Impreza Ayano - Sesja pozafabularna

[Vidar]

Trudno było nie zauważyć jak wzrok nowego znajomego ucieka do członków trzeciego oddziału. Biła od niego dość silna aura, toteż nie zdziwiłbym się gdyby był ich przełożonym. Pewnie wysoki oficer, chociaż kto ich tam wie. Vaya pewnie ustawia hierarchię jak jej się podoba. Nie wiem, czy w tym, co mówiłem było coś zabawnego, czy ukryłem w tym niezamierzenie jakąś grę słów, aczkolwiek jego wybuchy śmiechu były trochę… Rozbijające. Tak mogę to nazwać. Pewnie to po prostu taki typ człowieka. Takich równie dobrze mieć przy sobie.
Mimo wszystko przy kolejnych podśmiewankach spojrzałem na niego pytająco. Trochę zaczynało mnie to dręczyć, jeśli mam być szczery. Przyszedłem do niego z alkoholem, dłoni mi nie podał na przywitanie, a będzie się śmiać na każde moje słowo? Nie byłem w żadnym wypadku snobem dlatego spisałem to po prostu na słabą głowę. Wolałem wierzyć, że to rzeczywiście alkohol, a nie coś ze mną nie tak.
Oglądając się za Kaminari poczułem w pewnym momencie dość silne szturchnięcie łokciem, jak można mniemać. Na tyle, że prawie wylałem swojego drinka. Na szczęście miałem wystarczająco krzepy by zatrzymać dłoń zanim wykrzywi mi się niefortunnie na bok czy ku dołowi. Na szkle pojawiły się małe pęknięcia. Szybko dopiłem bursztynowy trunek, odstawiając naczynie na tacę jednego z kelnerów, a jednocześnie sięgając po kolejny. Wolałem nie powtarzać wyczynu mojego poprzedniego kapitana z tłuczeniem wszystkiego, co wpadnie mi w ręce.
- ”Lubię”? – spojrzałem na Torę dość rozbawiony, bo nie byliśmy przecież w szkole podstawowej, dorośli mężczyźni potrafią używać innych słów.
- To ktoś, kogo niewiarygodnie mocno „lubił” mój dawny znajomy, a kogo przysięgłem strzec jak oka w głowie. – uśmiechnąłem się delikatnie na wspomnienie starych dni – Umknęło mi, że dołączyła do Gotei, aczkolwiek mogłem się spodziewać, że to tylko kwestia czasu. Wykorzystają wszystko, co w jakikolwiek sposób nada się jako broń. – powiedziałem z zerowym zaangażowaniem, bo był to dla mnie po prostu fakt, nic zaskakującego.
Przyjrzałem się trochę bliżej naszej solenizantce dzięki darowi Heimdalla. Wyglądała naprawdę zjawiskowo. Wyróżniała się z tłumu, jak na gospodynię przystało. Zupełnie przypadkowo podsłuchałem jej wcześniejszą wymianę zdań z Torą. Mogliby się mieć ku sobie. To ciekawe. Na tyle, że uśmiechnąłem się dość złowieszczo pod nosem mając już pewien plan rozrywki na ten wieczór. Zwinąłem jeszcze jedną szklankę trunku dla nowego znajomego, wyciągając doń dłoń.
- Nie ociągaj się towarzyszu, łap kolejną. – potrząsnąłem zachęcająco pełnym naczyniem z uśmiechem – Skoro już na ten temat zeszliśmy, może mi powiesz co sądzisz o waszej nowej pani porucznik z pod sztandaru siódemki? Coś mi się wydaje, że trochę między wami iskrzyło. Podzielisz się wrażeniami? – spojrzałem to na niego, to na nią upijając kolejny łyk swojego drinka.
Mimowolnie musiałem też spojrzeć na to, jak radzi sobie Kaminari w tym tłumie. Wyglądała na speszoną, nie jest przyzwyczajona do takiego otoczenia. Do tej pory była sama, razem z Tenvisem. Chociaż ten brodacz mówił, że się wycofa czułem jak spogląda na nią moimi oczami z dużą troską i uczuciem, co pewnie udziela się i mnie. Nigdy wcześniej nie wchłonąłem innej żywej duszy do Valhalli, toteż musiałem się nauczyć jak z tym funkcjonować. Często o niej rozmawialiśmy, a jak mnie Lisiczka zobaczy, jak spoglądam na nią tymi maślanymi oczami to jej gniew będzie większy oraz bardziej odczuwalny niż samej Heli. Co ja mam z tymi kobietami… Same utrapienia, chociaż bez nich to nie życie, a po prostu nuda.

