Bar ramen

[Kagaku Tsuki]

Zapach smażonego kurczaka i wieprzowiny, gotowanych jajek, warzyw i aromatycznego, gęstego bulionu. Na samą woń Tsuki pociekła ślinka a brzuch zaburczał. Bar składał się z lady z krzesłami, dwójki kucharzy, jednego sympatycznego obsługującego i... Pozajmowanych wszystkich miejsc.
Kagaku przybrała zamyślony wyraz twarzy, patrząc po obecnych.
- Nie martw się, Megu-chan, jestem przekonana że znajdą się dla nas miejsca! - Stwierdziła pogodnym tonem Kagaku, podchodząc do trójki prowadzącej ożywioną rozmowę. Nosili insygnia Drugiego Oddziału, a ich miski i napoje były już opróżnione. Uśmiechnęła się przyjaźnie.
- Dzień dobry! Piękny dziś dzień, prawda? Widzę, że skonczyliście już posiłek. Ja i moja przyjaciółka bardzo chciałybyśmy coś zjeść. Gdyby nie był to problem, moglibyście nam zwolnić miejsca? Byłabym zobowiązana. - Z tymi słowami ukłoniła się grzecznie.

- Czego?! Nie widzisz, że jesteśmy zaję... - Zaczął mówić jasnowłosy mężczyzna, ale został szturchnięty łokciem w bok przez jego koleżankę. Okularnica coś mu szepnęła do ucha i nagle cała trójka bardzo uważnie zlustrowała ich wzrokiem. Otworzyli szeroko oczy i zeskoczyli z krzeseł.
- A, t-tak, oczywiście! Przepraszam, trochę dziś jestem nerwowy, haha! Smacznego życzę, Kagaku-taicho!

Tsuki lekko zmrużyła oczy na ostatnie określenie, ale uśmiech nie zniknął z jej warg.
- Dziękuję, Maeda. Mam nadzieję, że projekt wam dobrze idzie. Zajrzę do was za dwa dni żeby zobaczyć jak postępy.
Gdy grupka poszła w stronę baraków drugiej dywizji, Kagaku wyszczerzyła wesoło zęby do Megumin.
- To na co się skusisz? Ja chyba zamówię sobie yakitori shoyu

[Megumin]

              Przyjemny zapach jedzenia zawiercił Megumin w nosie, sprawiając, że jej żołądek zaczął głośno domagać się jedzenia. Wymamrotała zarumieniona jakieś przeprosiny i spojrzała w kierunku lady. Niestety, wszystkie miejsca były na tą chwilę zajęte. Dziewczynie nie przeszkadzało to, mogła zaczekać, mogła też iść do innej knajpy, gdyby tylko jej nowa koleżanka to zaproponowała. W zasadzie szkarłatnooka nie wiedziała jak traktować i jak zwracać się do kobiety. Założyła jak zwykle, że ma wyższe stanowisko od niej samej, jak zwykle zresztą to robiła. Kagaku zajęła się zdobyciem miejsca, co Megumin obserwowała z zainteresowaniem, chociaż jej umysł nieco odpływał w niezbadane i tajemnicze wody. Po kilku zamienionych słowach trzech facetów zwolniło im miejsca. Jeden z nich zwrócił się do czerwonowłosej określeniem "taichou", co szkarłatnooka zarejestrowała z lekkim opóźnieniem. Jej mózg zaczął wskakiwać na zwykłe dla siebie obroty i Megumin zorientowała się, że właśnie poszła na ramen i sake z kapitanem, któregoś z oddziałów.
              - Ja... ten, nie wiedziałam, przepraszam, pani kapitan, moje uszanowanie. - Ciemnowłosa zaczęła gadać jak najęta, czerwieniąc się lekko i nie wiedząc co ze sobą zrobić. Kłaniała się swojej nowej towarzyszce, próbując się tłumaczyć. - Jaa... ch-chyba wezmę tutejsze miso... - Wydukała w końcu Megumin, siadając na krześle. Skoro została zaproszona przez panią kapitan, nie wypadało jej teraz odmówić i uciec, tak myślała. Nie była pewna co o tym myśleć. Dlaczego ktoś tak ważny zapraszał ją na obiad tak po prostu.

[Kagaku Tsuki]

Na czele kapitan II dywizji pojawiły się zmarszczki, kiedy Megumin zaczęła ją tytułować kapitanem. Pochyliła się ku niej i popatrzyła jej prosto w oczy.
- Powtarzaj za mną: Tsu-ki. Tsu-ki. Tsuki. Ewentualnie wariacje, jak Tsuki-chan, Tsucchan, Tsu, jak wolisz. Poważnie, nie mam w sobie aż tyle narcyzmu, żebym chciała żeby mi przypominano o moim stopniu ilekroć ktoś się do mnie zwraca. A gdyby nie ten głąb... - Popatrzyła za znikającymi za rogiem naukowcami z Dwójki. Westchnęła. - Nie jesteśmy na misji ani w żadnej oficjalnej sprawie. Mów mi po imieniu i wyluzuj się. Po prostu chcę coś zjeść i mieć do kogo gębę otworzyć.
Poklepała Megumin po ramieniu i usiadła na krześle przy ladzie, kładąc walizeczkę na blacie obok siebie.
- Oi, poproszę jedno duże miso z dodatkowym jajkiem i jedno yakitori shoyu z podwójnym mięsem! - Minimalnie zmodyfikowała zamówienie, zerkając po chwili znowu na Megumin.
- A więc pracujesz pod porucznikiem Asagim? - Zapytała, zerkając na swoją towarzyszkę.

[Megumin]

              - Tsu-ki – powtórzyła posłusznie Megumin, kiwając głową w przód z poważną miną. - Postaram się. - Obiecała dziewczyna, a na jej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech. Strasznie była głodna i miała nadzieję, że nie będzie musiała długo czekać na zamówienie.
              - Tak. - Potwierdziła szkarłatnooka. - W wyniku uszczuplenia liczby dywizji zrobił się zamęt i przez dłuższą chwilę nie miałam przydziału, jakby zupełnie o mnie zapomnieli. - Westchnęła. - W zasadzie to porucznik Asagi robił mi "egzamin", sprawdzał co potrafię i takie tam. - Wyjaśniła Megumin, patrząc na swoją towarzyszkę.
              - Zawsze zastanawiałam się co robi kapitan. Oprócz tego, że jest no... kapitanem. - Powiedziała nagle na głos dziewczyna i trochę się zarumieniła. - Sprawy Gotei jakoś zawsze były dla mnie dosyć... odległe. Przez ostatnie lata mnóstwo czasu spędzała w rukongai.

