Bar ramen

[Sachi Ōmaeda]

Sachi z uśmiechem powitał nowego klienta, którym okazał się być kolejny Shinigami. Białowłosa nie wyglądała najlepiej. Jej ubranie było podarte oraz brudne, zaś ona sama wyglądała na zmęczoną. Młodzieniec nie miał zamiaru jej oceniać, ale wnioskując po jej aparycji zaczął się domyślać, że niedawno wróciła z jakiejś misji albo brała udział w niezwykle ciężkim treningu. Jej zamówienie również mogło o tym świadczyć. Nie chciał jej niepotrzebnie męczyć, dlatego szybko zrezygnował z zadawania jej jakichkolwiek pytań.
Niespodziewanie dusza Zanpakutō należącego do klientki zasiadającej po jego prawicy postanowiła zmaterializować się wbrew jej woli, a następnie zwrócić się do nowo przybyłej kobiety, wywołując przy tym niemałe zamieszanie. Świeżo ugotowany makaron został zrujnowany i należało przygotować go raz jeszcze, w dodatku właścicielka Zanpakutō zdawała się nie planować tego incydentu. Tym samym przyznała, że nie panuje jeszcze nad mocą swojego ducha. Prawdopodobnie ciężko będzie jej okiełznać tak kapryśną naturę, jaką zaprezentowała Sunpō no Gaka.
— Nic się nie stało. — Starał się ją pocieszyć najlepiej, jak tylko potrafił. Widział, że ta sytuacja negatywnie wpłynęła na jej samopoczucie. — Twój duch wydaje się nieokiełznany, kapryśny. Czy... potrzebujesz pomocy?

[Haru no hana]

Już miała nadzieję na spokojny i miły dzień/wieczór jak zwał tak zwał. W końcu chciała tylko zjeść i napełnić swój brzuch, otworzyła leniwie oczy w momencie kiedy ktoś do niej przemówił. Nie była to ani dziewczyna ani chłopak siedzący obok. Zanpaktou? Spojrzała na kobietę w indiańskim stylu unosząc jedną brew ku górze.
-Muszę Cię rozczarować, ale nie wiem... - przerwała w momencie pojawienia się Mimi no tame no ongaku: w skrócie Mimi. Mówienie skrótem było swego czasu karą dla jej zana, ale po pewnym czasie również zauważyła, że ją to denerwuje dlatego też lubi się z nią droczyć. Stała na czterech łapach jak kot, którym sama właściwie była. Zaczęłą syczeć i chyba warczeć, ale w tej chwili Haru nie mogła tego ocenić, bo bardziej zszokował ją fakt dwóch zanów zmaterializowanych jednocześnie.
-Odwal się od niej stara jędzo! - rzekła Mimi, jej włosy na kręgosłupie widocznie się najeżyły. Wyprostowała się po chwili i zamachnęła dłonią niebezpiecznie blisko przed twarzą Sunpō No Gaka. Haru westchnęła zrezygnowana. Zastanawiając się czy ten dzień nie może być dziwniejszy. W dodatku rozwalił się ich makaron przez co ciśnienie Haru widocznie się podniosło. Była głodna i teraz była jeszcze zła, bo będzie musiała dłużej czekać na jedzenie. Oczywiście dziewczyna nie była niczemu winna, ale mimo to będzie teraz niezła obsuwka jeżeli chodzi o żarcie.
-Mimi dość! - rzekłą podniesionym tonem, aż jej Zanpaktou spojrzała na nią wykrzywiając usta w niesmak.
-Ja Cię tu bronie, a ty co? Zero wdzięczności, pfy - prychnęła oburzona przewracając oczami. Wyglądało to tak jak typowy babski foch. Haru nie zamierzała tego dłużej tolerować zważając na fakt, że dzisiaj miała naprawdę ciężki dzień i nie miała czas aby wypocząć. Mimi była świadoma tego, że jeżeli Haru będzie mocniej zmęczona ona łatwiej wyjdzie i się zmaterializuje, cwana bestia.
-Wracaj, do miecza ale już. Jestem zmęczona i zła, a TY nie będziesz mi jeszcze bardziej psuć tego humoru! - warknęła na swojego Zana głosem takim, który nie lubi sprzeciwów, a jednocześnie takim poważnym i złym, że aż Mimi skuliła się przestraszona. Haru rzadko kiedy pokazuje te złe emocje, stara się je chować gdzieś głęboko w sobie, ale teraz ta granica została mocno naciągnięta i nie wytrzymała. Mimi spojrzała jeszcze na Zana Lucie i wytknęła jej język, a jej wzrok mówił "obserwuje Cię" by następnie zniknąć w mieczu.
-Eh, Gomenasai za moje zanpaktou. Chciała dobrze, stanęła w mojej obronie, ale to nie był dobry moment na takie rzeczy - rzekła przepraszająco kłaniając się dwójce obecnych tutaj. Czy to koniec atrakcji koniec na dziś?