[Chester]

Rozmach imprezy robił wrażenie. Nie przypominał sobie, by ktokolwiek wcześniej zdecydował się na coś podobnego. Ayano z pewnością przejdzie do historii pod tym względem. Jeśli w trakcie przyjęcia nie dojdzie do jakiejś burdy, rzecz jasna. Były tu zgromadzone grupki shinigami z przeróżnych dywizji, które nie zawsze się ze sobą dogadywały. Wystarczy mała iskierka i może dojść do katastrofy. Pomijając fakt, że już do jednej doszło. Kaminari próbowała go nawet pocieszać, ale czy to zwróci im straconą butelkę? Życie przyzwyczaiło go do strat, więc i z tą udało mu się pogodzić. Towarzyszka mogła się opierać ile chciała, ale nie miała z nim większych szans. A poza tym chyba lepiej, żeby poszła za nimi, niż została w tym tłumie nieznajomych osób. Na szczęście na wzmiankę o miodzie nieco uspokoiła się, ale wciąż nie odstępowała kapitana na bok. Z boku musiało wyglądać to komicznie. Na szczęście po chwili pojawiło się jedzenie i to całkowicie wystarczyło jej do szczęścia. NIebieskowłosy miał nadzieje, że Kaminari zachowa spokój przez całą uroczystość. Nie chciał żeby pogryzła którąś z tu obecnych osób. Dopuszczenie się do czegoś takiego na terenach własnej dywizji to jedno, ale dziabnięcie całkowicie obcej osoby to już inna para kaloszy.
Nie musieli zbyt długo czekać na solenizantkę, która postanowiła spełnić ich wygórowane żądania. Przed twarzą wilczycy pojawił się kufel miodu, a Chesterowi trafiło się coś naprawdę wyjątkowego. Coś, co nie trafiało na co dzień na stół. Nawet dzisiaj nie miało się tam znaleźć.
-Nie wiem czy powinienem.
Powiedział to raczej z uprzejmości, bo nie chciałby przepuścić okazji do spróbowania tak przedniego trunku. Na samą myśl pociekła mu ślinka. Chciał już spróbować, ale Ayano postanowiła zabawić ich rozmową.
-Wszystko dobrze, bez większych zmian, poza jedną. Mówię o mojej towarzyszce. Najświeższym nabytku szóstki, a zarazem nowym trzecim oficerze. Szkoda, że nasz prezent się rozbił. To co? Może wypijemy za twoje zdrowie, Ayano?

[Ryuichi Kagawa]

Uniósł brew, patrząc z ukosa na dziewczynę. Nazwa drinku, którą mu podała, wywołała u niego początkowe zmieszanie, które prędko zastąpił uśmiech, a następnie śmiech. Nie był ekspertem od alkoholu, aczkolwiek pierwszy raz słyszał, by ktoś nazywał drink „seks na plaży”. Było to dla niego na tyle komiczne, że aż zachłysnął się powietrzem, co wywołało krótkotrwały napad kaszlu. Po wszystkim chwycił swoją szklankę i dokończył swojego drinka, wlewając pozostały płyn do gardła. Odstawił szklankę, usiadł wygodnie, a następnie sapnął z rozkoszy.
Kątem oka spojrzał na Megumin.
- Co jest dziwnego w uśmiechu? - spytał, zaskoczony jej zarzutami. Nie oczekiwał jednak odpowiedzi, a na pewno nie teraz. - Nie tańczę - mruknął, wstając od stołu. - Pójdę po kolejnego drinka. Chcesz coś? - spytał, kierując się w stronę baru.