[Kagaku Tsuki]

Gdy po paru minutach postawiono przed nimi parujące miski z gorącym bulionem, Tsuki przełamała swoje pałeczki i wyszczerzyła zęby.
- Itadakimasen! - Powiedziała na moment przed tym nim uniósła w pałeczkach nieco makaronu, złapała wargami i zassała z zabawnym siorbnięciem. Gdy po chwili go przełknęła, odetchnęła głęboko, wracając do rozmowy.
- W związku z restrukturyzacją było mnóstwo chaosu papierkowego. Początkowo mieli mnie nawet przypisać do Dywizji Trzeciej, co oczywiście byłoby co najmniej głupie. Musiałam to poprawiać cztery razy, zanim wreszcie papiery się zgadzały.
Pokiwała głową, po czym zaczęła jeść jajko nasączone smakiem gęstego, ciemnego bulionu. Po przełknięciu go, ugryzła jeszcze mięsnego szaszłyka i przeżuła nieśpiesznie, kiedy Megumin pytała ją o zadania kapitana. Oblizała wargi a po chwili przemówiła ze zdziwioną miną.
- A skąd ja mam wiedzieć co robi kapitan? Wzięłam tę robotę bo biurko mi się spodobało.
Stwierdziła, po czym wyszczerzyła zęby. A jednak, Megumin nie musiała długo czekać na sprostowanie.
- Jestem na stanowisku dopiero od tygodnia. Większość drugiej dywizji jeszcze nawet nie kojarzy jak wyglądam. - Tu kiwnęła głową w kierunku w którym odeszła trójka naukowców. - Także, nie przemawiam z pozycji długiego doświadczenia na stanowisku. Ani nawet długiego doświadczenia w ogóle. Z tego co wiem, jest duże prawdopodobieństwo, że jestem najmłodszym kapitanem w historii Gotei. Tak, czy inaczej... Zajmuję się nadzorem nad dywizją. To oznacza dużo papierkowej roboty. Rozpoczynanie, doglądanie, ukańczanie projektów naukowych. Powinnam być, teoretycznie, najmądrzejszą osobą w Gotei. Wątpię, żeby to była prawda, ale... Nigdy na brak komórek mózgowych nie narzekałam. Powinnam być też, w teorii, najpotężniejszą osobą w dywizji. Są szanse, że to też bzdura. Bądź co bądź, nie jesteśmy Trójką. Rzadko dla zabawy okładamy się mieczami. Nie znam możliwości reszty. Tak czy inaczej, pełnię funkcję osoby do... Szkoleń. Zadań specjalnych dywizji. Nadzoru nad jej funkcjonowaniem. Dbaniem o stan jej członków. Najwyższego poza Generałem stopnia dowodzenia na misjach. Osobiście, dorzucam sobie jeszcze do obowiązków dbanie o rekreację w Drugiej Dywizji. - Na to ostatnie wyszczerzyła znowu zęby w uśmiechu. - Ale nie jestem jeszcze aż tak obeznana w tej pracy. Ani nawet w funkcjonowaniu dywizji. Wcześniej należałam do oddziałów specjalnych. Nie miałam za wiele styczności z Gotei. Bardziej z przestępcami i renegatami.
I z tymi słowy zaczęła znowu jeść ramen.

[Megumin]

              Wystarczyło kilka minut na przygotowanie posiłku i wkrótce przed kobietami stanęły smakowicie wyglądające dania. Megumin życzyła smacznego, uśmiechnęła się do pani kapitan i zaczęła jeść. Wysłuchała wyjaśnień swojej kompanki, kiwając głową i szczerząc zęby w odpowiedzi. Zaczynała lubić Tsuki.
              - Porucznik Asagi powiedział mi, że obejmę stanowisko oficerskie. Nie wiem co będę musiała robić, ale wydaje mi się, że mój nowy przełożony jest sympatyczny. Chyba naprawdę się przejął moją techniką. - Rzekła Megumin, gdy Kagaku skończyła mówić. - Chomusuke, mój zanpakuto nigdy nie wyjaśnił mi czemu tak działa ta umiejętność, a ja nigdy nie pytałam tylko trenowałam ją do znudzenia. Chociaż nie, to złe określenie. Nigdy mi się to nie nudziło. - Powiedziała szkarłatnooka, zerkając od czasu do czasu na swoją towarzyszkę. Megumin jadła powoli swoje danie, delektując się smakiem. Czuła się też znacznie lepiej. - Wiesz, to zabawne, ale nigdy nie użyłam tej umiejętności w prawdziwej walce. - Powiedziała ciemnowłosa, zamyślając się nieco.
              - Tsuki-chan, bardzo chciałabym ci pokazać tę umiejętność. Jest piękna! - Stwierdziła nagle Megumin, patrząc niepewnie wielkimi oczami na swoją towarzyszkę. Szkarłatnooka była dosyć prostą osobą. Jeśli Kagaku nie chciała by tytułować ją odpowiednio do stanowiska to dziewczyna nie będzie robiła całej szopki z kapitanowaniem. W tym momencie traktowała ją już jako dobrą koleżankę.

[Kagaku Tsuki]

Peaceful Afternoon

Tsuki słuchała z wesołym uśmiechem jak Megumin zaczęła tłumaczyć jej całą sytuację na jaką Kagaku natknęła się w szpitalu. Teraz zaczynało to powoli nabierać sensu. W dodatku, Megumin zaczęła się otwierać. To w sumie zaskoczyło panią kapitan. Była przekonana, że wyjawieniem swojej rangi wprowadziłaby po prostu nieprzyjemny, napięty, służbowy nastrój między nimi. Prawda jest taka, że Tsuki właśnie wykorzystywała bezczelnie fakt, że w wyniku eksperymentu doznała urazu w pracy. Mogła dzięki temu z prawie-czystym sumieniem się obijać.
- Chomusuke, huh? Ciekawe. Imię twojego Zanpakutou nic nie zdradza na temat jego właściwości. Ale wydaje mi się, że macie ze sobą dobry kontakt. To dobry znak. Prawdę mówiąc, ja i Nise no Kotoba raczej się nie lubimy. - Z tymi słowami sięgnęła dłonią do malutkiej pochwy umieszczonej na jej lewej nodze i wyjęła z niej... Tanto. Jej Zanpakutou był małym sztylecikiem, wyglądającym jak gdyby ktoś pozwolił czeladnikowi pierwszy raz w życiu wykonać samodzielnie broń. Sztylet był brzydki, prosty, banalny, nieelegancki. Ostrze miało może z piętnaście centymetrów. Rękojeść jak zbite ze sobą dwa kawałki drewna, i to nawet nieoszlifowane. No, ale przynajmniej był ostry.
- ...Nawet w formie zapieczętowanej wygląda, jakbym kupiła go na tanim straganie z pamiątkami. No ale... Tak. To jest właśnie mój Zanpakutou. A zdolności ma jeszcze bardziej dla mnie irytujące niż wygląd. - Burknęła pod nosem, chowając ostrze z powrotem do pochwy na lewej nodze. Kiedy Megumin wyraziła chęć pokazania jej swojej techniki, Tsuki zaśmiała się wesoło.
- Z wielką chęcią ją zobaczę. Może przy okazji uda mi się wtedy odgadnąć czy dałoby się coś zrobić w sprawie twojego stanu po jej wykorzystaniu. Mówisz, że dotąd nie użyłaś jej w walce... Gdyby jednak ci się to kiedyś zdarzyło, to byłabyś potem łatwym celem. Także na chwilę obecną najlepsze co mogę ci doradzić... Jeżeli dojdzie do tego, że będziesz musiała użyć zdolności Chomusuke w walce, upewnij się, że nie jesteś sama. Albo miej przy sobie kogoś, kto cię potem stamtąd wyciągnie, albo przynajmniej spodziewaj się zbliżającego się wkrótce wsparcia. Jeżeli jesteś sama, opieraj się na... W zasadzie nie wiem co jest twoją specjalnością. Ja, jeśli nie jestem absolutnie zmuszona korzystać z Nise no Kotoba, skupiam się na Kidou i Hakudzie. Do swojej techniki, będąc sama w boju, zwracaj się tylko w sytuacji ostatecznej. Ale, nie martw się! Nawet jeśli nie znajdziemy szybkiego rozwiązania twoich problemów po użyciu mocy Chomusuke, na pewno będę w stanie zmontować coś, dzięki czemu będziesz w stanie wycofać się na bezpieczniejszą pozycję
Puściła do Megumin oko, jedząc drugiego z szaszłyków i popijając bulionem.