[Lucie Crespo]

Nagłe pojawienie się kolejnego Zanpakutou trochę ją zaskoczyło i jeszcze bardziej speszyło. Jej duch był kłótliwy, ale nie sadziła, że wywoła takiej napaści na kogoś w lokalu. Jeszcze bardziej się speszyła, zainteresowanie innych skupiło się teraz na niej, a Ona nie wiedziała co robić. Zrobiła się cała czerwona.
-Sunpō No Gaka jest dość... Zarozumiała... Racja, nie umiem nad nią zapanować... Jej egoistyczna natura to zbyt wiele, dla takiej osoby, jak ja..
Przed nią pojawiła się misa z ramen, za którą podziękowała uśmiechem. Właściciel restauracyjki chyba był nadal zszokowany tym co się przed chwilą wydarzyło. I nie ma się co mu dziwić. Zazwyczaj inni mogli zapanować nad swoimi zdolnościami i Zanpakutou, tutaj był przypadek krytyczny.
-Jeszcze raz przepraszam...
Chyba nawet straciła ochotę na jedzenie, a to coś nowego.
-Czy potrzebuję pomocy? Nie wiem, czy ktoś jest w stanie mi pomóc... Chyba powinnam zacząć od korzeni, ale i tych nie mamy wspólnych razem z nią...

[Sachi Ōmaeda]

Pojawienie się kolejnego ducha, tym razem należącego do kobiety o śnieżnobiałych włosach zajmującej miejsce po jego lewicy, zaskoczyło Sachi'ego. Nie spodziewał się, że jej Zanpakutō postanowi odpowiedzieć na niecodzienną zaczepkę innego Zanpakutō. Takie sytuacje nie zdarzały się często, z pewnością można było przypisać je do tych z kategorii "bardzo rzadkich zjawisk". Raz spoglądał w lewo, raz w prawo, spodziewając się intensyfikacji tej kłótni, jednak nie doczekał się.
Nigdy przedtem nie widziałem czegoś podobnego...
Byłeś właśnie świadkiem podręcznikowego przykładu Shinigami, który nie panuje jeszcze nad swoją mocą. Obie musiały opanować Shikai stosunkowo niedawno. To wynik braku praktyki.
Ja także potrafię korzystać z Shikai od niedawna. Twoje imię poznałem raptem kilka dni temu.
Tak, ale to inna sytuacja. Podzieliłem się z tobą swoim imieniem, bo uznałem, że jesteś gotowy, aby kontrolować tą moc. Prawdopodobnie one musiały przejść zdecydowanie więcej, aby opanować własne Shikai. Możliwe, że ich Zanpakutō nie w smak jest posiadanie właścicieli o tak odmiennych charakterach. Każdy przypadek jest inny, Sachi.
Odetchnął z ulgą, kiedy oba Zanpakutō wycofały się, powracając do swoich Wewnętrznych Światów. Mogło to oznaczać koniec niecodziennych zjawisk. Miał taką nadzieję, bowiem nie chciał stać się celem ataku tych dwóch dusz. Na swój sposób przerażały go i zniechęcały do siebie.
W międzyczasie kucharz podał kobiecie siedzącej po jego prawicy zamówiony posiłek. Kwestią czasu dla niego było teraz otrzymanie swojego zamówienia, choć odrobinę stracił zainteresowanie jedzeniem. Nawet początkowy apetyt zdawał się zniknąć gdzieś pod toną myśli, które zaprzątały teraz jego umysł.
Z uśmiechem na twarzy przyjął przeprosiny najpierw jednej, a później drugiej kobiety. Nie uważał, aby miały za co przepraszać, choć z pewnością słowa te kierowały bardziej do siebie nawzajem, aniżeli pod jego adresem, z czego doskonale zdawał sobie sprawę.
— Dla wielu Shinigami ich Zanpakutō to nic innego, jak narzędzie w ich rękach. Nie traktują dusz z należytym szacunkiem, nie słuchają tego, co mają do powiedzenia. Z jednej strony rozumiem, dlaczego tak postępują. Osobiście nie zgadzam się jednak z tym rozumowaniem. Nie wyobrażam sobie nawet życia w świecie bez mojego Zanpakutō. Pomagał mi wiele razy. Mmm, równie dobrze mógłbym przestać istnieć w takim świecie.
Uśmiechnął się, kiedy kucharz podał jego posiłek. Woń parującego bulionu, świeżych klusek i zamówionych dodatków przyprawił go o gęsią skórkę, jednak nie zabrał się za jedzenie. Nie był miłośnikiem jedzenia ciepłych, gorących wręcz dań. Wolał odczekać minutę lub trzy i delektować się posiłkiem bez obaw o ewentualne oparzenia. Wziął jedynie pałeczki, które położył obok miski.
— Niedawno udało mi się poznać jego imię i opanować Shikai. Zajęło to wiele lat ciężkiej pracy, ale w końcu uznał mnie za godnego dzierżenia jego potęgi. Wszystko jest kwestią nastawienia. Nie należy oczekiwać, że uda się za pierwszym razem. Ważne jednak, aby się nie poddawać i stale pracować nad sobą. W twoim przypadku jedyne, co byłbym w stanie zasugerować, to Jinzen. Spróbuj nawiązać szczery kontakt ze swoim Zanpakutō. Porozmawiajcie ze sobą, wyjaśnijcie sobie wszystko. Nie oczekuj poprawy waszych relacji już po pierwszej sesji. To może potrwać kilka dni, tygodni, może miesięcy, a może nawet lat. W końcu jednak wasze relacje nabiorą głębszego sensu. Najważniejsza zasada, to nie poddawać się.

