Bar "Shiruku", południowa część Seireitei

[Chester]

Kapitan uważnie słuchał słów towarzyszki, popijając powoli swój trunek. Tsuki bardzo poważnie podchodziła do sytuacji w drugiej dywizji i swojej pracy. Nie lubiła tego, co naukowcy wyczyniali w przeszłości i otwarcie o tym mówiła. Trudno było jej się dziwić, opinia większości była taka sama na ten temat. Czego to nie byli w stanie zrobić w imię nauki.
- Bardzo mądrze prawisz, proponuje się za to napić! Oby twoja krucjata się udała, a dwójka stała się czysta od szalonych naukowców!
Niebieskowłosy lekko odetchnął, gdy Kagaku zrezygnowała z posiłku. Ostatnio zbyt często stawiał w barach, czy restauracjach i jego fundusze zdążyły się już uszczuplić. Wystarczyło, że Kamianri potrafiła wpakować w siebie niezliczone ilości pożywienia, co zapewne uczyni i tym razem. Z zaciekawieniem przyglądał się małej scence odegranej z walizką w roli głównej.
-Powinienem zapytać co to?
Wilczyca nie ukrywała oburzenia jego wcześniejszymi słowami, ale na szczęście na wzmiankę o posiłku szybko poprawił się jej humor. Wszystko było powiedziane w formie żartu i miał nadzieję, że to rozumiała. W bliskiej przyszłości zapewne będzie miał okazję się o tym przekonać.
-Nie miałem pojęcia, że próbujesz zachować anonimowość! Przepraszam! A tak poza tym uważam, że kapitan powinien godnie się reprezentować i ubierać haori za każdym razem!
Po tych słowach z ust Chestera wyrwało się beknięcie, za co szybko przeprosił i zapił alkoholem.

[Kagaku Tsuki]

- Nie macie nic przeciwko? - Tsuki popatrzyła po Kaminari i Chesterze, wsuwając papierosa pomiędzy wargami. Jeżeli nikt nie zaprotestował, to odpaliła papierosa z użyciem zapalniczki i zaciągnęła się niedrogą używką, którą kupiła podczas misji w Świecie Żywych. Podsunęła otwarte opakowanie również do obojga towarzyszy, na wypadek gdyby nie była jedyną palaczką przy stole.
- Ahh... - Odetchnęła z ulgą, wypuszczając dym w kierunku przeciwnym do swoich towarzyszy. Widząc, że pojawiło się zainteresowanie skierowane ku jej walizce, Tsuki położyła na niej dłoń.
- To? Powiedzmy, że to przykra niespodzianka dla osób, które mnie atakują i spodziewają się pojedynku szermierczego. Niby wiem, że mało kto jest tak głupi, żeby mnie atakować, ale... Siły Specjalne wyrabiają w osobie pewne przyzwyczajenia. W moim wypadku, mam przyzwyczajenie że nigdzie nie chodzę bez efektywnej formy uzbrojenia. Mówię "efektywnej", bo... Jeśli mam być szczera, miecze są przereklamowane moim zdaniem. Mają w sobie tradycyjny romantyzm, lubiany przez większość starej kadry, ale ja uważam że już dawno powinniśmy byli przenieść się na broń palną. Nawiasem mówiąc, włócznia jest bronią o wiele efektywniejszą w walce niż miecz.
Tsuki uniosła piwo do toastu i napiła się po tym, gdy go Chester wzniósł. Jeżeli ktoś wyraził taką chęć, to stuknęła się naczyniami. Zaraz po tym geście oblizała wargi.
- Wiecie, że w Świecie Żywych, na Węgrzech, stukanie się piwem jest gestem obraźliwym? Jest tak dlatego, że pierwszy premier Węgier, Lajos Batthyány, który jest też przy okazji ich bohaterem narodowym i bojownikiem o niepodległość państwa, został w 1849 stracony przez Austriaków. Mówi się, że po śmierci Batthyány austriaccy oficerowi stuknęli się piwem. Dlatego Węgrzy do dzisiaj uważają, że ten gest jest dla nich obraźliwy.
Tsuki zwilżyła wargi językiem po przekazania tej odrobiny nieszczególnie komukolwiek potrzebnej wiedzy. Jednakże, była jedną z tych osób, które uważały, że nie istnieje wiedza niepotrzebna. Każda wiedza poszerza nasze horyzonty i czyni nas mądrzejszymi. Być może tego konkretnego faktu dwójka jej towarzyszy nigdy nie wykorzysta, ale nie zmienia to faktu, że była to wiedza. A wiedzą należy się dzielić.
- Hm? A, tak. Jak nie pracuję, to nie noszę haori. Bo po co. To tak, jakby policjant nie zdejmował munduru po pracy. I... To nie tak, że się wstydzę czy ukrywam. Po prostu... Err... Łatwiej się zbliżyć do ludzi, jak nie zakładają z góry, że chcesz ich pokroić na stole operacyjnym.

