USA, Jamestown, Milano's Fight Club

[Bezimienna]

Sytuacja, która diametralnie zmieniła się w przeciągu kilku sekund zdecydowanie nie należała do najprzyjemniejszych lub najwygodniejszych dla Pustej, która obecnie znajdowała się kącie między ścianą a sufitem, ukryta, poza zasięgiem kogokolwiek. Pokaz mocy, jaki zafundował pijus był zdecydowanie najbardziej okazałym, jaki przyszło jej oglądać przez cały okres jej egzystencji, zarówno za życia, jak i po nim. Cała podziemna sala zaczęła trząść się w posadach, a ściany i sufit, zaczęły się kruszyć i walić.

- Pierdolę... - wymamrotała Bezimienna pod nosem, zeskakując ze ściany i lądując na podłodze z niemałą siłą, za nic mając ludzi, którzy potencjalnie się na niej kłębili. I tak nic dobrego z nich nie ma. Chociaż jednego Pustego udało jej się zapierdolić i pożreć. Zaraz po wylądowaniu wyciągnęła rękę, by otworzyć Gargantę, a następnie w nią wejść. Destynacja? Jej zapchlona, zalana dziura w Nowym Yorku.

[Liam Black]

Liam otrząsnął się, powoli dochodząc do siebie po tym, jak nadludzka siła niespodziewanie wstrząsnęła podłożem ringu, wyrzucając go w powietrze, a następnie sprowadzając w równie brutalny sposób na ziemię, tuż po tym, jak łbem uderzył o sklepienie jaskini.
Co się, do cholery, stało...
Przytłaczające myśli i ból głowy to nie jedyne skutki uboczne. Ilekroć próbował odetchnąć głębiej, nabierając więcej powietrza do płuc, czuł delikatny ból, jednocześnie zauważając wyraźne trudności w oddychaniu. Nie był medykiem, dlatego też ciężko było mu wskazać, czy to złamane żebro, czy stłuczenie powstałe w wyniku upadku z wysokości, czy też wpływ Reiatsu osoby, która była odpowiedzialna za wywołanie zamieszania.
Krzywiąc się i mamrocząc pod nosem, wstał. Nie obyło się bez przeszkód. Ludzie oszaleli, biegając w każdą możliwą stronę. Nie zwracali uwagi na ludzi, którzy nie mieli tyle szczęścia co Liam i nie ocknęli się o własnych siłach, tratując ich. Przykry widok, ale cóż miał począć? W niektórych przypadkach selekcja naturalna zwyciężała z chęciami i możliwościami jednostek. Przykre, lecz prawdziwe doświadczenie.
Kiedy tylko Liam zdołał stanąć na równych nogach, w pierwszej kolejności rozejrzał się za swoim Zanpakutō i pistoletem, które stracił w chwili upadku. Odnalazł je bez większego problemu, co go satysfakcjonowało.
Rozejrzał się za Lucy, a kiedy tylko odszukał ją wzrokiem, próbował wykrzyczeć jakieś słowa w jej kierunku - coś o tym, że wychodzą, że pierdolnik trzeba przenieść na zewnątrz i tym podobne hasła - jednakże było na tyle głośno, że prędko zaniechał dalszych prób przekrzyczenia dzikiego tłumu, stawiając na wiadomości migowe.
Niezwłocznie udał się do windy, uciekając z walącego się przybytku wraz z drugą turą ludzi.

[Lucy Miller]

Czuła narastającą adrenalinę, zew krwi, któremu całkowicie się poddała. Gdyby nie to miejsce, gdyby nie przebywające tu istoty, dusiłaby go w sobie jeszcze długo. Tamto ogłoszenie było dla niej zrządzeniem losu, gwiazdką z nieba, światełkiem w tunelu, a teraz co?
- Co kurwa...?! - zakrzyknęła w momencie, w którym w samym środku sali coś wybuchło sprawiając, że nie tylko publika, ale wszyscy dookoła zobaczyli jej majtki, gdy w bezwładzie niesiona siłą odrzutu zmierzała na bliskie spotkanie ze ścianą.
W porę orientując się, co właściwie się święci i z jak wielką energią przyjdzie jej się mierzyć, momentalnie zrewaluowała swoje podejście życiowe i sam fakt, że chciała przecież żyć. Nigdy by siebie tchórzem nie nazwała, ale to był właśnie moment w którym należało spierdalać.
Lądując już z zachowaniem własnej godności, na ugiętych nieco nogach w jej umyśle prędko pojawiła się osoba, którą tu przyciągnęła. Liam. Nie, żeby była szczególnie honorowa, ale jakaś walnięta część niej uważała, że chociaż wyprowadzka z tego miejsca mu się należy.
- Oh shit, oh fuck, ło ja pierdolę... - powtarzała pod nosem, gdy puszczona w szalony pęd podwijając habit zmierzała w kierunku wyjścia wypatrując Liama. Całe szczęście białą czuprynę prędko udało jej się wychwycić, zniknęła pozostawiając po sobie obłoczek czerwonego dymu pojawiając się tuż przy nim - Cześć złociutki, jak się bawisz? - zachichotała chwytając go pod pachę. Kolejny obłoczek i znaleźli się tuż przy wyjściu. Lucy wolną dłonią odepchnęła znajdujący się tam motłoch sprawiając, że wylądowali na ścianie, na podłodze, na sobie. Tym samym jednak zrobiła im przejście do windy, do której wpakowała się wyrzucając właściwie znajdujących się tam obywateli - Wypierdalać kurwy! - warknęła, a dopiero, gdy drzwi zamknęły się, a w głośnikach rozbrzmiała typowa melodyjka z windy, spojrzała na mężczyznę poprawiając czarne włosy. Typowe dla siostry zakonnej nakrycie głowy, welon, zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach i Lucy nie zamierzała po niego wracać. Teatralnie otarła czoło wierzchem dłoni i zaśmiała się w głos - Ło chuj, co za akcja...idziemy się upić?

[z/t x2]