[Megumin]

              - Tak, dobrze się dogadujemy. - Potwierdziła Megumin, śląc zamyślony uśmiech pani kapitan. - Bywa tajemniczy, ale wiele mnie nauczył, pomaga mi i jest moim przyjacielem. - Wyjaśniła dziewczyna, zajadając się swoim miso w międzyczasie i słuchając słów Tsuki. Z ciekawością obejrzała zanpakto Kagaku, gdy je wyciągnęła.
              - Nie uważam by był brzydki. - Zaprzeczyła Megumin, wskazując na tanto. - Ma swój niepowtarzalny i własny styl. - Stwierdziła szczerze szkarłatnooka. - Wszystko zależy od tego jak na to spojrzeć. Czy Chomusuke wyróżnia się wśród innych wakizashi? - Zapytała, pokazując rękojeść i wysuwając trochę ostrze po czym schowała je i umiejscowiła na prawym boku, klepiąc czule. - Nie sądzę, ale ja nie pomyliłabym go z żadnym innym. - Zakończyła swoją wypowiedź Megumin.
              Oczy zaświeciły się ciemnowłosej shinigami, gdy Tsuki wyraziła dużą chęć na oglądnięcie popisowej techniki Megumin. Wbiła swój podekscytowany wzrok w panią kapitan, machając nogami. Przez chwilę zapomniała o jedzeniu, skupiając całą uwagę na swojej towarzyszce. Wysłuchała jej do końca spokojnie.
              - Zdaję sobie z tego sprawę. Moje opory wynikały głównie z tego, że mogłam zranić przez przypadek niewinnych ludzi bądź towarzyszy, a także spowodować duże zniszczenia. Zazwyczaj staram się wygrać walkę z użyciem pozostałych technik Chomusuke, kidou, ostrza i... małego fortelu. - Powiedziała Megumin, mając w myślach wymyśloną umiejętność, której użyła w walce z Asagim. - Trochę to jest moją winą, nigdy nie chciałam wyjaśnienia, co do specyfiki działania tej techniki. Po prostu trenowałam ją do znudzenia. Stawała się coraz potężniejsza, ale skutek uboczny ciągle był ten sam. - Wzruszyła ramionami ciemnowłosa. - Może nie będę teraz zanudzać cię szczegółami tej umiejętności. - Machnęła ręką i wróciła do jedzenia. Przejście do luźnej konwersacji i spoufalenie z panią kapitan przyszło jej dosyć naturalnie. Głównie dzięki postawie samej Kagaku.
              - Dziękuję za posiłek, Tsuki-chan. - Rzekła szkarłatnooka, uśmiechając się do swojej rozmówczyni. - Ale zapłacę za niego sama.

[Kagaku Tsuki]

(Przepraszam za opóźnienie, miałam trochę zajęte dni)

- Aaa, jest czego zazdrościć. Chciałabym dobrze dogadywać się z Nise no Kotoba, ale za bardzo się różnimy. Do dziś zastanawiam się, jakim cudem udało mi się osiągnąć Bankai przy tym jak bardzo się nie znosimy. - Odetchnęła cicho, kończąc swoje ramen i ocierając usta serwetką. - No, ale może będzie z tego jakiś pożytek. Ostatecznie, dostałam jednak to stanowisko kapitańskie. Wiesz, jeśli mam być szczera, to trochę się boję.
Uśmiechnęła się tutaj do Megumin.
- Boję się, że mnie nie polubią. Że nie będę tam pasowała. Że nie będę dobrym dowódcą. Na dawnych stanowiskach zawsze myślałam, że kapitanowie wiedzą co robią. Że są pewni siebie, wiedzą wszystko o tej pracy i o Gotei, o świecie duchowym. Ale z dzisiejszej perspektywy mogę ci powiedzieć, że jesteśmy takimi samymi osobami jak reszta. Pozostali są przynajmniej bardziej doświadczeni, ale ja? W Społeczeństwie Dusz jestem ledwie siedemdziesiąt dwa lata. Urodziłam się w Świecie Żywych na początku dwudziestolecia międzywojennego. - Zaśmiała się pod nosem sama do siebie. Dotknęła swojego policzka, tak jak jej umysł dotknął wspomnień.

Cytat:

Spoiler :

