USA, Waszyngton D.C.

**Chester** · 04-08-2019 21:03

[Obrazek: Bia%C5%82y-Dom-wiki-comm-Nilington.jpg]

Miasto Waszyngton stanowiło pierwotnie odrębną jednostkę samorządową, znajdującą się na obszarze Terytorium Kolumbii. Dopiero uchwała Kongresu z 1871 zespoliła je z Terytorium, powołując do istnienia całość nazwaną Dystryktem Kolumbii. Dlatego też, choć według prawa zwie się „Dystrykt Kolumbii”, powszechnie znane jest jako „Waszyngton, D.C.”. Leży na północnym brzegu rzeki Potomak, graniczy ze stanami Wirginia (na południowym zachodzie) oraz Maryland (z pozostałych stron). Ma 599 657 stałych mieszkańców, jeżeli zaś uwzględnić dojeżdżających do pracy z sąsiednich osiedli, liczba ludzi przebywających w jego obrębie wzrasta w dni robocze do ponad miliona. Obszar Metropolitalny Waszyngtonu, którego Dystrykt Kolumbii jest częścią, liczy 5,3 miliona ludzi i stanowi siódmy pod względem wielkości obszar metropolitalny w kraju.

Dwójka bogów śmierci wyszła z portalu kilkanaście metrów nad ziemią, co dawało im świetny widok na całą okolicę. Wydawać by się mogło, że wizyta w stolicy stanów zjednoczonych może być niezłą wycieczką turystyczną, ale na pewno nie dzisiaj. Ich uszu od razu dobiegł dźwięk syren alarmowych, a z okolic białego domu unosił się kłąb dymu. Był niewielki, co mogło świadczyć, że terroryści dopiero rozpoczęli zabawę. Detonacja ładunków w takim miejscu mogła doprowadzić do prawdziwej katastrofy. Ulicami miasta w kierunku domu prezydenckiego jechała kolumna czarnych vanów. Musieli działać szybko, jednak w tej chwili nie byli w stanie wykryć energii duchowej wroga, więc nie pozostało im nic innego jak skierować się na miejsce całego zamieszania. Na szczęście ludzie nie mogli ich zobaczyć, a tym samym nie mogli stać się ich celem.

**Vidar** · 06-08-2019 15:02

Od razu po wyjściu z portalu wiedzieliśmy, gdzie mamy się udać. Z okolic białego domu unosiły się kłęby dymu, a wszystkie służby tego miasta właśnie pędziły na miejsce zdarzenia. Pewnie wybuch bomby, jak ostatnim razem. Tylko jak udało im się tego dokonać? Myślałem, że Yawata wyposaży chociaż te ważniejsze narody w technologię, która pomogłaby zapobiec takim zdarzeniom, nie wspominając już o jakimś jednym agencie z mocami, który byłby w pobliży właśnie dla takiego przypadku. Najwyraźniej moja wiara w ludzkość, a raczej jej brak była uzasadniona po tym, co mi zrobili. Nie wyczuwałem jeszcze żadnego impulsu reiatsu, co świadczy o tym, że zabawa dopiero się zacznie. Korzystając z tej chwili obróciłem się w stronę Ayano by zamienić z nią kilka słów.
- Cóż, wygląda na to, że jesteśmy pierwsi na tym bankiecie. - skinąłem na Biały Dom - Zanim dojdzie do walki myślę, że dobrze żebyś chociaż wiedziała czego można się po mnie spodziewać. Moja specjalność to Hakuda oraz poniekąd Kido. Będę pewnie cały czas przy naszym przeciwniku, więc postarajmy się używać zaklęć z bliska. Jestem tutaj jako wsparcie dla Gotei, więc to ty dowodzisz. - pozwoliłem sobie na pół-uśmiech - To jakie rozkazy Ayano? Mogę mówić do ciebie Ayano?
Czekając na odpowiedź Ayano aktywowałem dar Heimdalla by monitorować sytuację z większej odległości niż mógłby to zrobić ktokolwiek inny. Kiedy zdecydujemy się pojawić w Białym Domu chciałbym być w stanie uchronić nas przed oberwaniem jakąś mocą czy obiektem. Za chwile pewnie okaże się czy charakter pani porucznik odpowiada zapiskom w naszych aktach.

**Shiba Ayano** · 06-08-2019 17:06

Portal otworzył się kilka metrów nad ziemią, więc po wyjściu mieli niezły widok na cały chaos, który ogarnął miasto. Pierwsze co zrobiła Ayano to zeskanowała obszar za pomocą swoich duchowych zmysłów, ale nie wyczuła niczego. Terroryści dopiero rozpoczęli swoje działania i mogli się jeszcze ukrywać. Nim jednak ruszyli do akcji, mieli okazję zamienić ze sobą kilka słów.
- Jestem dość elastyczna, dostosuję się i odpowiednio wesprę. Specjalizuję się w Bujutsu oraz Kidou - przedstawiła dość krótko swoje umiejętności Ayano i wysłuchała dalszych słów. - Tak będzie najlepiej - odparła Pinku, gdy Vidar zaproponował przejście na “ty”. W walce nie było miejsca na zbędne formalności.
- Lecimy w stronę miejsca zamieszania, póki co nie wyczuwam żadnej aktywności duchowej. Będziemy się rozglądać po drodze, trzymajmy się w odległości maksymalnie dwóch Shunpo o pełnym zasięgu od siebie. Pokryjemy większy obszar i będziemy mogli w razie czego szybko zareagować. Nie ma szans, żeby przenieść walkę w bezpieczniejsze miejsce, miasto jest za duże, ale proponuję zmusić przeciwnika do prowadzenia pojedynku w przestworzach w celu zminimalizowania strat. - Ayano postarała się jak najzwięźlej przekazać wszystko, co w tej chwili wydało jej się najważniejsze. Po swoich słowach ruszyła przodem, kierując się w stronę dymu. Przez cały czas była w gotowości bojowej, nieustannie przeszukując teren za pomocą swoich duchowych zmysłów, żeby móc zareagować, gdy tylko poczuje podejrzane reiatsu.