[Kaminari]

Krucjata, krucjata, krucjata...dlaczego miała z tym słowem złe wspomnienia? Ach tak. Dywizja naukowa nigdy nie zdobędzie jej zaufania, postanowiła to sobie wiele lat temu. Krucjata była jej własnym, głęboko skrywanym pragnieniem. Znalezienie tego, który za to wszystko odpowiadał. Zemsta? Nie chodziło tylko o zemstę. Miała żal. Miała żal przede wszystkim dlatego, że uciekł, że nie stanął naprzeciw popełnionym błędom, że nie pozwolił wymierzyć sobie kary. Chciała go ukarać, tak naprawdę boleśnie, by zrozumiał, przez co przechodziło każdego dnia. Nie było możliwości, żeby poczuł się tak, jak ona w tej chwili. Wspomnienia pociągnięte alkoholem uderzyły w jej umysł, a na twarzy pojawił się wyraz całkowitej bezsilności. Jak to opisać? Jak opisać świadomość, że jest się jedną z połówek jabłka, a drugą ktoś zjadł? Zerknęła kątem oka na Chestera. Czy on rozumiał? Starał się. Uśmiechnęła się lekko i sięgnęła do własnego kubka dopijając resztę wlanego tam miodu. Był pierwszą, naprawdę życzliwą osobą. Czy to znaczyło, że się do niego przywiązała? On pokazał jej Dywizję, pokazał jej nowy dom, obdarzył zaufaniem wtedy, gdy ona sama sobie nie ufała. Poczuła delikatne wypieki na policzkach. Alkohol? Na pewno. Uśmiechnęła się sama do siebie dolewając sobie więcej. Jak cudownie było nie musieć myśleć o niczym, o tym, co było, o tym, co będzie.
Zerknęła na Tsuki kręcąc głową. Nie przeszkadzało jej to, że sobie zapali. Tenvis często popalał fajkę, czasem brakowało jej tego wszechobecnego dymu, ale z każdym kolejnym dniem było łatwiej. Choć oburzyła się w pierwszej chwili, to zaraz zajęta zamawianiem jedzenia i jego spożywaniem, całkowicie odpłynęła w świat fantazji i wspomnień. Całkowicie ominęła ją podskakująca walizka i rozmowa Kapitanów. Może też powinna się ulotnić? Dopiła swój miód, dojadła zaczętego kurczaka panko. Po chwili do ich stolika przyniesiono kolejne porcje pyszności, które zamówiła po drodze. Próbując wszystkiego po trochu dzieliła się tym z pozostałymi, głównie z niebieskowłosym, skoro Tsuki już miała pełny żołądek. Zielonożółte oczy zerknęły na Kapitan Drugiej Dywizji, a w jej umyśle pojawiło się pytanie. Czy będzie kiedykolwiek w stanie zaufać komuś z Dwójki? Póki nie wiedziała kim była czerwonowłosa, zaprzyjaźnianie się szło jej całkiem nieźle. Można to nazwać uprzedzeniami, stereotypami, ale to właśnie one były tym sygnałem ostrzegawczym, odkąd jej stopy postanęły w Soul Society. Była towarzyska, rozpaczliwie potrzebowała kogoś w pobliżu, kogoś, kto będzie dla niej oparciem. Dlatego dopiła kolejny kubek miodu i bezceremonialnie oparła głowę o ramię Chestera. Choć na chwilę. Nie była pijana, oj, do tego wiele jej jeszcze brakowało. Była wstawiona, a jak wiadomo, na każdego przychodzi w pewnej chwili dołek, z którego trzeba się wygrzebać, nim ruszy się dalej do walki z procentowym przeciwnikiem. Na szczęście Kapitan zaśpiewał pieśń swojego ludu, a raczej jego żołądek, na co wilczyca wybuchła śmiechem tak donośnym i szczerym, że aż w jej oczach pojawiły się łzy. Nie mogła wyrzec nawet słowa, śmiała się w głos szturchając go lekko ręką, jakby doskonale miał zrozumieć ten przekaz. Chciała coś powiedzieć, naprawdę chciała, ale łzy rozbawienia same spływały po jej policzkach, a stojący nieopodal właściciel przybytku zaśmiał się pod nosem. Śmiech był zaraźliwy, zwłaszcza tak radosny, jak ten. Rudobrązowy ogon smagał podłogę za sobą, wilcze uszy uniesione dumnie, roześmiana twarz, nieco zaczerwienione policzki. Dumny obraz morderczego wilka, zdecydowanie.

