, a z drugiej strony - rozumiał ją bardzo dokładnie, właśnie dlatego, co udało im się przeżyć.
Obrócił się do niej przodem, również siadając bokiem na kanapie. Nie odrywając wzroku od Lucy nachylił się do stołu, dłonią próbując odnaleźć nachosy.
— Biorąc pod uwagę, że nie mam zbyt wielu znajomych... — Zaklął, kiedy udało mu się trafić w miseczkę z sosem. Na krótką chwilę oderwał wzrok od Lucy, aby tym razem wspomóc się w poszukiwaniach. Mokrą od sosu dłonią chwycił kilka nachosów i wpakował je sobie do ust, głośno chrupiąc i przeżuwając. — Szczególnie w tej okolicy... — kontynuował, mówiąc z pełnymi ustami. — To marny ze mnie kandydat na plotkarę. Nawet z dziwkami nie rozmawiam, słowo.
Przełykaniu towarzyszył dźwięk głośnego, donośnego mlaśnięcia, po którym Liam zaczął ostentacyjnie zlizywać sos z dłoni. Od czasu do czasu spoglądał na Lucy, wyczekując odpowiedzi na wcześniejsze pytanie.

[Lucy Miller]

Kątem oka widziała ciekawy manewr z wyszukiwaniem nachosów przy jednoczesnej próbie utrzymania kontaktu wzrokowego. Zaśmiała się cicho, ale nie nabijała się, była po prostu rozbawiona. Zmrużyła nieco oczy, kiedy tak chrupał nachosy i zlizywał sos z palców. Jeden kącik ust uniósł się zdecydowanie wyżej w zawadiackim uśmiechu, a kiedy otworzyła usta, jej głos był nieco cichszy niż do tej pory, bardziej tajemniczy i ponętny, jakby chciała mu zdradzić nie lada tajemnicę.
- Bo widzisz Liam... - zaczęła nachylając się nieco ku niemu - To tylko kostium, jestem zakonnicą i jednocześnie nią nie jestem... - niebieskie oczy błyszczały rozbawioną iskrą, łobuzerską, jeśli tak można było powiedzieć o czyimkolwiek spojrzeniu - To jest jedynie środek zaradczy, kiedyś coś poszło zdecydowanie nie tak i wylądowałam w klasztorze... - przygryzła nieco dolną wargę, jakby się nad czymś usilnie zastanawiała - Który nie do końca jest tym, za co się podaje. A moje moce, cóż...
Przez ułamek sekundy miał wrażenie, że siedząca przy nim zakonnica wychyla się w jego kierunku jeszcze bardziej, jednak było to złudne. Widział, że jakby z ciała Lucy na mgnienie oka wychylała się zupełnie inna postać, zaledwie twarz i kawałek torsu. Usta wygięte w takim samym zawadiackim uśmieszku, popielata, szara skóra, czerwone, błyszczące oczy, czarne włosy okalające dwa niewielkie, wyrastające wprost z czoła rogi. Kolejne mgnienie oka i wszystko wróciło do normy.
- Pobawimy się w zgadywankę? - zapytała ze śmiechem i wciąż nie spuszczając go z oka również sięgnęła jedną dłonią po nachosy, drugą natomiast złapała jego dłoń przyciągając ją bliżej. Nim schrupała przekąskę uraczyła się sosem wprost z jego dłoni przyciągając ją bliżej ust, językiem zlizała przynajmniej część, po czym puściła jego dłoń dopiero wtedy dorzucając do ust przysmak. Oczywiście gdyby zabrał dłoń, umoczyłaby chipsa po prostu w sosie niewzruszona, jeśli jednak pozwolił na ten drobny zabieg dostrzegłby zaciekawiony błysk w niebieskich oczach. Oczach, które jeszcze chwilę wcześniej były przenikliwie czerwone. Wciąż się uśmiechała najwidoczniej nie chcąc wszystkich sekretów wyjawiać na raz, dlatego sięgnęła po szklankę unosząc ją nieco wyżej w cichym toaście. Opróżniła najmniej połowę i ponownie spojrzała na białowłosego.