**Chester** · 07-08-2019 22:14

Podróż przez portal odbyła się bez większych problemów, można nawet powiedzieć, że była przyjemna. Gdyby nie okoliczności sprowadzające tu dwójkę bogów śmierci, można by to uznać za wakacje. Nie mieli jednak czasu na podziwianie okolicy, tym bardziej na relaks. Od alarmu do ich pojawienia się w świecie żywych nie upłynęło dużo czasu, ale wystarczyło terrorystom, by zasiać ziarno zniszczenia. Szkody nie były jeszcze wielkie, co mogło jedynie świadczyć o tym, że zamachowcy nie zdążyli się jeszcze rozkręcić. Przed przystąpieniem do działania, shinigami wymienili się uwagami na temat swoich zdolności, by nie zaskoczyć się wzajemnie podczas ewentualnego starcia. Po tej krótkiej wymianie zdań ruszyli w kierunku wydobywającego się dymu. Skoro doszło tam do wybuchu, z pewnością w pobliżu można było spodziewać się wroga. W tym czasie pierwsze vany dojechały na miejsce, a energia duchowa jednego z przeciwników praktycznie od razu skoczyła do góry. Nie mieli pojęcia, czy się hamuje czy nie, ale poziomem spokojne mógł równać się z panią porucznik. Z wcześniej uzyskanych informacji wynikało, że zawsze działali dwójkami, jednak towarzysz zamachowca wciąż pozostawał niewykrywalny. Po dotarciu na miejsce, widok raczej nie był zaskakujący. Większość pojazdów została zniszczona, część była ciężka do identyfikacji, a niewielka ilość jedynie dymiła. Nazwać to miejscem masakry to było mało. Porozrywane ludzie zwłoki leżały dosłownie wszędzie, a krwi było jeszcze więcej. Ich uszu dochodziły jęki bólu i błagania o litość. Gdzieś jeden z agentów czołgał się nieporadnie bez obu kończyn dolnych, zostawiając za sobą jedynie karmazynowy ślad. Jakiś mężczyzna ze łzami w oczach próbował dopasować odciętą dłoń na jej właściwe miejsce. Natomiast na szycie schodów stał białowłosy chłopak, nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat. Uśmiechał się od ucha do ucha, a jego oczy przepełnione były szaleństwem. Swoją kose o niezwykłym kształcie oparł na barkach i przyglądał się swojemu dziełu. Tuż przed nim jeden z agentów z wielkim trudem wczołgał się po schodach i chwycił go za kostkę. Zostawił za sobą taki ślad krwi, że w ogóle nie powinien był móc się ruszyć.
-Z wami już skończyłem się bawić.
Odparł wesoło chłopak i kopnął ledwo przytomnego mężczyznę, którego odrzuciło w tył i sturlał się kilkanaście stopni w dół. Teraz wzrok młodzieńca skupił się na przybyłych bogach śmierci. Przyglądał im się z zaciekawieniem, cały czas się uśmiechając. Nie było wątpliwości, że była to ta sama osoba, na którą natknął się patrol szóstki w Paryżu.

Juuzo
Deadline: 10.08.2019 do końca dnia

**Vidar** · 13-08-2019 13:15

Współpraca z panią porucznik zapowiadała się bardzo produktywnie. Oboje mieliśmy dość rzeczowe podejście do swojego zadania. Wyeliminować przeciwnika przy możliwie najmniejszych stratach w ludziach oraz mieniu. Ayano potrafiła wydawać rozkazy, z czym oczywiście nie miałem problemu. Sam to zaproponowałem. Po kilku chwilach byliśmy już w drodze do miejsca ataku. Nie trudno było zauważyć sprawcę całego zdarzenia. Zwykli ludzie nie mogli mieć szans z fullbringerem o takim poziomie. Dla niego to nawet nie była zabawa. Balans dusz już został zachwiany, więc pora na naszą interwencję.
Biorąc pod uwagę umiejętności mojej towarzyszki postanowiłem ustawić się kilka metrów przed nią opadając swobodnie na ziemię. Po mimice oraz niepokojącym błysku w oczach nie miałem wątpliwości, że nie dojdzie do żadnych negocjacji. Wyciągnięcie od niego informacji będzie musiało nastąpić sprawdzoną metodą tortur, chociaż wolałbym nie pokazywać tego Gotei.
- Jakie rozkazy szefowo? – skinąłem w jego stronę głową krzyżując dłonie na piersi z łobuzerskim uśmiechem pospolitego zbira.
Skierowałem swoją presję duchową z pełną mocą przed siebie. Nie chciałem przytłoczyć tym Ayano, a jedynie skupić uwagę na sobie. To sprawi, że jej Kido będzie o wiele bardziej efektywne. Będąc gotowym na atak bez odpowiedzi spróbowałem jeszcze wyczuć, gdzie jest jego towarzysz. Z tego, co wiemy atakują dwójkami. Gdzieś musi być jeszcze jedna osoba, która ujawni się zanim pozbędziemy się pierwszego zagrożenia. Wraz z wytężonymi zmysłami dzięki darowi Heimdalla miałem nadzieję znaleźć tę osobę pierwszy. W przypadku ataku zrobię unik przy pomocy shunpo.

**Shiba Ayano** · 19-08-2019 17:09

Sprawcą zamieszania okazał się chłopak, młody. Z szaleństwem w oczach i z kosą w dłoni siał zniszczenie w mieście. Kobieta westchnęła w duchu, nie spodziewała się bowiem, że zwykłą rozmową coś od niego wyciągną. Terroryści działali dwójkami, więc musieli zachować ostrożność, wrogów mogło być więcej.
- Dużego wyboru nie mamy. Ten chyba nie będzie zbyt rozmowny - powiedziała Ayano, a Vidar sam przystąpił do działania, uwalniając swoją energię i kierując presję w stronę przeciwnika, który swoją drogą mógł się równać poziomem reiatsu z Pinku. Podejrzewała, że dzieciak będzie walczył dość nieprzewidywalnie, chaotycznie. To było jej pierwsze wrażenie, ale nie zamierzała z góry zakładać tego za pewnik. Zaraz się okaże zresztą, Shiba machnęła parasolką, która rozwiała się w chmurze różowego dymu, ujawniając ostrze.
- Unieruchomić lub zabić - powiedziała różowowłosa i wycelowała palec w chłystka, rzucając zaklęcie wiążące numer 61 - Rikujōkōrō. Zrobiła to bez wymawiania jakiejkolwiek inkantacji, żeby zaoszczędzić na czasie jak najwięcej. W pierwszej kolejności chciała sprawdzić reakcje tego dzieciaka, w drugiej wywołać jego towarzysza. Nie lekceważyła chłopaka, ale skupiła się również na otoczeniu, żeby wychwycić jakiś najmniejszy impuls, który świadczyłby o obecności towarzysza bądź towarzyszki.

