USA, Ośrodek Szkoleniowy

[Bezimienna]

Bezimienna spojrzała na mężczyznę, który próbował jej się przeciwstawić w jej działaniu spojrzeniem głoszącym wprost "Nie musisz mnie lubić". Po tym wszystkim przeniosła jednak spojrzenie na dziewczynę, która bezpardonowo zaczęła iść bezpośrednio w jej kierunku i zatrzymała się bardzo niedaleko niej. Poczuła się nieswojo, jeszcze bardziej namacalnie uświadamiając sobie, jakim potworem jest i jak malutka w porównaniu do niej jest ta dziewczyna. Gdy zaczęła mówić, wpatrywała się na nią, a gdy ta przytuliła się do jej łapy, przez chwilę zamarła w bezruchu. Jej głowa kalkulowała odpowiednią reakcję na jej zachowanie. W końcu wzięła głębszy oddech.

- Nie martw się mną. Obecnie żyję, mimo mojej powykręcanej formy. Nie jestem już człowiekiem, jestem maszyną wojenną, która służy do siłowego rozwiązywania problemów. Nadal jednak oddycham i myślę, a tak długo jak to ma miejsce, nie podoba mi się sprowadzanie do rangi przedmiotu. Jedyne czego chcę to odrobina szacunku, wydaje mi się, że to niewiele. - powiedziała przyciszonym głosem do Ellie, wyciągając w jej stronę drugą dłoń i delikatnie poklepując po plecach z dwa razy, a następnie jednym palcem delikatnie popychając ją, by "odkleiła się" od niej. Nie była stworzeniem, które miało się lubić czy o które ktokolwiek miał się martwić. Miała być przede wszystkim skuteczna - Chodźmy już. Nie lokuj swoich uczuć w pustych. To... niebezpieczny interes. Kiedyś, jak zginę, nikt o mnie nawet nie wspomni, a ty będziesz się martwić. Moim przeznaczeniem jest właśnie walka aż do śmierci. Człowiek umarł, narodziła się bestia. - kontynuowała cicho, odwracając się w stronę samolotu i swojego luku towarowego - Zajmij sobie miejsce w normalnej części samolotu, z tyłu jest niewygodnie.

Po tych słowach Pusta skierowała swoje kroki w stronę luku samolotu, a następnie weszła do środka.

[z/t]

[Ellie]

Karuzela to chyba mało powiedziane, w jednej chwili moje życie wywróciło się do góry nogami, byłam tutaj... W ośrodku badawczym należącym do domniemanej Yawaty i pojawił się także Eric. Fantazja i absurd towarzyszyły wszystkiemu, co miało miejsce. Nie była w stanie zrozumieć czemu właściwie mnie to spotkało, bo zaufałam komuś? Cała scena jaka rozegrała się dookoła mnie nie wymagała mojego udziału.
W prawdzie udało mi się uspokoić oddech i serce. Potężny Hollow stał tuż obok jeszcze przez chwilę. Mówiła do mnie, a ja nie wierzyłam w to co słyszę. "Maszyna wojenna", "Bestia"? To... Jakbym słyszała samą siebie, może nie koniecznie akurat używając takich określeń w stosunku do własnej osoby. Gdzieś tam ona także była zagubiona, gdzieś wewnątrz też szukała siebie samej. To jest na prawdę przykre. Powstrzymałam się od odpowiedzi, po prostu wstałam i zastanawiałam się nad tym, co powinnam teraz zrobić. Przecież jestem gdzieś, gdzie nawet nie ma zasięgu tak jakby...
Chciałam coś jeszcze powiedzieć, gdy ów Hollow zagnał mnie w kierunku naszego samolotu. Zabawne, kiedy z obcych ludzi stali się kimś, kto może dla mnie coś znaczyć? Kiedy z totalnie
Odruchowo zerknęłam na telefon. Żadnego nieodebranego połączenia, jedynie wiadomość. Od Nate'a? Szybko prześledziłam treść i... Ponownie spojrzałam na Roberta i Julię, nie mogli wiedzieć, na prawdę nie mogli wiedzieć. Może troszkę było po mnie widać, że posmutniałam w tamtej chwili. Jednakże teraz nie pozostało mi nic innego jak po prostu iść za nimi. Jakoś muszę się stąd wydostać, prawda?
Zanim wsiadłam do samolotu zerknęłam jeszcze przez ramię na Hollowa. To, co powiedziała wcześniej zostanie mi w pamięci na długo. Przymknęłam oczy znajdując sobie jakieś miejsce.
Wreszcie pozbyłam się natrętnych myśli i mogłam skupić się na tym, co szok właściwie zablokował. Dlaczego tu jestem? Dlaczego to wszystko miało miejsce i... Co właściwie się stało? Moje sny były tym razem tak wyraźne. Znów widziałam tego demona, widziałam siebie i czułam to, co przepływało przeze mnie, tym razem nie był to sen, nie majaczyło gdzieś z tyłu głowy. Spróbowałam przywołać w pamięci każdy fragment.
– Nie rozumiem tego... — burknęłam sama do siebie rozsiadając się wygodnie, nadal nie rozumiałam czemu jeszcze to wywołuje we mnie jakiekolwiek odruchy, dlaczego każdorazowo czułam, że to moje ciało jest miażdżone, dlaczego za każdym razem tak usilnie próbowałam ratować tego chłopaka i wreszcie... dlaczego moje sny wracają w najmniej oczekiwanym momencie.
Odpłynęłam na moment, przymknęłam oczy tylko na chwilę, może po prostu zmęczenie dało o sobie znać wreszcie?
Myślami wróciłam na polanę, którą widywałam wcześniej tylko dlaczego teraz jako obserwator? Dlaczego widzę tam siebie i jego, próbujących walczyć z tym czymś? Serce podeszło mi do gardła gdy oglądałam tę scenę dobrze wiedząc jak ona się skończy. Nie mogłam z tym zrobić nic, dlaczego mój mózg znalazł nowy sposób na udręczenie mnie? Obudziłam się po chwili, by zdać sobie sprawę z faktu, że samolot właśnie podrywa się do startu.