[Liam Black]

Rozmowa z Lucy przypominała mu seks z dojrzałą, trochę zwariowaną, namiętną kobietą. W całym swoim życiu czuł się podobnie tylko w trakcie uprawiania stosunku płciowego z pewną hiszpanką. To był pierwszy i jedyny raz, gdy kobieta nie pozwoliła mu skończyć. Krzyczał i wił się w najlepsze, czując wzbierający w lędźwiach ogień, ale ta suka była na tyle impertynencka, że nie pozwoliła. "Jeszcze nie" Powiedziała, zwilżając wargi. I chuj.
I chuj... Znowu to samo. Kolejne pytanie zamiast odpowiedzi. Zabawa przednia, ale wkurwiająca do granic możliwości. Szczególnie, kiedy chcesz już usłyszeć prawdę.
Przewrócił oczami jak urodzony aktor teatralny.
— Oh, pewnie. Czemu nie, jasne. Uwielbiam zgadywanki. Na trzecie imię dano mi "Zgadywanka". Czekaj, nie mów... — Pogroził jej palcem, faktycznie dumając nad odpowiedzią. — Cosplayerka, ale to coś więcej... Wiem! Cosplayerka ze schizofrenią!
Strzelił palcami obu rąk, wskazując na Lucy. Mimiką twarzą chciał odtworzyć jakiś mem - jakby chciał powiedzieć "Shots fired!" albo "Jokes on you!", albo "Bingo!".

[Lucy Miller]

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej widząc jego mimikę. Świetnie się bawiła, dokładnie tak, jak jej odpowiadało, a co najważniejsze - Liam nie wyglądał na zawiedzionego czy w jakimkolwiek stopniu zniechęconego.
- Oh, poznałam właśnie twoje trzecie imię! Jak ta znajomość zapierdala! - zaśmiała się. Oczywiście był to sarkazm, bez przesady, nie była idiotką.
Natomiast kiedy rzucił w jej kierunku bombę, zrobiła nagle zaskoczoną minę, w jej oczach pojawiło się najprawdziwsze przerażenie i szok.
- Cholera...skąd wiedziałeś? - zapytała cicho, zupełnie jakby nakrył ją na czymś niegodnym. Dopiero po chwili jej usta wygięły się w łobuzerskim uśmiechu, a Lucy wciąż siedząc nieco bokiem oparła się ramieniem na oparciu kanapy, położyła na nim dłoń i na własnym ramieniu wsparła głowę, a czarne włosy opadły częściowo za oparcie, częściowo spłynęły w dół - Dam ci podpowiedź...
Przez chwilę zastanawiała się usilnie, co mu powiedzieć i w jaki sposób. Wiadomo, zabawa była dobra, dopóki oboje się bawili. A żeby oboje dobrze się bawili, musiała mu rzucić jakiś haczyk.
- Jest taka grupa przestępcza w Nowym Jorku, nie wiem na ile znasz tamte okolice... - spojrzała na niego pytająco, jakby oczekując właśnie odpowiedzi. Bez względu na nią, kontynuowała - Nazywają siebie "Legion", bo jak w legionie, jest ich wielu... - powtórzyła jak mantrę - Przewodzi im niejaki Frank Miller.
Jeśli czytał gazety, oglądał telewizję, czy po prostu interesowały go podobne tematy, znał to nazwisko. Grupa przestępcza to była pieszczotliwa nazwa, to była po prostu mafia. Jak dotąd policji nie udało się posadzić rządzącego rodziną Millera, działali tak sprawnie, że nikt nie mógł znaleźć na niego haka. Lucy uśmiechnęła się i powiedziała jakby znudzona.
- Gdybym ci powiedziała, że to mój tatuś, uwierzyłbyś?
Uniosła się z ramienia i wychyliła lekko w jego kierunku. Ciekawa była przede wszystkim reakcji. W jej głosie pobrzmiewała tajemnicza nuta, jakby nie mówiła mu wszystkiego, jakby rzucając mu skrawek informacji badała grunt, bo jak w typowym rollercoasterze, najpierw trzeba było wjechać na szczyt, by później z olbrzymią prędkością runąć w dół. Lucy właśnie zabierała go na przejażdżkę.