[Kagaku Tsuki]

Kagaku Tsuki została wciągnięta przez Tsukuyo wgłąb pomieszczenia tuż po wręczeniu solenizantce prezentu urodzinowego. Zdołała jedynie zamachać wcześniej rękami, udając, że próbuje się czegoś złapać.
Ostatecznie jedynym co złapała był kieliszek wypełniony Martini Bianco z sokiem z wódką, sokiem z cytryny i lodem. Jeden z nielicznych dostępnych alkoholi że Świata Żywych.
Minęło już wiele lat od śmierci Tsuki, ale Kapitan II Dywizji nadal nie straciła pewnych przyzwyczajeń i preferencji. Do dziś wolała alkohol ze świata żywych, i nie licząc nalewek swojej własnej produkcji, jeszcze nic w Soul Society nie przekonało jej do zmiany zdania. Podobna sytuacja dotyczyła papierosów Huff'n'Puff, które kupowała "na czarno" od jednego dywizjonisty, który dorabiał sobie na boku, po patrolach zajmując się transportem towarów ze Świata Żywych do Soul Society. Marka papierosów była koszmarna, ale przez Kagaku obecnie działała już siła przyzwyczajenia.

Teraz natomiast stanęła przodem do Tsukuyo, która unosiła kieliszek z winem i sama stuknęła o niego łagodnie naczyniem z martini.
- Za solenizantkę, przede wszystkim. Ale, za księżyce też się napiję. - Odparła wesoło Kagaku. Podejrzewała, że Shirayuki planuje urządzić jej mały wywiad, tudzież test. W Gotei 7 było kilkoro kapitanów, ale tylko jeden z nich był chodzącą tajemnicą dla całej reszty. I tym kapitanem, ku własnemu zdziwieniu, była sama Tsuki. Jako Onmitsukidou dobrze pilnowała swoich spraw i osiągnięć, nie rzucając się w oczy ani na dole, ani u góry. Prawdopodobnie Shirayuki będzie próbowała wyczuć z jakiej gliny Kagaku jest ulepiona.
Cóż. Przez całą karierę w Onmitsukidou, Tsuki była taką osobą, jaka w danej chwili była potrzebna lub oczekiwana. Ale teraz była kapitanem z własną dywizją, którą mogła rozporządzać wedle własnych zamysłów. Skończyło się udawanie innych osób.
Tsuki będzie szczera - tak postanowiła. Czy Shirayuki będzie tego chciała, czy też nie, przyjdzie im razem pracować. Kagaku nie zamierzała się podporządkować oczekiwaniom innych. Wprowadzi w Dwójce swoją własną politykę.
Śmiało, Shirayuki-taichou. Sprawdzaj mnie. Masz do tego prawo. Ale czy spodoba ci się to, co znajdziesz? To już twoja sprawa.

Tsuki uśmiechała się wesoło, nie zdradzając ani drgnięciem mięśnia swoich myśli.

[Tsukuyo]

- To przy okazji po prostu za nową panią kapitan - wtrąciła jeszcze w ostatniej chwili Tsukuyo lub nawet po pierwszym toaście, zmuszając siebie oraz Tsuki do jeszcze jednego pociągnięcia z kieliszków.
Po chwili białowłosa spojrzała ponownie na szkarłatny trunek, z uznaniem mrucząc pod nosem. Ten smak zdecydowanie trafił w jej gusta, choć żadną specjalistką od alkoholi nie była. Po prostu wiedziała, co lubi, a co nie, a później starała się tego trzymać podczas dokonywania wyboru.
Krótki moment ciszy przerwała cichym westchnięciem. Prawdopodobnie mogłoby to sprawić wrażenie, jakoby była zakłopotana podjęciem jakiegoś tematu. Prawdopodobnie związanym z rozmówczynią, jej niepewnej przeszłości lub zupełnie nowego środowiska pracy.
- Wiesz, nie mam pojęcia, kiedy ostatni raz mieliśmy w dywizji naukowej pozytywnie nastawionego kapitana. Zawsze unikałam Instytutu tak szerokim łukiem, jak to tylko możliwe, a tu proszę... sympatyczny kapitan, sympatyczny porucznik - wypaliła nagle, a na jej twarz zagościł ponownie uśmiech, lecz ten wyrażał po prostu nieskrywaną sympatię. - Dużo masz tam pozostałości po sposobie pracy Kurotsuchi'ego? - dopytała, a w międzyczasie zasugerowała minimalnym ruchem głowy, aby przeszły się kawałek, zamiast stać i blokować miejsce przy alkoholach.
Najwyżej będą częściej wracać.