**Chester** · 20-08-2019 17:56

Nieznajomy przyglądał im się z ciekawością, zastanawiając się, które z nich okaże się większym wyzwaniem. Zdawał się w ogóle nie przejmować tym, że była to nierówna walką, a przeciwników było więcej. Jedyne czego pragnął to stoczyć wyrównaną walkę i czerpać z niej przyjemność. Zakręcił kosą, nie zwracając uwagi na uwolnioną moc Vidara. Cały czas stał nieruchomo, mierząc ich wzrokiem. Zaklęcie Ayano dosięgnęło celu, ale wywołało jedynie śmiech na jego twarzy. Złowieszczy i szaleńczy śmiech. Nieznajomy przezwyciężając zaklęcie pani porucznik wskazał dłonią na niebo.
-Bogowie śmierci, jak zwykle pojawiacie się za wcześnie. Wiecie co to jest? Bomba atomowa wystrzelona przez mojego znajomego. Jaki jest jej cel? Możecie się tylko domyślać. Spróbujecie ją zatrzymać?
Białowłosy zdawał się świetnie bawić z wprowadzenia bogów śmierci w zakłopotanie. Wystrzelona rakieta nie była żartem, a oboje Ayano i Vidar mogli zobaczyć jej smugę na niebie. Terroryści ewidentnie przestali grać w gierki i wyciągnęli ciężką artylerię.

**Vidar** · 23-08-2019 17:11

Zaklęcie pani porucznik miało być albo testem albo znakiem, że ma zamiar pojmać naszego przeciwnika żywego. Ja również zakładałem taki scenariusz, ale dopiero po tym jak chłopaka trochę sponiewieram. Po tym jak łatwo przezwyciężył zaklęcie mogę tylko sądzić, że nie pokazał nam jeszcze całej swojej mocy, chociaż wyraźnie nie był typem, który by się oszczędzał. Widziałem już takich. Biła od niego pewność siebie oraz pycha, która dzisiaj go zgubi.
Wiadomość o bombie atomowej nie była pokrzepiająca, ale trudno było mi uwierzyć, że jakaś operacja terrorystyczna podołałaby zakupowi bądź kradzieży broni masowego rażenia. Broń była niewątpliwie silna, ale nie atomowa. Gdyby uderzyła gdziekolwiek w pobliżu nawet oni nie przeżyli by takiej siły rażenia. Dlatego też tą sprawą może zająć się Ayano. W końcu wydała mi już moje rozkazy. Nie powinna mieć nic przeciwko.
- Ja mam swoje rozkazy. - wzruszyłem ramionami posyłając znaczące spojrzenie mojej towarzyszce.
Nie dając mojemu przeciwnikowi zbyt dużo czasu na przygotowanie obrony zamierzałem od razu wytoczyć silne techniki. Szybkim Utsusemi miałem zamiar pojawić się jakieś pół metra od chłopaka uniemożliwiając mu wykonanie jakiegokolwiek porządnego zamachu kosą. To będzie tylko przynęta. Postaram się wykonać kolejne Utsusemi za jego plecy. Licząc na to, że z podobną pychą przyjmie mój atak, nawet jeśli go zobaczy myśląc, że nic mu nie zrobi postaram się trafić Sōkotsu wprost w głowę. W idealnej sytuacji czaszka po prostu eksploduje i będzie po problemie. Jeśli to się nie powiedzie postaram się przejść do ciosu ogłuszającego w obie strony czaszki przy okazji używając Shimoku. W przypadku niepowodzenia obu pozostanie mi wykonanie uniku przy pomocy shunpo oczekując na jego reakcję.

**Shiba Ayano** · 24-08-2019 14:03

Wiadomość o bombie atomowej na niebie wprawiła Ayano w lekką konsternację. Nie sądziła, że przyjdzie jej zażegnywać kryzysy związane z wykorzystaniem broni masowego rażenia ze świata żywych. Myślała, że państwa mają jakieś systemy obronne czy coś przed bądź co bądź, własną bronią, ale najwidoczniej się myliła. Skinęła tylko głową Vidarowi na znak potwierdzenia i wystrzeliła do góry, w stronę rakiety, zmierzają ku niej z pełną mocą.
- Asobou, Jōkā! - krzyknęła w locie Pinku, uwalniając swoje Zanpakuto. W głowie zarysował się jej pewien plan neutralizacji tej bomby. Zbliżając się do niej, wyciągnęła palec i rzuciła Rikujōkōrō ze skróconą inkantacją, żeby zatrzymać rakietę w powietrzu. Następnie ponownie skoczyła w pobliże nieruchomej już bomby, tworząc różową chmurkę i zamykając w niej pocisk. Kolejnym krokiem było otwarcie nieautoryzowanego Senkaimonu, który prowadził przez Dangai do Społeczności Dusz, a nie bezpośrednio. W ten sposób mogła w miarę bezpieczny sposób pozbyć się tej rakiety, wrzucając ją po prostu do portalu. Jeśli plan zawaliłby się już wtedy, gdy chciała zatrzymać bombę w miejscu, będzie musiała wymyślić coś innego.

**Chester** · 25-08-2019 20:38

Chłopak już nie mógł doczekać się czekającego go starcia. Teraz, gdy jeden z shinigami zajmie się wystrzeloną rakietą, będzie mógł w spokoju stoczyć pojedynek z tym drugim. Zdawał się w ogóle nie przejmować poziomem mocy Vidara, albo po prostu go ignorował. Im silniejszy był przeciwnik, tym lepiej. Dłużej można się pobawić. Kapitan Onmitsukido błyskawicznie przeszedł do działania, problem bomby atomowej pozostawiając na głowie swojej towarzyszki. Nie zamierzał dawać taryfy ulgowej swojemu przeciwnikowi, który nie mógł mieć więcej jak dwadzieścia lat. Jego ofensywa okazała się bardzo skuteczna. Zaskoczył Juuzo tak szybkim doskokiem. Młodzieniec spróbował cofnąć się do tylu, wpadając w pułapkę Vidara. W stronę jego głowy pomknął niezwykle niebezpieczny cios. Białowłosy nie był w stanie dorównać rywalowi szybkości, już od samego początku trafiając na przegraną pozycję. Pewność siebie i żądza mordu przerodziły się teraz w strach. Strach przed śmiercią. W ostatniej chwili pomiędzy walczącymi pojawiła się kosa, osłaniająca chłopaka przed bezpośrednim uderzeniem. Wciąż jednak mógł odczuć skutki Sokotsu na własnym ciele. Cios odrzucił go do tyłu, dosłownie wbijając w ścianę białego domu, burząc jego znaczną część. Viadr z całą pewnością mógł stwierdzić, że przeciwnik nie padł po tym ciosie, wciąż był w stanie wyczuć jego energię duchową. Poczuł delikatny wstrząs i mógł ujrzeć jak niewielki wybuch niszczy większość gruzów, odsłaniając chłopaka w jego nowej postaci. Zbroja spowiła jego ciała, a same włosy przybrały kolor czerni. Jego poziom mocy również wzrósł, ale wciąż nie przewyższał kapitana Onmitsukido. Tym razem jego wzrok nic nie wyrażał, zdążył się już opanować po niespodziewanym ataku i tylko gniewnie spoglądał na shinigami. Chwycił kose w obie ręce, unosząc ja nad sobą. Wraz z zamachem, w stronę Vidara zostało posłane cięcie energetyczne, jednak chłopak nie poprzestał na jednym. Zaczął machać bronią jak szalony, wysyłając kolejne cięcia pod różnymi kątami. Nie były dokładnie wycelowane w boga śmierci, bardziej podążały w randomowych kierunkach, dewastując otoczenie.
Dzięki szybkiemu działaniu, udało im się zmniejszyć poziom zagrożenia bardzo szybko. Ayano już w drodze do bomby obmyśliła plan, który od razu wprowadziła w życie. Bomba została unieruchomiona zaklęciem, a następnie zniknęła w portalu, trafiając do wymiaru Dangai. Nigdzie nie było widać, by kolejne rakiety zostały wystrzelone, ale towarzysz białowłosego wciąż nie ujawniał swojej obecności. Ale skoro terroryści byli w stanie zdobyć kody startowe do bomby atomowej, to coś musiało być na rzeczy. Juuzo nie powiedział im zbyt wiele, ale wciąż mogli wiele z niego wyciąnąć.