[Liam Black]

Liam wpatrywał się w Lucy, mając wymalowany tępy wyraz na twarzy - jakby grymasił z bólu, ale jednak chciał wyjść przy tym na człowieka mądrego, lecz nie do końca poinformowanego, trochę oderwanego od rzeczywistości.
Liam nie znał Nowego Jorku - nie miał okazji go poznać, ale tym faktem postanowił nie dzielić się z Lucy. Koczowniczy tryb życia nie pozwalał mu na posiadanie własnego telewizora, jednakże w barach często dysponowali takim sprzętem w celach rozrywkowych, a że czasami oglądano wiadomości, toteż wiedział coś-nie-coś na różne tematy. Poza tym czytał gazety.
— Czyli palce wylizała mi córka nowojorskiego mafioso? Muszę o tym napisać w pamiętniczku! "Bardzo słabo pracowała językiem", tak napiszę!
Minę miał grobową, jakby wyczerpały się jego żarty na ten wieczór. W końcu oderwał wzrok od kobiety i nachylił się do stołu. Zjadł kilka nachosów, mieszając ze sobą sosy, nalał sobie "jednego, szybkiego", później do obu szklanek rozlał następną kolejkę, na koniec rozsiadając się na kanapie, ponownie rozrzucając ramiona na boki. Lewą ręką musnął jej włosy, ale nie przejął się tym za bardzo.
— To ile mam czasu zanim... no, wiesz... tatuś przyśle goryli, aby wysłali mnie do piachu?
Liam wydawał się być pewny siebie i nad wyraz spokojny, jakby ta informacja nie zrobiła na nim żadnego wrażenia.

[Lucy Miller]

Czarnowłosa uniosła nieco brew słysząc jego słowa, ale wciąż się uśmiechała. Nawet zaśmiała się cicho i westchnęła teatralnie sięgając po naszykowany trunek, upijając z niego sporego łyka. Ponownie oparła się na oparciu zakładając przy tym nogę na nogę, nawet wychyliła lekko bokiem w jego kierunku muskając ramieniem jego ramię.
- Nie martw się, nawet nie wie, że tu jestem. Poza tym... - odwróciła głowę w jego kierunku, jakby chciała mu się lepiej przyjrzeć - To było tylko po to, żeby sprawdzić, czy mi wierzysz. Taki test, nie gniewasz się chyba, co?
Stuknęła szklanką w jego szklankę, po czym opróżniła własną do samego końca odstawiając ją na stolik. Już miała otworzyć usta, kiedy na horyzoncie pojawiła się obsługująca ich kelnerka niosąc potężną tacę po brzegi wyładowaną zamówionym przez nich jedzeniem. Lucy aż się oczy zaświeciły na ten widok, zamknęła usta i z szerokim uśmiechem przyjmowała kolejne talerze.
- Czy mogę... - zaczęła kelnerka najwidoczniej zamierzając zapytać, czy nie potrzebują czegoś jeszcze, jednak Lucy momentalnie machnęła ręką.
- Nie, dziękujemy, dziękujemy...
Kobieta spojrzała na nich, zawahała się najwidoczniej podświadomie oceniając obrazek, który miała przed oczami, po czym w ciszy odwróciła się na pięcie i wróciła do swoich obowiązków.
Lucy natomiast jeśli widziała, że Liam sięga po cokolwiek do jedzenia złapała go za rękę, a palcem wskazującym drugiej dłoni pokręciła w powietrzu.
- Poczekaj chwilę... - spoważniała na ułamek sekundy, rozejrzała się, jakby chciała się upewnić, czy nikt nie podsłuchuje, po czym puściwszy jego dłoń rzuciła proste pytanie - Liam, ile wiesz na temat innych wymiarów? Chodzi mi o Soul Society i inne podobne pierdoły...
Uśmiechnęła się zachęcająco i sama sięgnęła wpierw po kilka frytek maczając je wcześniej w sosie do nachosów. Coś mu podpowiadało, że i to pytanie miało swój cel. Niebieskie oczy od czasu do czasu zerkały na niego, sama jednak jeszcze nie zabrała się za burgera póki co pałaszując po prostu frytki.