- Wodór. - Przemówił z wesołym uśmiechem Akihito, jej ojciec, przesuwając kredą o tablicy w ich domu. Małe laboratorium chemiczne, białe fartuchy i okulary na nosie dziesięcioletniej Tsuki, wpatrującej się wielkimi oczami w rozpiskę która była przed nią wykonywana. Ona sama siedziała na krześle, machając nogami, choć pełnia jej uwagi była skupiona na ojcu i jego pracy.
- 63% - Oświadczyła Tsuki. Akihito otworzył szeroko oczy.
- 63? Niesamowite. To naprawdę dużo! - Ale zapisał liczbę obok litery H. - Następny w takim układzie musi być tlen, tak? - Bardziej oświadczył niż zapytał mężczyzna, zapisując na tablicy "O2".
Dziecięcy głos jego młodziutkiej córeczki zaraz przemówił.
- 26% tato!
- ...Dwadzieścia... sześć... - Wymruczał pod nosem chemik, zapisując liczbę. - Węgiel? - Zapytał, dopisując literę C.
- 9%! - Tsuki nie potrzebowała żadnego zapisu. Znała te wartości na pamięć. Miała bardzo dobrą pamięć. Czytała ten skład w książce do chemii, dnia poprzedniego. - Azot to 1,25%. To daje nam 99,25%. A więc zostają nam... Same pierwiastki śladowe.
Akihito podrapał się po karku z rozbawieniem zmieszanym ze zdziwieniem.
- A co z wapniem? Wapń to nie jest pierwiastek śladowy!
- Wapń to... Tylko 0,25%, tato!
- Co? Tak mało? - Aż parsknął śmiechem Kagaku Akihito, zapisując tą wartość. - Niesamowite. Czyli... 99,5%. A żelazo?
- Zero... Przecinek... Zero... Zero... Zero... Zero... Cztery procent. Sód z kolei wynosi 0,04%, fosfor 0,19%. - Oświadczyła Tsuki, patrząc z wesołym, dziecięcym uśmiechem na pracę jej taty, gdy ten zapisywał kolejne wartości.
Akihito dopisał jeszcze kilka kolejnych pierwiastków, wspomagając się przypomnieniami odpowiednich wartości od swojej córki. Gdy zapisane było już wszystko, ojciec i córka stanęli obok siebie, patrząc na tablicę. Pierwszy przemówił Akihito.
- A więc wszystko to sumuje się do... 99,888042% człowieka. Brakuje nam... 0,111958%. O czym zapomnieliśmy? - Zapytał, zerkając znowu na Tsuki, ciekaw jakiej ta udzieli odpowiedzi. Mała Kagaku zmarszczyła śmiesznie czółko i poprawiła na nosie okrągłe okulary.
- A dusza? - Zapytała nieśmiało córeczka, uśmiechając się niewinnym, dziecięcym uśmiechem.
Akihito roześmiał się na te słowa. Objął dziewczynkę i pogłaskał ją po głowie.
- Nie ma duszy. Jest tylko nauka.

-...Now I am become Death, the destroyer of worlds. - Wyszeptała cicho pod nosem słowa, które kiedyś usłyszała wypowiadane przez inną osobę. Zaraz jednak potrząsnęła głową, wybudzając się z tego krótkiego zasępienia.
- A, przepraszam, troszkę odleciałam! - Zaśmiała się, drapiąc się po karku z zawstydzonym uśmiechem. - Jesteś pewna, że chcesz sama płacić? Wiesz, ja teraz BARDZO dużo zarabiam. Nie wiem co robić z tymi wszystkimi pieniędzmi, mówiąc szczerze. Wczoraj kupiłam sobie kolekcję maskotek z Chappym. Później nie wiedziałam co z nimi zrobić, więc w nocy położyłam po jednej na każdym warsztacie w Instytucie, żeby się zastanawiali skąd się tam wzięły i po co. Ale, masz rację! Nie ma co omawiać zdolności przed prezentacją! Wtedy pomyślimy co i jak. Swoją drogą, mam nadzieję że nie masz mi za złe interwencji w szpitalu. Strasznie nie lubię dokuczania mniejszym. Zwłaszcza, jak są osłabieni. Bądź co bądź, sama przez to przechodziłam. Wiesz, byłam "tą okularnicą i kujonką, której nikt nie lubi". Teraz lubię wtrącać się w nie swoje sprawy, zwłaszcza jak widzę, jak ktoś komuś dokucza.

[Megumin]

              - Bankai? - Zapytała Megumin, marszcząc brwi. - Ach! No tak, jesteś panią kapitan, musisz opanować ostateczne uwolnienie. - Palnęła się w czoło szkarłatnooka. - Myślę, że sama jestem całkiem blisko osiągnięcia bankai. Potrzebuję jeszcze trochę pracy z Chomusuke. - Powiedziała tak, jakby głośno myślała i wysłuchała dalszych słów swojej towarzyszki.
              - Myślę, że strach to normalna rzecz w takiej sytuacji. Sama mam objąć oficerskie stanowisko w piątce i nie wiem jak to będzie. - Odpowiedziała Megumin, a jej mina wyrażała głębokie zamyślenie. Po chwili spojrzała w oczy Kagaku. - Sądzę, że dużo kapitanów ma takie obawy, jeśli dbają o swoich podwładnych i chcą wypaść jak najlepiej. Według mnie będziesz bardzo dobrą panią kapitan. - Uśmiechnęła się życzliwie do czerwonowłosej.
              - Hm, co? - Zapytała Megumin, gdy niedosłyszała mruczenia Tsuki. - Ach, w porządku. Często tak mam. - Powiedziała, gdy jej nowa znajoma wyjaśniła, że się zamyśliła. - Hmm, sama nie wiem czy powinnam... - Rzekła, mając na myśli pieniądze. Megumin groszem nie śmierdziała, ale miała czym za siebie zapłacić. No i zwyczajnie byłoby jej głupio, gdyby pani kapitan za nią płacila.
              - Nie szkodzi, jestem wdzięczna. - Odparła ciemnowłosa, lekko się uśmiechając. - Ryuichi już taki jest. Przyzwyczaiłam się do tego, ale czasem po prostu przesadza i nie umiem tego znieść. Raz nawet rzuciłam na Kagawę bakudou i postraszyłam hadou, którym strzeliłam obok niego, ale raczej się tym nie przejął zbytnio. - Opowiedziała szkarłatnooka, lekko się przy tym rumieniąc. Dobrze jej się rozmawiało z panią kapitan i chętnie spędziłaby z nią więcej czasu. - Mną się zazwyczaj nikt nie interesuje, myślę, że niewiele brakowało i dalej byłabym bez dywizji. - Dodała Megumin.
              - Czuję się najedzona. Tsuki-chan, wracasz już do instytutu? Czy może... Masz jakieś inne plany? Lub nie? - Zapytała nieśmiało ciemnowłosa.