Juuzo druga forma
Deadline: 28.08.2019 do końca dnia

**Vidar** · 27-08-2019 12:54

Widząc strach w oczach chłopaka byłem prawie przekonany, że ten pojedynek zakończy się po zaledwie jednym ciosie, chociaż naprawdę nie do tego dążyłem. Miałem go jeszcze przesłuchać, a bez głowy nie byłby w stanie zbyt wiele powiedzieć. Taki atak miał mu tylko pokazać z kim walczy. Jaką siłą dysponuję by wzbudzić w nim ten strach, który sprawi, że będzie podejmował błędne decyzje. Pojawienie się między nami jego kosy było fortunne. Siła woli przetrwania zrobiła swoje w tak błyskawicznej reakcji.
Spojrzałem znudzonym wzrokiem, jak jego ciało wbija się w ścianę Białego Domu. To pewnie zabolało, lecz nie wywołało większych obrażeń, co tylko potwierdziło jego wyjście w nowym wdzianku oraz zwiększony poziom duchowy. Zbroja zawsze była niefortunna dla użytkowników Hakudy takich, jak ja, aczkolwiek mam swoje sposoby by dostać się do środka. Przekonamy się jak wytrzymały jest materiał jego fulbringu. Z takimi jeszcze nie miałem okazji się mierzyć, więc to może być nawet interesujące.
Pierwszego cięcia uniknąłem przy pomocy shunpo pojawiając się tuż obok. Kiedy kolejne zaczęły lecieć w moją stronę w zupełnie chaotyczny sposób wiedziałem, że pomimo nieobecnego wzroku zapamiętał to, co stało się przed chwilą. Jeśli ma zamiar obronić się nie dopuszczając mnie do siebie to będzie musiał się bardziej postarać.
Nie było nawet mowy o próbie zmniejszenia zniszczeń. Nie zdążyłbym wznieść wystarczająco dużo barier przy takiej częstotliwości ataków. Dlatego by zatrzymać destrukcję musiałem dalej atakować i pozbawić go możliwości kolejnych zamachów, co właśnie wprowadzałem w życie przemieszczając się w jego stronę przy pomocy shunpo. Pozwalając by kolejne cięcia dotykały moich klonów miałem zamiar przekonać go, że któryś z nich faktycznie może być mną. Będąc kilkanaście metrów od niego użyję naprawdę szybkiego Utsusemi by poza jego polem widzenia pojawić się w powietrzu.
- Surt. – wypowiem sam do siebie czerpiąc z mocy drzewa oraz ognistego giganta przywołując pełną moc mojego pierwszego uwolnienia.
Nie tylko on potrafi zmienić kolor swoich włosów oraz wygląd. Mleczna poświata oraz świecące runy na prawej dłoni powinny być kolejnym zaskoczeniem. Po kolejnym Utsusemi miałem zamiar pojawić się z prawej bądź lewej strony (zależnie od aktualnego ustawienia kosy, chcąc pojawić się po przeciwległej stronie ostrza). Stąd postarałem się kopnąć w czubek drzewca tak by tył ostrza uderzył w jego bark zaburzając równowagę, kiedy ja złapię za jego głowę używając Shimoku oraz pozwalając moim ociekającym lawą dłoniom zrobić swoje.
Jeśli w którymś momencie mój plan się nie uda, postaram się po prostu utrzymywać kilkudziesięciu centymetrowy dystans od chłopaka nie pozwalając mu na żadne zamach kosą poza poruszaniem drzewcem do obrony, kiedy ja zaleję go dziesiątkami uderzeń, gdzie tylko będę w stanie. Mając nadzieję, że nawet nietrafione uderzenia będą nagrzewać jego zbroję do bolesnych temperatur.

**Shiba Ayano** · 27-08-2019 17:56

Porucznik siódemki udało się dość szybko pozbyć zagrożenia w postaci bomby. Ayano dzięki sprawnemu działaniu udało się zyskać sporo czasu i z góry mogła się rozejrzeć dość dobrze po mieście. Towarzysza chłopaka dalej nie było widać, choć gówniarz zdawał się mieć poważne kłopoty. Głównym celem różowowłosej na obecną chwilę było wypatrywanie dalszych zagrożeń, a jeśli nic takiego nie pojawiało się na horyzoncie, miała zamiar pomóc trochę Vidarowi. Ukryła jak najlepiej swoją obecność duchową, zeszła trochę niżej i czekała na rozwój sytuacji. Była przygotowana, gdyby chłopak próbował ucieczki bądź uniku. W takim wypadku postanowiła zrobić szybkie shunpo, żeby dobrze się ustawić i strzeliła Sōren Sōkatsui ze skróconą inkantacją w smarkacza. Przede wszystkim wypatrywała jednak dalszego zagrożenia i nie chciała czasem przeszkodzić Vidarowi, więc moment swojego ataku starała się dobrać bardzo uważnie. Zamierzała też odpalić zaklęcie tak, żeby nie poczyniło zniszczeń w okolicy, więc czekała bardziej na unik chłopaka, gdyby ustawił się gdzieś wyżej, w powietrzu. W innym wypadku zrezygnowałaby na razie z angażowania się w walkę, na rzecz wypatrywania niebezpieczeństw, ciągle pozostając w jak najlepszym ukryciu.