[Tora]

Kotetsu bardziej czuł zdenerwowanie niż uderzenie alkoholu do głowy. Był prostym chłopakiem z Rukonu, jadł co miał, kuł żelazo, ciężko pracował i nie przelewało mu się. Tutaj jest otoczony przez luksus, dobrobyt, służbę i zachodnie ubrania, nie mogąc zupełnie się odnaleźć czuł się niepewnie w zupełnie nowej sytuacji. Nigdy nie przepadał za szlachtą, bo idea bycia od kogoś lepszym przez fakt urodzenia była dla niego tak samo sensowna, jak to, że trawa jest bardziej zielona po drugiej stronie płotu. Ktoś może to zrzucić na zazdrość, ale na pewno nie będzie to ktoś, kto zna Kotetsu - każdy z jego starych kompanów wie, że kowal nie zamieniłby swojego życia na żadne inne. Dlaczego więc to zrobił? Cóż... to znacznie dłuższa i stanowczo lepiej napisana historia niż ten post, przynajmniej zdaniem Asagi'ego.
Dokładnie w momencie kiedy smutnie dopił podany mu alkohol, niczym cudem rozmnożenia Vidar podał mu kolejny. Kotetsu z radością przyjął podarek i wysłuchał historii nowego znajomego upijając porządny łyk.
-Ta, wiem coś o tym... -powiedział przypominając sobie jego decyzję o przystąpieniu do Gotei. -Proponuje zatem toast za tą panią, by twoje oczko w głowie już ci się nigdy nie zgubiło! - dodał doniośle, ale nie tak by usłyszał ich ktokolwiek inny.
Zapytany o iskrzenie między nim a nową panią porucznik, Kotetsu złapał się za tył głowy i odrobinę zgarbił.
-Tak to wyglądało? -zapytał speszony. -Nie wiem co mogę powiedzieć, dzisiaj dopiero ją poznałem. Obiecała napić się ze mną drinka, ale ja nie ma szczęścia do kobiet. Może inaczej, nie jestem najlepszy w kontaktach z nimi...
Odpowiedział zupełnie szczerze, nawet lekko się rumieniąc, więc by sprawę jakoś zakończyć wziął kolejny porządny łyk trunku, niemal się nie krztusząc. By odreagować przyjemną gorycz, która rozgrzała go od środka, westchnął głośno, niemal teatralnie.
-Jestem prostym kowalem z Rukonu. Mam młot, piec, kowadło i materiał. Ja muszę pilnować żaru w piecu, a nie ganiać za spódniczkami. Z resztą, Vaya-fukutoichou miałaby niezły ubaw widząc mnie prowadzącego się z jakimiś pannami... Nie żeby naszej solenizantce czegoś brakowało -dodał spoglądając w jej kierunku.

[Vidar]