[Kagaku Tsuki]

- Ooo? Pracujesz nad własnym Bankai? Mogę ci pomóc, jeśli szukałabyś kogoś z kim możesz poćwiczyć. I ewentualnie szukała jakichś wskazówek. Z doświadczenia ci powiem, że lepiej mieć wtedy pod ręką kogoś, kto przechodził już przez ten proces.- Tsuki pokiwała głową z bystrym wyrazem twarzy. - Podejrzewam, że Porucznik Sayamaka też może mieć doświadczenie w tej kwestii, ale nie obiecuję. Do kogo by ci bardziej odpowiadało. Ja, powiem ci szczerze, będę chętnie korzystała z wymówek żeby nie przesiadywać całych dni w biurze.
Wysłuchawszy, jak Megumin zapewnia ją o tym, że będzie dobrą kapitan, czerwonowłosa wyszczerzyła zęby, rozpogadzając się.
- Dzięki. Miło wiedzieć, że ktoś we mnie wierzy. Będę musiała przekonać do siebie dywizję. Nie zaufają mi od razu, w końcu jestem z zewnętrznej jednostki. Ale wiesz... Przez stulecia, tysiąclecia, Dywizja Dwunasta... Obecnie druga... Zarobiła sobie na bardzo ponurą sławę. Poprzedni kapitanowie byli, nie czarujmy się, psychopatami. Chciałabym zmienić to, jak Dwójka jest postrzegana. Nauka nie jest zła. Wystarczy, że będą szły ramię w ramię z empatią, współczuciem. Poznałam w życiu wielu naukowców. I w tym i w poprzednim. Niektórzy byli potworami. Niektórzy molami książkowymi... A niektórzy byli idealistami, za którymi nawet dziś poszłabym na koniec świata.
Widząc, że Megumin nadal wątpi, Tsuki wyszczerzyła zęby.
- Zróbmy tak. Jak dostaniesz wypłatę oficerską, to następnym razem ty stawiasz. - Stwierdziła wesoło Kagaku, po czym zapłaciła za obie miski ramen. - Jeśli chodzi o Kagawę... On mnie nie pamięta, ale ja go już wcześniej spotkałam. On... Ma tendencję do pakowania siebie i innych w kłopoty. Ogromny talent w tej zdolności, szczerze mówiąc. Jest nieustraszony... I ma przerost ego. Nie dociera do niego, że mimo, iż jest rzeczywiście całkiem silny, to dla wielu osób wokół siebie byłby do zdeptania jak robak. Bardziej pasowałby do Trzeciej Dywizji niż jakiejkolwiek innej. Bardzo wysokie mniemanie osobie, bardzo niskie o innych. Niezdolność akceptowania własnych błędów i wyciągania z nich nauk. Nie jest też najbardziej błyskotliwą osobą jaką znam, jeśli mam być szczera. Ale nie jest złą osobą. Boję się, że jego arogancja go kiedyś skrzywdzi. - Gdy Megumin wspomniała o tym, że zwykle nikt się nią nie interesuje, Kagaku zaśmiała się. - No, to od dzisiaj masz przyjaciela w kapitanie II dywizji. Jest to jakiś krok naprzód, co?
Kiedy Megumin zapytała o to, co teraz Tsuki planuje, ta zerknęła na swoją rękę nadal zawieszoną na temblaku.
- Cóż, rękę nadal mam złamaną. Co powiesz na dobranie się do zapasów alkoholu, które zdążyłam przemycić sobie do gabinetu? - I tu uśmiechnęła się łobuzersko.

[Megumin]

              - Bardzo chętnie skorzystam z twoich rad. - Pokiwała entuzjastycznie głową. - Jak dotąd trenowałam głównie szermierkę z Ryuichim. Pokonuje mnie za każdym razem. Z drugiej jednak strony nigdy nie dałam z siebie stu procent podczas sparingów z nim. - Powiedziała Megumin i wysłuchała Kagaku, która opowiedziała jej kilka słów o dywizji drugiej, a wcześniej dwunastej, przed restrukturyzacją. - Racja, różne rzeczy się słyszało, ale teraz ty jesteś kapitanem dwójki i urządzisz ją po swojemu. Wierzę więc, że inni zmienią swoje postrzeganie na tę dywizję, na pewno. - Odparła ciemnowłosa.
              - Zgoda. - Rzekła Megumin, uśmiechając się do Tsuki i twarz trochę jej spoważniała, gdy czerwonowłosa opowiadała o Kagawie. - To dobrze opisuje Ryuichiego. Myślę, że jest trochę samotny przez to. Muszę kiedyś skopać mu tyłek. Może to go zmieni. - Zaśmiała się szkarłatnooka, wypowiadając ostatnie dwa zdania i wyszczerzyła zęby, gdy właśnie oficjalnie zyskała nową przyjaciółkę. - Nawet nie krok, porządne shunpo! - Powiedziała z wdzięcznością.
              - Alkohol? Sama nie wiem. Rzadko zdarza mi się pić napoje wyskokowe bo jeśli już to muszę najczęściej to robić sama. - Zamyśliła się teatralnie Megumin. - Ale pani kapitan nie mogę odmówić, prawda? - Wyszczerzyła się z błyskiem w oku i zeskoczyła z krzesła. - Mogę ponieść tą walizeczkę, jeśli ci niewygodnie. - Zaproponowała szkarłatnooka.

z/t

[Kagaku Tsuki]

Tsuki w odpowiedzi na reakcję Megumin usmiechnęła się wesoło, jednak swoją walizkę podniosła sama - zaraz po tym, jak poprawiła temblak na którym wisiała jej prawa ręka.
- Nie to, że ci nie ufam... Ale nie ufam zawartości walizki. Czasem bywa humorzasta.
Puściła oczko, po czym rozprostowała nogi.
- Z resztą, z ręką nie jest tak źle jak wygląda. Już mi ją podleczyli. Miałam malutką eksplozję w laboratorium. - Wyjaśniła po chwili pochodzenie swojego złamania. - Co do skopania tyłka Kagawie... Będę ci kibicowała! Jestem dość przeciętna w szermierce, ale mogę ci sporo pomóc w Kidou i Hakudzie. Przepraszam, masz coś przeciwko jeśli zapalę?

Jeżeli Megumin nie zaprotestowała, to Tsuki położyła walizkę, wyjęła papierosa i wsunęła pomiędzy wargi, po czym odpaliła zapalniczką. Następnie ponownie podniosła walizeczkę i zaczęła prowadzić w stronę baraków II dywizji.

[z/t -> http://www.bleachow.eu/thread-1200.html ]

[Ryuichi Kagawa]

Dlaczego?
To pytanie zadawał sobie jakoś od dwóch minut. Znajdował się już przy knajpie, do której udały się Tsuki oraz Megumin. Niestety, udało mu się spóźnić. Kagawa miał to szczęście, że na spotkania towarzyskie potrafił się spóźnić, jednak kiedy chodziło o sprawy ważne, jak czekające na niego obowiązki w szpitalu, bądź misja, to nie potrafił, choć próbował. Nie wiedział, od czego to zależało. Zdążył się już do tego przyzwyczaić, jednak za każdym razem zadawał sobie jedno i to samo pytanie.
Dlaczego ja?
Rozejrzał się. Spojrzał w lewo, potem w prawo. Nie widział ani Tsuki, ani Megumin. Westchnął.

- Kurwa mać! - krzyknął. Poczuł, że od razu mu lepiej. Powoli podszedł do budki i zasiadł na wolnym miejscu. Tak się złożyło, że akurat był sam na sam z właścicielem knajpki. - Oj, staruszku! - zwrócił się tutaj do osoby stojącej za barem. - Poproszę jedną, dużą michę miso ramen z dodatkową porcją mięsa. No i niech będzie ostre

- W porządku - usłyszał w odpowiedzi, co niezmiernie go ucieszyło. Po niespełna dziesięciu minutach potrawa wylądowała przed nim. W tym samym momencie wyciągnął także portfel, z którego zapłacił odpowiednią sumę za potrawę. W kilka chwil uporał się z połową miski.