**Chester** · 02-09-2019 10:09

Każde kolejne cięcie energii leciało w inną stronę, ryjąc beton i wzbijając kurz do góry. To znacznie zmniejszyło widoczność, ale walczący przecież nie korzystali z oczu, by określić pozycję swojego wroga. Juuzo nawet nie patrzył w co trafia, a tym bardziej na klony Vidara. Nie chciał dopuścić groźnego przeciwnika w swoje pobliże, nawet jeśli oznaczało to zniszczenie wszystkiego dookoła. Nie żeby to go obchodziło. Po mimo jego usilnych starań, shinigami znajdował się coraz bliżej. Wyczuwał zbliżającą się energię duchową i coraz bardziej zaczynał panikować. Dowódca jednego z oddziałów Onmitsukido nie zamierzał bawić się ze swoim przeciwnikiem, wyprowadzając niszczycielską ofensywę. Przewyższał przeciwnika pod każdym względem, więc nie miał trudności z zapoczątkowaniem swojego planu. Chłopak pozostawał jednak czujny. Mógł znaleźć się poza jego polem widzenia, ale wciąż był w stanie go wyczuć. Nie zamierzał ponownie ryzykować bliskiego kontaktu z bogiem śmierci. Zamierzał wyprowadzić cięcie do góry, wprost na przeciwnika, ale nie zdążył. Źródło energii zniknęło, pojawiając się tuż obok niego. Na atak kosą było już zdecydowanie za późno. Zrobił coś, czego Viadr nie mógł przewidzieć. Puścił ją. Nie było mowy o kopnięciu w drzewiec. W tym samym momencie odchylił się w bok i wyprowadził uderzenie pięścią wprost w zbliżającą się, ociekającą lawą dłoń przeciwnika. Efekt mógł być tylko jeden. Wyzwolona energia uderzenia, odrzuciła obu do tyłu, oczywiście z różnym skutkiem. Juuzo uderzył jeszcze kilka razy w podłoże, aż w końcu wylądował na brzuchu. Vidar nie miał większych problemów, by w powietrzu złapać równowagę i stanąć na równych nogach. Cóż, młodzieniec nie do końca przemyślał swoje posunięcie, ale nie należał do tych co za dużo myślą, a więcej działają. Podniósł się powoli z ziemi, trzymając za ociekającą krwią lewą rękę. Zniszczone kawałki zbroi zaczęły z niej odpadać. Porucznik siódemki spokojnie się temu wszystkiemu przyglądając, wciąż czujna i gotowa na przybycie drugiego terrorysty. Nie pojawił się osobiście, ale pomniejsze punkciki nieznanej im energii zaczęły pojawiać się w całej okolicy. Martwi do tej pory ochroniarze, wojsko i policja zaczęli podnosić się z ziemi. Nie przeszkadzało im nawet to, że niektórym brakowało kończyn. Niewielka grupka zebrała się przed Juuzo, osłaniając go przed Vidarem, a reszta zdawać by się mogło, pałętała się bez celu. Na twarzy młodzieńca pojawił się delikatny uśmiech. Widać było, że nawet tak prosta czynność sprawiała mu ból.
-Jesteś niezły, przyznaję. Jeszcze nikt nie doprowadził mnie do takiego stanu. Zrobiłem swoje, a nasza misja tutaj została wykonana.

Juuzo druga forma
Deadline: 5.09.2019 do końca dnia

**Vidar** · 03-09-2019 11:48

To, co wcześniej wziąłem za gniew, teraz odczytywałem po prostu jako strach. W jego ruchach brakowało tej zajadłości, którą daje prawdziwa, czysta furia. Te były po prostu paniczne. Po pierwszym pokazie chciał za wszelką cenę utrzymać mnie z daleka od siebie, ale to mu się nie uda. W tej sytuacji zabawa z wieloma klonami nie miała sensu. Nawet przed siebie nie patrzył, dlatego mój atak powinien był go znacznie oszpecić. Gość znów mnie zaskoczył. Ostatnim razem kosa uratowała mu życie przyjmując moje Sokkotsu, tym razem wypuszczając ją z rąk zrobił coś na tyle nieprzewidywalnego, że nasze pięści się po prostu spotkały.Zazwyczaj każdy, kto posługuje się jakiegokolwiek rodzaju bronią jest do niej bardzo przywiązany. Nie wyobrażałem sobie, że tak po prostu wypuści ją z rąk.
Siła uderzenia odrzuciła naszą dwójkę w różnych kierunkach, ale ponowne złapanie równowagi nie było dla mnie zbyt dużym problemem. U niego było o wiele gorzej. Lądowanie na brzuchu zawsze było bolesne. Dużo tkanki miękkiej.
Gdy stanął na równe nogi przyjrzałem się jego obrażeniom. Zbroja w miejscu uderzenia już zaczynała się sypać, co było miłym zaskoczeniem. Byłem przygotowany na to, że będę musiał go okładać przez dłuższy czasz zanim się przez nią przebiję. Utrzymanie go przy życiu będzie trochę cięższe niż się spodziewałem, ale jakoś damy radę. Mam nadzieję, że w między czasie Ayano złapie tego drugiego.
Powstanie martwych ciał nie było zaskoczeniem. Czytałem o tym w raporcie. Dla kogoś, kto polega na szybkości nie będą większą udręką. Jeśli postawienie między nami ściany ciał miało zrobić na mnie wrażenie, a jemu dać poczucie bezpieczeństwa był to tylko połowiczny sukces.
- Co to za klątwa?! Ci wojownicy powinni wrócić do Valhalli!
- Thorze, uspokój się. Oni nie mają już dusz, to tylko cielesna reanimacja. To nawet nie nekromancja.
- Cokolwiek to jest, ukróć ten proceder! W moim i swoim imieniu!
- Tak jest...
- Widzisz, skoro twoje zadanie zostało wykonane, jakiekolwiek by ono nie było, chyba pora bym i ja wykonał swoje. – uśmiechnąłem się do niego chłodno przechodząc do stworzenia klonów przy pomocy shunpo zbliżając się do jego ściany żywych trupów metr po metrze.
W krytycznym momencie przed zderzeniem rzucę na niego Kuyo Shibari bez żadnej inkantacji. Wiedząc, że to zaklęcie potrzebuje chwili by zadziałać pojawię się kilkanaście metrów nad ziemią z ręką wyciągniętą ku przeciwnikowi oraz reszcie jego żywych trupów nie spuszczając wzroku z chłopaka.
- Bakudou 62 – Hyapporankan – uwolnię energię w formie pojedynczego pala, który chwilę później powinien zasypać pole bitwy w taki sposób, by prawie uniemożliwić poruszanie się żywym trupom.
Jeśli w efekcie udało mi się jeszcze przyszpilić mojego przeciwnika, tym lepiej. Zanim jeszcze kurz opadnie postaram się go namierzyć i zaatakować jego drugą rękę uderzając z obu stron przedramienia dla możliwego efektu złamania w kilku miejscach z przemieszczeniem. Jeśli będzie uwięziony powinno wystarczyć Shimoku dla zatrucia obiegu reiatsu z poparzeniami karku w momencie dotyku.