[Liam Black]

— Nie, skądże. Kontynuuj. — Westchnął.
Oczywiście nie był z tego powodu zadowolony, czego nie ciężko było się domyślić, biorąc pod uwagę sposób, w jaki wypowiedział te słowa. Brzmiał na znudzonego, bądź odrobinę poirytowanego, lecz postanowił zagrać w tą grę na warunkach dyktowanych przez Lucy.
Ucieszył się, kiedy w trakcie ich rozmowy do stolika podeszła kelnerka z talerzami wypełnionymi po brzegi świeżym, parującym jedzeniem. Napawał się zapachem i uważnie obserwował każdy ruch wykonywany przez Lucy i kelnerkę, starając się nie dopuścić do siebie myśli, że talerze mogłyby wyślizgnąć się z ręki jednej bądź drugiej, a zawartość wylądować na podłodze.
Zamarł, wpatrując się w stół, gdy kelnerka odchodziła od ich stolika, na moment zapominając o obecności Lucy. W końcu wyciągnął przed siebie rękę, ale powoli, ostrożnie, dłonią chcąc sięgnąć potrawę.
Wtedy Lucy postanowiła chwycić jego rękę, zatrzymując go.
Wystraszony, niemalże podskoczył w miejscu. Wpatrywał się w kobietę z szeroko otwartymi ustami. Po chwili zerknął na jej dłoń - na palce zaciskające się na przegubie jego prawej ręki. Wpatrywał się w nie, jak w smakowity kąsek, zwilżając wargi.
Wtedy padły kolejne słowa.
Spojrzał na Lucy, tym razem poirytowany.
— Wystarczająco, aby zostać w Świecie Żywych. — Warknął. — Wiem o tym, że istnieją inne wymiary. Soul Society. Hueco Mundo. Dopuszczam do siebie myśl, że to nie jedyne wymiary, że jest ich znacznie więcej. Może Piekło, może Niebo. Może jakieś Zaświaty, Kraina Duchów, Umarłych, czy innych Chujów. Nie interesują mnie na tyle, aby zgłębiać wiedzę na ich temat. — Dodał po chwili.
Strącił jej dłoń ze swojej własnej i chwycił za szklankę. Ponownie rozsiadł się na kanapie, biorąc solidny łyk alkoholu.

[Lucy Miller]

Słysząc ton jego głosu tylko wywróciła oczami.
- Nie skłamałam - zauważyła, choć daleko jej było od tłumaczenia się. Wyczuła jednak podirytowanie, dlatego chcąc nieco odwrócić jego uwagę westchnęła ciężko dolewając im alkoholu do szklanek - Za prawdę, Liam.
Wypiła bez względu na to, czy dołączył, czy też nie. Zmrużyła lekko oczy widząc, że gdy złapała go za dłoń, spiął się. Ona też była głodna, jednak to, o czym rozmawiali wprawiało ją w niemałą powagę. Dla niej było toś bardzo ważnego, dla niego zaś, cóż. Wystarczyło spojrzeć na jego minę, dlatego już po chwili pokręciła głową spoglądając na przygotowane jedzenie. Uniosła szklankę nieco do góry i spojrzała przez nią na wnętrze knajpy.
- Możesz uznać mnie za wariatkę, o ile jeszcze tego nie zrobiłeś... - spojrzała na niego również opadając na oparcie kanapy, w dłoni wciąż obracała szklankę - Piekło jest prawdziwe, Liam. Soul Society. Hueco Mundo. Piekło. Tam trafiają najgorsze mendy, najwięksi zwyrodnialcy, cierpiący do końca świata, torturowani przez urzędujące tam diabły. Tatuś mafiozo to nie jest szczyt spierdolenia... - zaśmiała się przechylając szklanicę na raz, odstawiając ją z brzękiem na stolik - Mój biologiczny tatuś to jeden z tych pojebanych diabłów. Nudziło mu się, wiesz? Chciał sprawdzić, czy w piekle da się zajść w ciążę...i zgadnij co? - zaśmiała się głośno, choć wcześniejsze słowa wypowiadała cicho, jakby nie chciała, by ktokolwiek inny je słyszał. Dopiero wtedy odwróciła ku niemu spojrzenie, wychyliła się lekko i szturchnęła ramieniem sięgając po kilka frytek praktycznie natychmiast je pochłaniając. Oczywiście cała historia brzmiała po pierwsze - nieprawdopodobnie, po drugie - jakby całość była zdecydowanie dłuższa. Lucy jednak nie zachowywała się tak, jakby chciała się dzielić z nim szczegółami, przynajmniej nie teraz, albo raczej - nie sądziła, że jej uwierzy. Dlatego zaraz też sięgnęła po butelkę dolewając sobie i jemu, jeśli miał pusto, po czym sięgnęła po burgera zatapiając w nim zęby. Wyraz błogości pojawił się na jej twarzy, gdy przeżuwała kolejne kęsy - To dlatego nie poznałeś mojej aury...ja pierdolę, ale to dobre...i wystarczyło tylko złożyć według przepisu... - zachwycała się nie czekając na to, czy sam zacznie jeść. W przerwach między gryzami sączyła powoli alkohol, przegryzała frytkami umoczonymi w przyniesionych sosach. Choć przez chwilę była cicho.