Po tonie mojego towarzysza od szklanki mogłem stwierdzić, że również miał pewne doświadczenia z tego typu sprawami. Podejrzewam, że każdy w swoim życiu musiał coś takiego chociaż raz przeżyć, co jemu się przypomniało mogłem tylko zgadywać. Na jego toast nie mogłem się nie uśmiechnąć. To moje oczko, co ma mi nie wypaść nie należy nawet do mnie. Wiąże mnie przysięga dana staremu druhowi, a moje słowo jest bardzo honorowe, chociaż dla większości mogę uchodzić za osobę bez takiej wirtuozji.
- Niech mi się nie zgubi, bo pewien duch nawiedzałby mnie do końca żywota! – zawtórowałem Torze, stukając swoją szklanką o jego oraz biorąc pociągły łyk mojego trunku.
Ten Bourbon coraz przyjemniej drapał w gardło. Przełyk zaczynał się do niego przyzwyczajać, po czym wnioskuję, że przydałoby się zmienić alkohol za jedną lub dwie szklanki, bo to spotkanie zamieni się w popijawę, a nie przyjemną rozmowę z degustacją nie tylko potraw przygotowanych przez ród solenizantki, ale też napitków.
Na mój komentarz o nowej pani porucznik zareagował zupełnie niespodziewanie. Po mężczyźnie jego gabarytów oraz na pewno uchodzącego za przystojnego, nie mogłem przewidzieć, że będzie po prostu skrępowany. Wyglądał dość komicznie, ale powstrzymałem się od zgryźliwego komentarza czy cichego chichotu. Pewnie wpadłby w szał, jak to można się spodziewać po członkach oddziału Vayi, a ostatnie, co chcę tutaj zrobić to zwrócić na siebie uwagę głupią bójką o nic. Dlatego tylko spojrzałem na niego udając lekkie zdziwienie.
- Definitywnie można to było tak odczytać Tora. Najwyraźniej nie zauważyłeś, że wpadła na ciebie całkowicie nie przypadkiem. Musisz czytać takie subtelne sygnały. – pokręciłem głową z lekkim uśmiechem – Posłuchaj, skoro ona inicjuje, to możesz sprawić, że będzie jeść ci z ręki, zobaczysz. Tylko wpierw… Ech… – westchnąłem, dopiłem drinka i odstawiłem szklankę na jeden ze stołów, ktoś posprząta, za to im płacą.
Podszedłem do niego krok bliżej unosząc dłonie i pokazując ich wnętrze jak magik, by pokazać, że nie mam złych zamiarów. Nie chciałem zostać źle odczytany.
- Pozwól. – sięgnąłem do jego krawatu by go poluzować – Jeśli chcesz mieć powodzenie u kobiet musisz nabrać doświadczenia. Po prostu z nimi rozmawiać, lecz wpierw musisz zadbać o swój wygląd. Nie daj się zmylić… Kobiety też są wzrokowcami. – zwinnym ruchem wyciągnąłem kołnierz do góry, zsunąłem krawat na odpowiednie miejsce oraz na powrót złożyłem kołnierz ku dołowi i gratis poprawiłem wiązanie – Krawat zawsze pod kołnierzem. Teraz jest o wiele lepiej. To tak ode mnie. – poklepałem go przyjacielsko po ramieniu z uśmiechem.
Odstąpiłem znów krok do tyłu utrzymując bezpieczny dystans. Tora mógł wyglądać lepiej, ale ja już nic z tym nie zrobię. Nie mam do tego odpowiednich narzędzi. Chyba przemawiał przeze mnie alkohol, że robiłem się taki pomocny. Nie, to nie to. Po prostu perypetie tego gościa mogą być niezłą zabawą urozmaicającą ten wieczór „na służbie”.
- Bycie prostym kowalem, jak to nazywasz niczemu nie ujmuje. A o Vayę się nie martw. Ma tego swojego żołnierzyka, nie będzie zazdrosna. – westchnąłem myśląc o tym dziwnym mężczyźnie, który nie potrafił nawet wymówić mojego imienia, dobrana z nich para.
Zauważyłem ten rumieniec oraz spojrzenie w stronę solenizantki, kiedy wspominał, że nic jej nie brakuje. Dobrze, jest zainteresowany. Cholera, chyba Lisiczka ma na mnie za duży wpływ. Zazwyczaj to ona uwielbia takie gierki. W każdym razie Tora nie był jeszcze gotowy. Rozejrzałem się po Sali, a moje oko zawiesiło się na dwóch paniach kapitan stojących samotnie wśród reszty gości. Idealnie. Na tyle formalnie, że nie będzie nic podejrzewać. Uśmiechnąłem się lekko złowieszczo pod nosem, kiedy akurat się odwróciłem. Sięgnąłem po ostatnią szklankę alkoholu, na raz wypiłem, co było w środku z cichym westchnięciem, kiedy paliło przełyk. Dla mojego towarzysza też wziąłem, pokazując mu, by zrobił to samo.
- Zanim przygotuję cię do solenizantki, musisz poćwiczyć. Chodź za mną i rób to, co ja. Nie pożałujesz. Doświadczenie to klucz do sukcesu. – skinąłem na niego zwracając swoje kroki w stronę pewnych ważnych osobistości.
Na cel wziąłem sobie Tsukuyo. Tę kobietę przynajmniej miałem okazję poznać, a dzisiaj wyglądała niczego sobie. Poza tym była chyba trochę starsza od swojej koleżanki. Byłem lepiej przygotowany do tego zadania niż kowal, toteż poprawiłem ubiór, przeczesałem włosy i podszedłem w końcu do jednej z najsilniejszych person w Gotei. Nie mogłem patrzeć czy nowy kolega idzie za mną, musiałem zaufać, że tak.
- Pani kapitan, Shirayuki-san, czy pozwolisz zaprosić się do tańca? – wyciągnąłem ku niej otwartą dłoń z lekkim, dobrze wyćwiczonym dworskim ukłonem.
Głowę oczywiście skłoniłem, a że kobieta nie mogła zobaczyć mojego wyrazu twarzy pogoniłem wzrokiem Torę, by zrobił to samo w stosunku do dowódczyni dwójki.