**Shiba Ayano** · 11-09-2019 10:54

W dalszym ciągu obserwowała starcie Vidara z tym chłopakiem, z satysfakcją zauważając, że jej towarzysz ma znaczną przewagę w walce i z pewnością sam sobie dobrze poradzi. Dlatego też wypatrywała jakiejkolwiek oznaki pojawienia się drugiego terrorysty. W końcu coś się pojawiło, martwe ciała zaczynały wstawać, część błądziła bez celu, ale była też grupka, która miała jakieś zadanie, osłoniła mocno poturbowanego chłopaka. W tym momencie Ayano stwierdziła, że czas wejść do akcji. Cały czas ukrywała jak najlepiej swoją obecność, żeby dołączyć do walki i zakończyć ją bez komplikacji.
Porucznik siódemki poczekała na ruch Vidara, zamierzającego użyć zaklęcia wiążącego. Kobieta założyła, że trupy mogą okazać się bardziej niebezpieczne niż wskazywałyby na to pozory i postanowiła zachować wobec nich ostrożność. Po tym jak Vidar odpalił zaklęcie, czekała na ruch przeciwnika, chcąc go zaskoczyć, gdy tylko spróbowałby wykonać unik. W tym momencie wykonałaby swoje działanie, starając się zrobić to tak, żeby nie kolidowało ze staraniami Vidara. Pojawiłaby się nagle za plecami młodzieńca i ze skróconą inkantacją rzuciłaby Bakudou no. 63 - Sajo Sabaku, a następnie tworząc swoją różową chmurkę, oplątałaby go nią dodatkowo, na koniec próbując obciąć rękę chłopaka. W razie nieprzewidzianych komplikacji, poprzestałaby na zaklęciu wiążącym.

**Chester** · 12-09-2019 20:19

Chłopak przegrywał i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Jego klęska była jedynie kwestią czasu, ale mimo strachu, nie zamierzał ugiąć się przed przeciwnikiem. Z każdego starcia pragnął czerpać przyjemność, nawet jeśli było niemożliwym do ukończenia wyzwaniem. Podążył za Creedem tylko dlatego, by dobrze się bawić i musiał przyznać, że przez ostatnich kilka miesięcy miał z życia naprawdę wiele frajdy. Przynajmniej na koniec mógł mu się za to odwdzięczyć i wypełnić ostatnie z powierzonych mu zadań. Pojawienie się energii duchowej jego wspólnika dodało mu jeszcze otuchy. Może nie pokazał się w okolicy osobiście, ale stworzył godną podziwu armię kukiełek. Sam ledwo stał już na nogach, a ból w ręku był nie do wytrzymania. Jego przeciwnik, shinigami uważał się za lepszego od niego, że powinna go spotkać zasłużona kara. Tak bardzo chciałby dać mu nauczkę. Vidara nie zdziwiły poruszające się ciała truposzy, jednak uznanie ich za powolne kreatury było błędem. Ich zadaniem nie było jedynie utworzyć ściany oddzielającej dwójkę walczących, przede wszystkim miał przejść do ataku. Kiedy bóg śmierci ruszył do przodu, podobnie uczyniły kukiełki. Były szybkie, bardzo szybkie i wbrew pozorom nie potrzebowały podłoża do przemieszczania się. Niczym wystrzelone z procy pojedyncze z nich pomknęły prosto w dowódcę. Shunpo zdało jedynie połowiczny sukces. „Pociski” trafiały w kolejne z pozostawionych klonów, by po chwili zawrócić i ponownie zaatakować. Vidar musiał zachować całkowitą czujność, by nie dać się trafić wirującymi dookoła ciałami. Przykuwały zdecydowanie więcej uwagi niż założył na początku. Wyskoczenie w górę pozwoliło mu zyskać trochę czasu na rzucenie zaklęcia. Wytworzone pale zaczęły spadać na pole walki trafiając kolejne cele, jednak część z nich pozostała nieuchwytna, podobnie jak Juuzo, który wykorzystał sprawną dłoń do rozbicia nadlatującego zaklęcia. W tym momencie idealnie się odsłonił. Dwójka bogów śmierci znalazła się przy nim praktycznie jednocześnie, każde z własnym zamiarem pozbycia się problemu. Ciało chłopaka zadziałało samo z siebie, zdecydowanie szybciej, niż to co pokazał do tej pory. Na twarzach shinigami patrzących się na siebie nawzajem mogło pojawić się zdziwienie, ale nie mieli dużo czasu na odetchnięcie. Wszystkie martwe ciała zaczęły uderzać w miejsce gdzie stali. W tym samym momencie Juuzo wylądował jakieś sto metrów od nich, nie mniej zdziwiony całą sytuacją jak reszta.
-Prawie dałeś się zabić kretynie.
-Dabi! Teraz rozumiem. Jeśli to powtórzysz z pewnością ich pozabijam.
-Sterowanie żywymi jest znacznie trudniejsze niż martwymi, ale chyba nie mam wyboru.
Sytuacja na polu walki została odwrócona na korzyść terrorystów. We dwójkę mogli sprawić zdecydowanie więcej problemów niż tylko jeden z nich. Jakby tego było mało, zmotywowany Juuzo odtworzył swój zniszczony fragment zbroi.

Juuzo druga forma, Dabi
Deadline: 15.09.2019

**Shiba Ayano** · 13-09-2019 11:18

Wydawało się, że Bogowie Śmierci znajdują się w idealnej sytuacji do zakończenia tej walki. Truposze trochę ich zaskoczyły, ale ciągle mieli przewagę i w pewnym momencie mieli przeciwnika jak na patelni, ale ten poruszył się szybciej niż kiedykolwiek w tej walce i uciekł z pułapki. Shiba natychmiast ewakuowała się za pomocą Shunpo poza zasięg latających ciał. Na polu walki pojawił się kolejny wróg i pojedynek zaczął się od nowa. Ze słów przybyłego jegomościa, porucznik siódemki mogła domyślić się, że może on w jakiś sposób sterować innymi niczym marionetkami. Ciekawa była gdzie leżą granice tej zdolności, ale to się dopiero okaże. Poważnym problemem było też to, że znajdowali się w centrum wielkiego miasta.
- Poruczniku Torokatto, co z ewakuacją i zabezpieczeniem terenu? Mamy tutaj dwóch terrorystów na poziomie kapitańskim - zapytała Ayano przez swój komunikator. Walka z bezwzględnymi zabójcami, którzy dysponowali niszczycielską mocą była dość mocno utrudniona, jeśli nie można było użyć pełnego wachlarzu swoich możliwości.
- Z takimi typami raczej ciężko będzie przenieść walkę w inne miejsce - mruknęła Pinku do Vidara, gdy mieli okazję zamienić ze sobą kilka słów. Spodziewała się ciężkiej przeprawy i nie wiedziała za bardzo jak ją rozpocząć. Znaczna część jej zaklęć robiła spore spustoszenie w okolicy, a w przypadku lalkarza lepiej było się trzymać na dystans. Co innego chłopak, z nim mogłaby powalczyć w bezpośrednim starciu. Postanowiła najpierw spróbować ich rozdzielić, a potem się zobaczy. W tym celu wyskoczyła do góry za pomocą Shunpo i stając w powietrzu, wymierzyła dłoń w kierunku przeciwników. Drugą podparła przeciwległy bark, zamierzając użyć jednego z mocniejszych zaklęć. Wpierw chciała zobaczyć ich reakcję, być może ponownie w jej stronę zostaną wystrzelone martwe ciała i musiała być gotowa do zrobienia uniku.
- Hadou no. 88, Hiryu Gekizoku Shinten Raiho! - krzyknęła i posłała czar w stronę wrogów, zachowując przez cały czas odpowiednią postawę. Niszczącą falę puściła z góry, chcąc, żeby skupiła się w jednym punkcie na ziemi i w najgorszym wypadku zrobiła tylko okazały krater, a nie zniszczyła masę budynków na swojej drodze, aż do rozproszenia. Była przygotowana na ruch przeciwników, miała też nadzieję, że Vidar podejmie swoje działania, reagując na to co zrobi dwójka ich oponentów.