[Chester]

Miał wybrać się tylko na krótki spacerek, a skończyło się na piciu alkoholu z panią kapitan drugiej dywizji, oraz jednym ze swoich oficerów. Gdyby częściej opuszczał swoje kwatery w podobnym celu, źle mogłoby się to skończyć dla jego wątroby. Za dużo miał obowiązków, by pozwalać sobie na taki relaks zbyt często. Wzruszył jedynie ramionami na pytanie o palenie. Nie miał nic przeciwko, dopóki nie będzie musiał wdychać śmierdzącego dymu. Na szczęście zawartość walizki nie była tajemnicą, bo Tsuki postanowiła odpowiedzieć na wcześniej zadane pytanie. Jak się dowiedział, było to coś w rodzaju broni. Może kiedyś pozwoli mu zajrzeć do środka? Kiwał jej głową na zrozumienie i co chwila popijał alkohol, aż w kubku zaświeciło dno. Dobrze się czuł, nie był jeszcze pijany, ale zbliżał się jego czas. Nie mógł sobie pozwolić na upicie się do nieprzytomności, a przynajmniej nie w barze, gdzie było za dużo gapiów.
-Co za różnica jaką formę ma broń? Wprawny szermierz wygra swoją walkę posługując się patykiem.
Kapitan Kagaku chyba znała wiele ciekawostek ze świata żywych. Niestety wiedza Chestera na ten temat była praktycznie znikoma. Wiedział tyle, ile dowiadywał się podczas misji, nigdy nie przywiązywał większego znaczenia do świata żywych. Może to przez czas spędzony w społeczności dusz?
Kaminari siedziała wyjątkowo cicho jak na nią, nie wtrącając się nawet z jednym słowem. Może alkohol tak podziałał, albo się nad czymś zamyśliła? Nie miała lekko w przeszłości, a obecność naukowca z dwójki z pewnością nie poprawiała jej humoru. Jego mały wybryk bardzo rozbawił wilczycę, która nie mogła się przestać śmiać. Na ten widok nawet na twarzy niebieskowłosego pojawił się uśmiech. Ale trzeba było już zakończyć to przyjemne spotkanie, a przynajmniej w jego przypadku.
-Cieszę się, że mogliśmy się razem napić Tsuki-chan., ale na mnie już pora. Obowiązki wzywają. A ty Kaminari nie przesadź z tym miodem. Na razie!
Pożegnał się grzecznie ze swoimi towarzyszami i opuścił przybytek. Na szczęście nie miał jeszcze problemów z utrzymaniem równowagi, więc wyszedł bez problemów.

z/t

[Kagaku Tsuki]

Kaminari zaczęła się śmiać. Tsuki nie wiedziała czemu, ale widocznie wydarzyło się coś śmiesznego, więc i ona podjęła radosny śmiech. W połowie tego radosnego śmiechu, Chester postanowił pożegnać się z dwoma kobietami i udać w swoją stronę, na co rudowłosa mu pomachała.
- Bye-bye! - Zawołała swoim łamanym angielskim i popatrzyła za odchodzącym jeszcze chwilę, zanim odetchnęła. Dopaliła papierosa i wygasiła peta w popielniczce.
- Yare, yare. Wszyscy się rozchodzą. - Kapitan Kagaku zamrugała zanim popatrzyła znowu na Kaminari. - To chyba sygnał, że też powinnam wracać, jeśli nie chcę obudzić się za drzwiami. - Z tymi słowami zebrała dokumenty nad którymi wcześniej siedziała i schowała je do teczki, a tą przewiesiła przez ramię.
- Oy, Nari-chan, przepraszam ale dzisiaj nie będzie przebieranek. - Pociągnęła nosem Tsuki i odgarnęła kosmyk włosów który opadł jej na czoło. - Chyba jestem trochę pijana... - Cóż za spostrzeżenie. W istocie, Tsuki była trochę pijana. Sądząc po tym jak się bujała, trochę bardzo. Ale jak już nikt nie podsycał jej pijanej radości i otwartości, to stan się trochę ustabilizował. Dopiła swoje piwo. Mlaskając, wyjęła swój portfel, po czym położyła przed Kaminari banknot 1000 yenów.
- Masz, jeśli jeszcze będziesz głodna. Albo będziesz chciała jeszcze trochę wypić. Ja lepiej już wrócę do baraków, bo jeszcze mi majtki znowu poginą. Wyobrażasz sobie, że mi bez przerwy bielizna znika ze sznurków do suszenia? Głowę dam, że ktoś mi kradnie majtki, niech no tylko znajdę tego nicponia to będzie miesiąc pracował w konserwacji śrubek...
Pomarudziła sobie pod nosem jeszcze chwilę i wstała, zbierając swoje rzeczy.
- Bye-bye Nari-chan! Zajrzyj czasem do mnie, mam w gabinecie pochowane własnoręcznie pędzone alkohole! - Puściła oko do wilczej dziewczyny i jeżeli ta jej pozwoliła, to poklepała ją po ramieniu zanim udała się do wyjścia.

[z/t]