[Liam Black]

Liam wpatrywał się w Lucy jak w obiekt ustawiony na wystawie muzealnej. Był skupiony na jej twarzy, na ruszających się ustach, mimice twarzy - zupełnie tak, jakby miał odkryć - na podstawie drgających mięśni - czy mówiła prawdę, czy też okłamywała go. Kilkukrotnie dostrajał zmysły, sięgając po szklankę wtedy, kiedy Lucy tak postępowała.
A kiedy zaczęła jeść, Liam bez słowa obrócił się, siadając prosto przy stole, i zaczął jeść burgera, czasami przegryzając frytkami maczanymi w sosie czosnkowym.
— Uważam, że nie wiem co uważam. Serio, nie żartuję sobie w tej chwili. Wydaje mi się, że nie masz powodu, aby mnie oszukiwać w tej sprawie, bo... jakby... po co miałabyś to robić? Ale z drugiej strony nauczyłem się wierzyć tylko i wyłącznie w to, co jestem w stanie dostrzec. Shinigami widziałem na własne oczy, więc jestem skłonny uwierzyć w istnienie Soul Society. Hollowy widziałem, więc Hueco Mundo zapewne również istnieje. Ale Diabły? Piekło? Tego nie widziałem. Dlatego coś mi podpowiada, że kłamiesz. — Wziął kolejny kęs burgera. — Jeśli mam być szczery, to gówno mnie to interesuje do czasu, aż nie zacznie mnie dotyczyć. Możesz kłamać, nie musisz - mam to gdzieś. Spytałem raczej z grzeczności.
Liam zamilkł, skupiając się na jedzeniu.

[Lucy Miller]

Liam obserwując Lucy mógł być wręcz pewny, że nie kłamała. Albo była genialnym kłamcą, jedno z dwojga. Była poważna, zachowywała się zupełnie inaczej, niż parę chwil wcześniej.
Natomiast kiedy usłyszała jego odpowiedź, zaśmiała się głośno.
- Może i lepiej - zauważyła zagryzając kolejnym kęsem burgera - Wierz w co chcesz, kim ja jestem, żeby cię przekonywać? - spojrzała na niego puszczając mu oko. Sięgnęła po kilka frytek zagryzając nimi posiłek z lubością wymalowaną na twarzy. Czemu miałaby nie być zadowolona? Jedzenie? Dobre. Picie? Dobre. Pierwsza od dłuższego czasu osoba, której powiedziała prawdę o swoim pochodzeniu w to nie wierzyła? Dobrze. Na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech, jakby całkiem była zadowolona z takiego obrotu spraw.
- A ja pytałam z ciekawości - sięgnąwszy po kilka frytek umoczyła je w sosie czosnkowym, po czym uniosła do góry jak trofeum - Warto było pójść poklepać się po mordzie, żeby zjeść dobrego burgera. Ale wiesz co? - odwróciła się do niego nagle - Skąd wiesz, że zrobili tak, jak według przepisu? Dla mnie to jest zajebiste, ale ja bym się nie poznała. Chyba. Raczej. Ja zawsze żarłam to, co podali i albo było lepsze, albo gorsze... - zastanowiła się chwilę nad swoimi słowami, po czym skonsumowała frytki widząc, że sos powoli zaczyna ściekać na spotkanie jej palców - A tak w ogóle czym się zajmujesz w przerwach między walkami w nielegalnych klubach, a hasaniem po dziwnej okolicy szukając gościa do oklepu?
Było to raczej luźne pytanie, niesugerujące, że chce zmienić temat. Dokończyła w tym czasie burgera i resztkę frytek opierając się na oparciu wygodnie, chwilowo usatysfakcjonowana posiłkiem. Chwyciła jednak za szklankę upijając z niej parę małych łyków.