**Vidar** · 14-09-2019 01:52

Początkowo myślałem, że reanimacja martwych ciał mogłaby być kolejną techniką chłopaka. Ta cała kosa pasowałaby do tego obrazu, aczkolwiek jak się później okazało nie pomyliłem się tylko w tym. Czy to możliwe bym przeoczył w raporcie tak witalną informację jak szybkość z jaką poruszają się te ciała? Dodatkowo wyglądało na to, że nie potrafią unosić się w powietrzu. Nawet jeśli nadal nie były w stanie doścignąć mojego shunpo, sytuacja mocno się skomplikowała. Pomimo takiego biegu zdarzeń mój plan nadal miał sens. Bakudo zrobiło swoje, a ja miałem szansę zakończyć to starcie. Ten sam moment wybrała moja partnerka, co sprawiło, że lekko się do niej od razu uśmiechnąłem.
Mocno się zdziwiłem, kiedy chłopak prawie wyparował z miejsca poruszając się wiele szybciej niż do tej pory było to dla niego możliwe. Nie chcąc zostać w tym samym miejscu, gdzie dopadłyby mnie żywe trupy uskoczyłem przy pomocy shunpo za Ayano pozostawiając za sobą jedynie jednego klona.
- Chyba pora porzucić tę ideę. Im szybciej jednego zabijemy, a drugiego zneutralizujemy tym mniejsze zniszczenia. Wstrzymam się jeszcze chwilę z drugim uwolnieniem. - położyłem jej na chwilę dłoń na ramieniu - Zmiana.
Widząc, co potrafi zrobić nowy przeciwnik wiedziałem, że to on jest priorytetem. Te latające ciała oraz wpływanie na zdolności bojowe kolegi było dla nas większym zagrożeniem. Z resztą wygląda na to, że to on jest mózgiem tej operacji. Chociaż wolałbym pochwycić go żywego, jeśli nie będę mieć takiej możliwości po prostu wyeliminuję go przy pierwszej możliwej okazji. Chłopak z kosą powinien znać chociaż ich siedzibę, to mi wystarczy.
Kiedy Ayano ruszyła do ataku postanowiłem jej trochę pomóc. Zanim wyzwoliła swoje zaklęcie użyłem shunpo tworząc wokół niej kilka klonów jako zasłonę dymną. W momencie, kiedy fala uderzeniowa będzie mknąć w stronę ziemi ustawię się w jej świetle tak by z kolei moje aktywowanie Shunko tak nie rzucało się w oczy. Z bonusem do siły i szybkości użyję Utsusemi do pojawienia się od frontu tego lalkarza gdy wykona unik. Nie tracąc czasu na inkantację użyję Danku do postawienia niewidzialnej ściany na jego trasie. Korzystając z momentu rozkojarzenia spróbuję złapać go za szyję, drugą dłonią chwytając za przedramię. Podcinając mu nogę po wewnętrznej stronie postaram się go w ten sposób wbić w glebę nie puszczając nawet na chwilę w prostej technice Judo. W momencie chwytu za szyję i przedramię od razu użyję Shimoku na wypadek gdyby rzut się nie udał.
W przypadku zagrożenia ze strony żywych trupów postaram się wykonać unik przy pomocy Shunpo lub Utsusemi zależnie od sytuacji.

**Chester** · 19-09-2019 20:14

Sytuacja przybrała nieoczekiwany obrót, gdy rannemu terroryście udało się umknąć przed możliwą śmiercią, a przynajmniej trwałym okaleczeniem. Prawdziwe starcie miało się dopiero zacząć. Rozgrzewka się skończyła, a bogowie śmierci wreszcie stanęli przed przeciwnikiem w pełnym składzie. Jednak mężczyźni wcale nie spieszyli się z przypuszczeniem kontrataku. Pani porucznik skorzystała z tej możliwości, by skontaktować się z centralą.
-Sprawa trafiła w ręce Yawaty, niedługo na miejscu powinien pojawić się ich agent. Zajmą się również zabezpieczeniem terenu. W miarę możliwości ograniczcie zniszczenia, ale macie wolną rękę w kwestii pokonania terrorystów.
Słowa Torokatto mogły dodać im otuchy, ale jeszcze przez jakiś czas musieli z tym problemem zmierzyć się sami. To jednak nie wpłynęło na ich morale. Ich zadanie wciąż było takie samo. Gotowi byli użyć wszelkich środków, by powtrzymać wroga, choć Ayano wolała ograniczać się w zniszczeniach terenu. Vidar tym razem postanowił skupić się na nowoprzybyłym, obierając go za groźniejszego przeciwnika. Pani porucznik w tym samym czasie postanowiła rzucić zaklęcie. Jej czar nie miał dużych szans na trafienie mężczyzn, ale po trafieniu w ziemię zrobił swoje. Wybuch wprowadził trochę zamieszania na polu walki. Dabi i Juuzo odskoczyli w przeciwnych kierunkach, a martwe ciała ponownie się „podniosły”. Vidar nie czekał na zaproszenie do zabawy, próbując wykorzystać sytuację na własną korzyść. Pomknął w stronę lalkarza z wcześniej opracowanym planem działania. Na początku udało mu się zaskoczyć przeciwnika, wyciągnięta dłoń już leciała w stronę jego szyi, shinigami mógł nawet poczuć delikatne muśnięcie. Poczuł jednak uderzenie w bark, które wytrąciło go delikatnie z równowagi. Jedno z ciał uderzyło w niego dając Dabiemu potrzebną sekundę na odskoczenie i sprowadzenie większej ilości zwłok, których głównym zadaniem było bombardowanie boga śmierci. Wbijały się w ziemię, mijając Vidara o centymetry i zmieniając się w papkę mięsa i krwi. Gdy znalazł się dostatecznie daleko od przeciwnika, który musiał uznać to za odległość bezpieczną, ciała przestały go atakować. Dabi stał jakieś pięćdziesiąt metrów od niego otoczony swoimi „podwładnymi”, gotowymi oddać swoje życie po raz drugi, by tylko spełnić jego zachcianki. Na pewno był mniej porywczy od poprzedniego przeciwnika i nie atakował bezmyślnie.
W tym samym czasie Ayano musiała stanąć twarzą w twarz z rannym chłopakiem. Jednak po jego zachowaniu ciężko było się domyślić, że w ogóle doznał jakichś obrażeń. Podniesiony poziom adrenaliny i euforia płynąca z toczonego starcia napędzały go teraz w stu procentach. Był bardzo szybki. W biegu w stronę bogini śmierci, co chwila zniknął jej z oczu, pozostawiając jedynie nikłe błyskawice w miejscu swojej ostatniej pozycji. Zbliżał się w zastraszająco szybkim tempie, a pani porucznik miała jedynie chwile na reakcje. Nie miała pojęcia jak silne mogą być jego uderzenia, ale jeśli chodzi o prędkość, obecnie nie mogła z nim wygrać.