/Z/T/

[Oharu Sasakawa]

Oharu wiele jeszcze nie wiedziała, dopiero się uczyła nowego jej świata. I już po raz pierwszy pożałowała zdania jakie z siebie wydała. Coś w nią uderzyło. Jakaś siła, której nie umiała opisać. Zabrakło jej dech w piersi, a głowa zaczęła pulsować niemiłosiernie. Zamknęła oczy i z automatu zacisnęła dłoń na materiale koszuli Roberta. Nim cokolwiek się zaczęło to równie szybko się zakończyło. Odetchnęła z ulgą.
-Wybacz mi, nie chciałam Cię urazić. Nie sądziłam, że nie usłyszysz z takiej odległości. Nie miałam złych zamiarów... - odrzekła gdy gula w jej gardle pozwoliła jej mówić. Nigdy nikomu krzywdy nie zrobiła, sama wiele przeszła, wiele bólu przeszła i wiedziała co to oznacza. Pusta nie musiała jej wybaczyć, wystarczy, że wysłuchała jej przeprosin. W milczeniu potem obserwowała jak Ellie-san podchodzi do pustej, jej oczy na moment poszerzyły się ze strachem w oczach. Przecież ona ją zabije. Zabije jak nic! I choć w jej głowie już pojawiał się czerwony alarm to Ellie razem z Pustą wyglądali jakby prowadzili rozmowę. Niecodzienną to prawda, ale jednak rozmowę. Pusta nic nie zrobiła Ellie, nawet nie tknęła, jedyne co dostrzegła to fakt, że ta odsunęła ją od siebie.
Oharu wstała niepewnie z pomcą Roberta lub bez niego i zaczęła iść w stronę Ellie-san jednoczesnie bacznie patrząc na pustą, nie ufała jej, bo wyglądała jak sama przyznała maszyna do zabijania. A takie własnie odczucia miała Oharu. Że jest to coś z czym nie powinno się zadzierać, lub wręcz przeciwnie zabić nim zabije kogoś innego. Gdy weszła do samolotu za Ellie-san, usiadła obok niej i spojrzała na nią niepewnie.
-Wszystko w porządku? Ona... nic Ci nie zrobiła, prawda? - zapytała niepewnie, Jej dłoń drżała mocno, zbyt wiele emocji, zbyt wiele zadziało się w krótkim okresie czasu. Jej ciało nie potrafiło tyle znieść. To był ciężki okres dla niej. Zacisnęła dłonie w pięści by ukryć swoje zdenerwowanie, zamknęła oczy próbują się uspokoić, lecz niewiele teraz na nią działało. Żałowała, że teraz Robert nie użyje na niej swoich mocy by ją uspokoić... Oharu jest pewna, że gdyby zamknęła oczy na dłużej niż moment to zapewne zaraz by zemdlała, a takie właśnie miała odczucia. Oparła głowę o oparcie krzesła i jeżeli Robert nie ingerował w jej uczucia to Oharu po prostu zemdleje, a jej głowa lekko zsunie się w stronę jej ramienia.



z/t