- Nie widziałeś może dwóch dziewczyn? Jedna z dużymi piersiami, całkiem ładna, a druga niska, młoda i płaska? - dość zgrabnie poradził sobie z opisem Tsuki oraz Megumin, czyli dziewczyn, których poszukiwał. Właściciel z kamienną miną na twarzy zamyślił się, po czym pokręcił głową. Kagawa zaklął pod nosem, kontynuując zupę.

- Chociaż nie, były takie dwie! Niedawno opuściły to miejsce - przypomniał sobie w końcu mężczyzna.

- Świetnie! Dokąd poszły? - błyskawicznie podjął temat, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej o miejscu, w którym mogły teraz przebywać.

- Coś wspominały o alkoholu... i o jakimś gabinecie... niestety, to wszystko, co sobie przypominam...

Tyle informacji wystarczyło Kagawie do podjęcia dalszych kroków. Dokończył swoją porcję ramen, dopijając bulion. Wstał, dwoma głębokimi łykami opróżnił szklankę wypełnioną źródlaną wodą, a następnie pożegnał się z właścicielem skinieniem głowy. Prędko skierował się w jedyne miejsce, które przychodziło mu do głowy - do Instytutu, skąd miał zamiar wyciągnąć informacje o niejakiej Tsuki Kagaku. Wierzył, że uda mu się ustalić cokolwiek na jej temat i w ten sposób odnajdzie jej dotychczasowe miejsce zamieszkania.

[Minazuki Misogi]

Każdy poradnik niedoszłego amanta odradzałby zabieranie kobiety do knajp tego typu, do którego Misogi prowadził właśnie swoją nową, urodziwą towarzyszkę slash obiekt obserwacji Yuzume. Niewłaściwość tego wyboru była jednak powodem jego dokonania. Pomijając fakt, że bohater rzeczywiście miał ochotę na ramen, kiedy pomyślał o wspólnym jedzeniu z białowłosą. Lokacja nie była jednak tak ważna, jak sama podróż do niej, podczas której mogło dojść do różnego rodzaju zdarzeń losowych. Takowe byłyby wyśmienite dla poznania różnorakich reakcji Kyogami, co by bardziej ubarwiło raport Minazukiego. Tylko bez przesady. Bohater nie chciał brać udziału w jakiejś większej zamieszce.
- Skoro już idziemy coś zjeść, to może wyjawisz mi swoje preferencje żywieniowe? Ogólne, nie koniecznie te odnośnie ramen - zapyta po drodze Misogi, z lekkim uśmiechem spoglądając na swoją towarzyszkę - Mam tylko nadzieję, że ze względu na ludzi wokół których się obracasz, nie jadasz czegoś, czego nazwy trudno będzie mi wymówić.
Z drugiej strony miał też nadzieję, że sztuczna dusza, ze względu na swoją specyfikę, nie jadała jakoś specjalnie - żeby nie powiedzieć "niepokojąco" - prosto.
- Tylko mi nie mów, że żyjesz o samym chlebie i wodzie. Bo będzie mi smutno. Bardzo. Smutno. - przeszło mu przez myśl, przez co mina mu zrzedła.
Gdy już zbliżali się do celu wędrówki, Misogi westchnął z ulgą, zauważając dostateczną ilość wolnych miejsc. Nie wątpił w popularność tego lokalu, dlatego trochę się po drodze martwił, że nie będzie jak usiąść i będzie trzeba poczekać, nim dane im będzie usadowić swoje cztery litery.
- Reiou dzięki - powiedział bardziej do siebie, w podzięce za ten korzystny stan rzeczy.
Odsunął dłonią jeden z arkuszy materiału zwisających z poddasza i stając z boku, pozwolił Yuzume wejść jako pierwszej oraz wybrać sobie miejsce do siedzenia. Sam wstąpił chwilę za nią, siadając po jej lewej stronie.
- Osu! Dla mnie znowu Curry Ramen. Tylko proszę nie przesadzać z ostrością - zwrócił się bezpośrednio do kucharzy wierząc, że białowłosa sama sobie poradzi ze swoim zamówieniem - Prosiłbym jeszcze o dodatkowe jajko, jeżeli można.
Misogi nie ukrywał dobrego humoru, uśmiechając się pod nosem. Prawdopodobnie wizja napełnienia żołądka napawała go optymizmem, nawet jeżeli robił to w czasie pracy. Ba, chyba nawet fakt, że to była jakoby część jego pracy, jeszcze lepiej wpływała na jego samopoczucie. No i liczył, że tego typu rozrywka pobudzi jego szare komórki, by łatwiej mu było zaplanować kolejne posunięcia związane z wykonywanym zadaniem. Wszakże nie miał zamiaru zabawić tutaj zbyt długo, niż było trzeba.

[Yuzume]