Deadline: 22.09.2019

**Vidar** · 20-09-2019 18:36

Nie wiedziałem, że mamy stały kontakt z Yawatą, ale jeśli wierzyć komunikatowi od porucznika to faktycznie została nawiązana nić porozumienia. Patrząc na ogrom zniszczeń oraz reakcję tej organizacji ciężko było mi ją brać teraz na poważnie. Według raportów mają w swoich szeregach naprawdę potężne postaci, ale żeby w takim zamieszaniu nadal nikt się nie pojawił? Jeśli dobrze pójdzie będzie już po wszystkim zanim szanowny agent postanowi się ruszyć ze swojej kryjówki. Nie wiem, jak mogli na to w ogóle pozwolić, ale to już temat na inny czas i miejsce.
Wprowadzając swój plan w życie miałem dość pozytywne nastawienie. Byłem przekonany, że zwiększona siłą oraz szybkość dzięki Shunko pozwoli mi powalić przeciwnika. Już go prawie miałem, kiedy coś uderzyło mnie w bark. Tyle czasu potrzebował żeby odskoczyć. Nie pozostało mi nic innego jak unikać kolejnych ataków oddalając się na bezpieczną dla niego odległość, którą wydawało się być jakieś 50 metrów. Z efektów jego ofensywy mogę wnioskować, że przy kontrolowaniu takiej ilości ciał nie może się skupić na ruchach pojedynczych kończyn, a raczej traktował ich jak pociski. Musi dysponować imponującą ilością reiryoku. Niestety to oraz ograniczona ilość ciał sprawiało, że mógłbym po prostu przetrzymać tę walkę do momentu w którym on opadnie z sił, ale nie przepadałem za przeciągającymi się potyczkami.
- Wyglądasz na bardziej rozważnego niż twój towarzysz. Jeśli powiesz mi o co wam chodzi oraz gdzie jest wasza kryjówka pozwolę ci żyć. Potrzebujemy tylko jednego z was. - zwróciłem się do mężczyzny pieczętując dar Surta, co sprawiło, że kapiąca lawa zniknęła z moich rąk.
Nie pokładam w tę taktykę zbyt dużo nadziei, dlatego kiedy mężczyzna mi odmówi potrzebny będzie kolejny plan. Jeśli jego moc w większości opiera się na kontrolowaniu innych, żywych bądź martwych muszę mu po prostu odebrać te zabawki. Jeśli nie dam mu czasu by skupił się na swoim towarzyszu nie będzie w stanie mu pomóc. Nie lubię pokazywać swoich mocy, ale w tym wypadku chyba nie mam wyboru. Inne metody są zbyt czasochłonne.
- Przygotujcie się, będzie trochę trzęsło! - krzyknąłem do swojego świata wewnętrznego.
Zniknąłem przy pomocy Utsusemi by pojawić się gdzieś pomiędzy trupami. Postaram się kilka po prostu zdezintegrować potężnymi uderzeniami nie oszczędzając w żaden sposób swojej siły. Chcę sprawić wrażenie jakbym miał zamiar po prostu spróbować zniszczyć jego małą armię. Poprzednio od razu rzucał na mnie wszystkie jednostki na raz. Do tego dążę. Chcę sprawić by jak najwięcej jego marionetek skupiło się w jednym punkcie wokół mnie. Kiedy będzie mi się już ciężko opędzić od wszystkich latających marionetek wypowiem te potężne słowa.
- O mòr chraobh. - Thugaibh an aire mo ghairm. - Bhuilicheadh do bheannachadh orm! - Thig a mach, Yggdrasil! - pierwsze słowa wymawiałem szeptem, dopiero przy ostatnich słowach podniosłem głos.
Uwolniłem pokłady swojej energii przywołując swoje drzewo życia zaledwie pół metra nad swoją głową. Ja byłem bezpieczny w takiej sytuacji. Nie mogę powiedzieć tego samego o wszystkich ciałach, które nie powinny mieć czasu na ulotnienie się z pola rażenia ogromnej masy, która zaraz je przygniecie.
- Łoooooooo! - usłyszałem okrzyki wojowników postawionych w chwilowy stan nieważkości.
Nie musiałem zmieniać swojej pozycji. Pozwoliłem by drzewo po prostu mnie wchłonęło zgniatając wszystko wokół miejsca w którym właśnie stałem. Chociaż korzenie sięgały teraz tylko w promieniu dziesięciu metrów ode mnie powinno to skutecznie pozbawić mojego przeciwnika przynajmniej 80% jego armii. Nie wspominając o tym, że z każdą sekundą wszystko się rozrasta. Czując pełnię swojej mocy wiedziałem, że teraz ten gość mi nie ucieknie. Wyszukałem go przy pomocy swojego zmysłu duchowego. Wyłoniłem się z korony drzewa i od razu ruszyłem na niego przy pomocy Utsusemi. Plan był taki, jak wcześniej. Złapać za gardło oraz nadgarstek używając rzutu Judo z podcięciem nogi do wciśnięcia go w ziemię podczas używania na nim Shimoku. Miałem nadzieję, że to skutecznie wyłączy go z walki. Starałem się być czujny na ataki z innych stron by znów mnie coś nie zaskoczyło.