PS. Piękne smashing through 4th wall. Zazwyczaj nie lubię takich rzeczy, ale tobie wyszło bardzo naturalnie

[Kaminari]

Wilczyca przechyliła lekko głowę spoglądając na butelkę. Kryzys zdawał się być chwilowo zażegnany, choć przy jej charakterze ciężko było cokolwiek zaplanować czy przewidzieć. Co prawda przez tych kilka dni zdążyła się już jako-tako ogarnąć, jednak w jej przypadku zaufanie powinno być dawkowane w małych ilościach choćby dlatego, że poruszający się na boki puszysty ogon przyciągał spojrzenia wielu i prawdopodobnie wielu też kusił, by za niego chwycić. Chester przekonał się już, że był to zdecydowanie zły pomysł, Kaminari dostała za to burę, ale jak to powiadają - co wśród swoich, wśród swoich zostanie. Oby tylko taka sytuacja nie powtórzyła się tutaj, ale byłby wstyd...
- Mocniejszy? - uśmiechnęła się lekko i westchnęła cicho. Zabawne, ale do tej pory wszystko przejawiało, że miała niebywale mocną głowę, choć zawsze powtarzała, że sekretem dobrego przyswajania procentów było dobre jedzonko. Nie omieszkała więc chwycić za krakersa czy co jej pod palce wpadło - Bez obaw - uśmiechnęła się po prostu przyjacielsko pochłaniając przekąski i próbując przyniesionego miodu, który oczywiście był pyszny, bo czego innego mogła się spodziewać? Upiła ze dwa głębsze łyki oblizując się ze smakiem chwilowo nie wtryniając się w rozmowę choćby dlatego, że po pierwsze, nie została o nic zapytana, po drugie, wciąż coś przeżuwała, zatem i trudno byłoby jej się w ogóle odezwać.
Postawiła uszy w słup w momencie, w którym Kapitan wspomniał coś o toaście. Zrobiła nieco zabawną minę, bo już zdążyła się poczęstować przyniesionym trunkiem, nieco zawstydzona spojrzała na Ayano i uśmiechnęła się przepraszająco unosząc kufel do góry jakby w geście toastu.
- Dziękujemy za zaproszenie? - rzuciła pytająco spoglądając na Chestera - I wszystkiego najlepszego! - tu już nieco pewniej wzniosła toast i uraczyła się kolejnym, solidnym łykiem miodu spoglądając od czasu do czasu w kierunku Ayano zielonożółtymi oczami. Rozumiała jej zaciekawienie i nie miała nic przeciwko, bo choć czuła się trochę nieswojo, to już niejednokrotnie słyszała, że takie sytuacje będą miały miejsce i musi się w końcu do nich przyzwyczaić. A poznawanie kogoś nowego, krok po kroku, okazało się być całkiem ciekawe zwłaszcza, że mogła wybierać dowolnie kogo lubi, a kogo nie, z kim będzie rozmawiać, a z kim nie. To była w końcu jej decyzja i coraz bardziej jej się to wszystko podobało.