W trakcie spaceru do położonego stosunkowo niedaleko baru ramen Yuzume zwracała uwagę na zdecydowanie zbyt wiele elementów otoczenia. Dywizjonistów ukradkiem pijących na służbie, tudzież zwyczajnie wymigujących się od obowiązków. Innych, już z kolei profesjonalniej podchodzących do własnych powinności, skrupulatnie patrolujących ulice Seireitei. Ciężko powiedzieć czy za karę czy też jako element nauki i pokory dla świeżego narybku w którymś oddziale. W końcu nie było większego sensu pilnować dystryktów, gdzie aż roiło się od Shinigami mogących na każdą sytuację zareagować bez większego opóźnienia. Im dalej od parku, tym mniej widzieli par i ubawionych grup Bogów Śmierci, a tym więcej posępnych twarzy oraz samotników zmierzających do swoich biur, pól treningowych, tudzież przełożonych.
Bar jednakże położony był za terenami trzeciej dywizji, toteż Yuzume i Misogi jedynie minęli terytorium oddziału podległego obecnie porucznik Vay'i Vesper. Obrazki typowe dla służbowych dzielnic Seireitei skończyły się nader szybko, a wówczas Misogi mógł zauważyć lekką zmianę na twarzy Kyogami. Kobieta przestała czujnie, choć dość niepokojąco, badać wzrokiem całego otoczenia.
W międzyczasie naturalnie toczyła dość zwykłą dla siebie rozmowę z oficerem, zazwyczaj odpowiadając dość minimalistycznie, choć z zachowaniem stosownego tonu i udzielając dostateczną ilość informacji. Nie ignorowała go w żadnym stopniu, a zwyczajnie była „sobą”. Z tego stanu wybiło ją dopiero zapytanie o preferencje żywieniowe. Yuzume spojrzała na rozmówcę, jakby ten poruszył temat zupełnie dla niej abstrakcyjny. I to nawet nie dlatego, że nie potrafiła wyobrazić sobie czy poczuć jakiegokolwiek smaku. Choć pierwsza reakcja białowłosej dywizjonistki mogłaby nawet na to wskazywać.
– Nie, głównie jadam typowe dla tutejszej kultury dania. Lecz zazwyczaj te prostsze. Rodzina Hakaryu wyjątkowo jest przywiązana do tradycji w codziennych czynnościach – odpowiedziała dość żywo, a jeśli zauważyła choćby minimalny okaz zdziwienia na twarzy Minazukiego lub też zareagowałby on w sposób wykazujący zaskoczenie faktem, iż rozróżnia ona smaki i nawet posiada preferencje, rozwinęłaby temat. – Hajime Hakaryu-dono zaimplementował mi wszystkie podstawowe zmysły w stopniu ludzkim. Przynajmniej tak wykazują raporty, więc... tak, ramen mi odpowiada.
Oczywiście ta zupa i jej wariacje należało do gatunku dań raczej niższych lotów, a nawet wręcz fast foodów, lecz grupa smakowa jednak jednoznacznie kojarzyła się z kuchnią orientalną. A ta właśnie w pełni odpowiadała Yuzume.
Gdy dotarli do wspomnianego baru, Yuzume odpowiedziała delikatnym uśmiechem, gdy Misogi przepuścił ją przodem. Znała oczywiście ten „gest” i pomimo swojej roli w społeczeństwie Seireitei narzuconej przez Hajime potrafiła się do tego odnieść. Zajęła jedno z losowo wybranych wolnych miejsc i poczekała, aż oficer złoży swoje zamówienie.
– Ja natomiast poproszę shōyu ramen. Przyprawione ostro – potwierdziła dla pewności, mimo iż ta wersja ramen zazwyczaj była dodatkowo wzbogacana pieprzem i/lub chili.
Po chwili Yuzume wróciła do swojego standardowego zajęcia, którym było wzrokowe poznanie wnętrza całego baru. Na dłużej szczególnie zawiesiła spojrzenie na kucharzu, który przygotowywał im dania.

---

Edit: Yuzume [zt] - nieaktywność Minazukiego

[Lucie Crespo]

Zmiana w szpitalu dobiegła końca, dlatego zebrała wszystkie swoje rzeczy i ruszyła w stronę baraków swojej dywizji, kiedy poczuła nagłe burczenie w brzuchu. Nic nie jadła od ponad dwunastu godzin, musiała to jak najszybciej zmienić. Ruszyła w stronę części podmiejskiej, słyszała bardzo dużo o dobrym ramen w tych okolicach, więc powinna spróbować, a dlaczego nie teraz?
Ostatnim czasem swoją głowę zaprzątała tym, co powiedział jej Zaraki, na temat treningów, zdolności, które ewidentnie zaniedbała. Mimo, że prawie mógł ją zabić, czuła, że miał dobre intencje. Dobrał po prostu zbyt rygorystyczne metody, które do niej nie przemówią.
Już z odległości kilometra poczuła zapach bulionu i gotowanego makaronu. Ślina naszła jej w ustach, a brzuch zaczął jeszcze głośniej domagać się swojej porcji obiadu. Zupełnie tak, jakby chciał jej powiedzieć, że się dzisiaj napracowała. Co też było prawdą, jej przełożona Ayame, potwierdziła, że nie posiadała odpowiedniej wiedzy i doświadczenia do pełnienia pewnych obowiązków, które były wymagane w szpitalu, a przecież tak bardzo chciała pomagać! Dlatego zaczęła od swojej wiedzy. Codziennie starała się medytować, aby ukoić swój strach i lęk przed tym wszystkim, co do tej pory czuła. Nadal nie mogła dojść do zgody ze swoich Zanpakutou, co trochę bardziej ją niepokoiło... Ale, jakby nie spojrzeć, nigdy nie były sobie bliskie.
Z myślą pełną pytań weszła do przestronnej budki z ladą, kilkoma krzesłami i uśmiechniętym właścicielem, biegającym po swojej małej kuchni, przerzucającego składniki, makaron, mięso i mieszającego jednocześnie bulion.
-Ohayougozaimasu! Powiedziała z uśmiechem na twarzy. Przycupnęła na krzesełku, oparła o ściankę budki swoją katanę i przyjrzała się, co takiego proponuje tutejsza jednoosobowa załoga. -Tonkotsu ramen, poproszę! Mężczyzna uśmiechnął się do niej od ucha do ucha i pogwizdując zabrał się za przygotowanie jej dania. Już nie mogła doczekać się, aż spróbuje tych pyszności. Zapach bardzo podkręcał apetyt.

[Sachi Ōmaeda]

Ostatnich kilka dni młodzieniec poświęcił niemalże w całości na doskonaleniu kontaktu z duszą swojego Zanpakutō. Wspólnie ćwiczyli kontrolę nad dopiero co poznaną mocą, jaką dysponował teraz Sachi, a także poznawali granice własnych możliwości. Zgodnie z tym, co mówił mu Ritsuzen, jest to niezbędne, jeżeli chłopak faktycznie chciał stać się kimś więcej dla swoich towarzyszy. Bo taki właśnie miał zamiar. Chciał stać się lepszym wojownikiem. Nie nadawał się do walki na froncie, jak niektórzy zapaleni bojownicy, ale z pewnością odnajdzie się w roli wsparcia, działającego z drugiej linii. Niesamowite zdolności Ritsuzena miały mu w tym jedynie pomóc.
Tego dnia Sachi poświęcił swój czas na odpoczynek. Nie zmrużył oka od ponad dwudziestu godzin, robiąc krótkie przerwy na zaparzenie herbaty, zaspokojenie potrzeb fizjologicznych, czy konsumpcję ciastek lub innych przekąsek. Trening pochłonął go na tyle, że niemalże zapomniał o spożyciu jakiegokolwiek pełnowartościowego posiłku. Zaczęło mu tego brakować, dlatego postanowił wykorzystać tą okazję i wybrać się na jedno z lepszych ramen w Seireitei. Ritsuzen podzielał jego wybór – nie ze względu na jego upodobania względem makaronu w bulionie z dodatkami, lecz przez wgląd na możliwość poznania przez Sachi'ego nowych osób, z którymi być może nawiąże bliższe relacje. Miał uznać to za część treningu.
Kiedy stanął przed wejściem do knajpy, zachłysnął się powietrzem. Dopiero teraz przypomniał sobie, że od ostatniego razu, kiedy jadł coś poza stołówką w siódmej dywizji, minęło kilka dobrych lat. Zastanawiał się, czy pamięta jeszcze, jak zamawiało się jedzenie, jak zachowywało się w tego typu knajpach, co należało robić, aby nie zwracać na siebie zbytniej uwagi tłumu. Jak nie wyjść na skończonego wariata.
Nie zapominaj, że teraz nie jesteś już dzieckiem. Poradzisz sobie.
Słowa Ritsuzena przemknęły mu przez myśl, działając niczym sole trzeźwiące. Uśmiechnął się pod nosem, a następnie żwawym krokiem wszedł do środka.
Nozdrza wypełnił mu zapach gotującego się makaronu, aromatycznego bulionu, mięsa i innych dodatków, pobudzając apetyt. Brzuch nieskromnie zaburczał, przyprawiając go o wypieki na policzkach. Chętniej ruszył na przód, wiedziony cudownymi zapachami. Przeszedł obok siedzącej w knajpie kobiety, również Shinigami, w dodatku z czwartej dywizji, wnioskując po mundurze, minął kolejne wolne miejsce i usiadł na następnym. Dlaczego tak postąpił? To proste. Nie chciał zaburzać czyjejś prywatności swoją obecnością.
— Dobry wieczór! Poproszę kasaoka ramen z podwójną porcją dymki i dodatkiem w postaci kiełków.
Zwrócił się do kucharza, pozdrawiając go szczerym uśmiechem, jaki rozpromienił jego twarz. Mężczyzna przyjął zamówienie, informując go o tym, że będzie musiał poczekać. Sachi nie miał z tym problemu. Kiedy tylko usłyszał o pierwszeństwie kobiety, mimochodem spojrzał w jej kierunku, ją również pozdrawiając uśmiechem. Prędko odwrócił jednak wzrok, skupiając się na kubku, do którego nalał trochę wody, żeby następnie upić z niego niedużą ilość.

[Haru no hana]

Misja zakończona sukcesem, dotarli bezpiecznie za mury Seireitei i teraz Haru mogła odetchnąć z ulgą. Nim jednak poszła coś zjeść zaraportowała co musiała, a następnie rannym pomogła dojść do 4 oddziału, który zajmie się nimi odpowiednio. Co prawda nie każdy chciał iść, dlatego też Haru pomogła tylko tym którzy tego chcieli. Sama jeszcze musiała odstawić konia na miejsce i dać mu jedzenie. Nawet nie zauważyła kiedy minęło ponad pół dnia od momentu opuszczenia SS. W dodatku ominęło ją spotkanie VI oddziału! Miała nadzieję, że kapitan nie będzie na nią zły z tego powodu, słabo by było podpaść pierwszego dnia. Jedyne co mogła mieć to nadzieję, że ich kapitan jest wyrozumiały.
Dopiero kiedy wszystko ogarnęła, a to kolejna godzina czy dwie dopiero wtedy miała czas aby odpocząć, a raczej coś zjeść. Normalnie w brzuchu jej burczało. Dopiero kiedy doszła na miejsce baru poczuła jak jej żołądek się skręca z głodu. Odsunęła zasłonkę i dostrzegła już dwie osoby, które czekały na swoją porcję. Haru w odróżnieniu od nich miała brudną szatę i poszarpaną u dołu oraz na wysokości klatki piersiowej. Rozdarcie nie było wielkie, ale mimo to widoczne. Jedynie jej włosy były spięte w mocny warkocz aby nie przeszkadzały jej w czynnościach, które dzisiaj wykonywała.
-Ohayo - rzekła zmęczonym głosem siadając dwa miejsca dalej od chłopaka. Wzięła menu do ręki i przejrzała je szybko jednak była tak głodna, że zjadłaby cokolwiek by tylko zapełnić brzuch.
-Ramen z dużą ilością mięsa - rzekła do kucharza, posłała mu zmęczony uśmiech. Oparła głowę o tabliczkę biało czarną i zamknęła na chwilę oczy. Kiedy usłyszała, że przyjął zamówienie tylko musi poczekać na zrealizowanie Haru niewidocznie pokiwała głową na zgodę. Przerzuciła włosy na przód aby zwisały luźno na wysokości jej klatki piersiowej i talii. Nieco rozluźniła warkocz aby tak nie ciągnęło jej cebulki włosów. Robiła to wszystko z zamkniętymi oczami. Może Akaoni-san opowie mi jak było na zebraniu? Ciekawe czy coś ciekawego mnie ominęło, eh. Właściwie to chciałaby się spotkać z Akaoni-sanem żeby podpytać go oto co się działo, nigdy nie była na takim spotkaniu. Żałowała, że nie zdążyła na czas. No trudno może innym razem się uda.


___
Patrząc na obrazek Haru usiadła skrajnie z lewej strony tam gdzie jest biało czarna tabliczka z napisem

[Lucie Crespo]

Do baru weszły dwie kolejne osoby, zupełnie, jakby była magnesem na klientów. Możliwe, że ma już jakąś alternatywę, po tym, jak w końcu nie uda jej się w Czwórce. Przez chwilę przyjrzała się młodzieńcowi, który delikatnie się do niej uśmiechnął. Speszyła się tym. Odwzajemniła uśmiech z lekkim rumieńcem. Zaczęła siedzieć, jak napięta cięciwa, wystarczył moment, aby pękła. W dodatku kobieta, która weszła po nim, mimo obdartych ubrań wydawała się najpiękniejszą kobietą w tej części miasta.
Nie zauważyła nawet, momentu kiedy jej duch zanpakutou, wyłonił się z katany i przysiadł obok przyglądając się białowłosej kobiecie.
-Zadziwiające. Powiedz mi, jak wydostałaś się z więzów swojego właściciela?
Dziewczyna chciała zapaść się pod ziemię, nie miała żadnej władzy nad swoim mieczem. Sunpō No Gaka nie szanowała jej i nie traktowała, jak równej sobie. Dziewczyna z zawstydzenie pisknęła, a szef kuchni podskoczył upuszczając na ziemię makaron, zszokowany, przeżegnał się i zaczął mamrotać pod nosem.
Brunetka zeskoczyła z krzesła i zaczęła obracać się to w stronę kucharza, to w stronę swojego Zanpakutou.
-Sunpō No Gaka, proszę wróć do wnętrza swojego świata!
-Nie rozmawiam z Tobą, tylko z nową koleżanką.
-Proszę! Bardzo Pana przepraszam!
Sama istota rozmyła się, ale czuła, że nie odpuściła sobie i jeszcze może wrócić.
-Bardzo państwa przepraszam!
Ze łzami w oczach, pochyliła głowę do przodu w geście przeprosin. Kucharz ogarnął się i nieco speszony, wrócił do pichcenia, musiał zacząć od nowa przygotowywanie trzech porcji makaronu. Lucie usiadła, wpatrzona w blat, ze strachem w oczach. Nie rozumiała, dlaczego w takim momencie zachciało jej się zmaterializować, jaki miała powód...