[Haru no hana]

Była nie tylko zmęczona po misji, ale i w dodatku jej własny zan się buntuje. Eh ten dzień nie może być gorszy. Plus z tej całej sytuacji był taki, że nie tylko ona miała taki problem z swoją mocą. Opanowanie jej nie jest takie łatwe jak się okazuje.
- Gomene Haru-chan, chciałam dobrze wiesz przecież - Usłyszała głos Mimi, wiedziała o tym, że miała dobre chęci. Po prostu ten dzień nie zaczął się dobrze i na misji trochę rzeczy się posypało może dlatego teraz czuje się jakby wstała lewą nogą.
- Wiem, przepraszam poniosło mnie - Po tych słowach opuściła wzrok na swoje nogi, a raczej szatę, która została porwana. Najwidoczniej kiedy wracała przez las musiała ją podrzeć czego nawet nie zauważyła.
- To to mogę iść spaaać, miau - Po tych słowach Haru słyszała tylko jej głośne ziewnięcie i dźwięk wyginania się. Eh. Albo śpi albo się z nią droczy, dobry kompan nie ma co. Wewnętrzna dyskusja nieco ją uspokoiła, aczkolwiek nie była zadowolona z tej całej sytuacji jaka tutaj zaszła.
W między czasie nastała dyskusja na temat pomocy przy opanowaniu shikai. Haru nie była dobrym przykładem w tym momencie. W momencie kiedy dostała swoją porcję obróciła się w stronę Ramenu, aż jej ślinianki zaczęły mocniej pracować czując ten zapach mięsa w powietrzu. Wzięła się za jedzenie ostrożnie wiadomo. Dmuchała na jedzenie starając się nie oparzyć. Jej priorytetem było zapełnienie sobie brzucha czymś dobrym wtedy może racjonalnie myśleć i z kimś porozmawiać na spokojnie.

[Lucie Crespo]

Chłopak wydawał jej się bardzo miły. Z zachwytem słuchała tego co miał jej do przekazania. Posiadał wiedzę i doświadczenie, którego jej brakowało. Mimo poznania imienia swojego Zanpakutou nie mogła powiedzieć, że są sobie bliskie. Mimo, że potrafiła wykorzystywać jakąś część tych zdolności, to samo w sobie nie uprawniało jej do powiedzenia, że są przyjaciółmi. W głębi serca zazdrościła chłopakowi jego zażyłości z Duchem.
-Niestety... Ja otrzymałam katanę po mojej matce. Miecz był przekazywany z pokolenia na pokolenie. A to związało się z tym, że mimo poznania jej imienia, nie czuję się z nią bliska. Nie jest to ktoś, z kim dzielę swoją osobowość, uczucia, szczęście... Po prostu użycza mi siebie, wtedy kiedy potrzebuję, bo wie, że taki jest jej obowiązek... Sądzę, że gdyby mogła, to by zrezygnowała z bycia uwięzioną w tym mieczu. Wolałaby być osobnym bytem... I może to byłoby dla Nas obydwu dobre? Nie jestem tego pewna...
Ze smutkiem odwróciła się w stronę swojego ramen. Wzięła pałeczki i zaczęła nimi dłubać w makaronie. Nagle zrozumiała, że rozmawia z kimś o swoich emocjach, problemach, a nawet siebie nie znają. No cóż, teraz już się znają, wystarczy dokończyć formalności.
-Przepraszam, nie przedstawiłam się. Lucie Crespo, z Czwórki.
Delikatnie uśmiechnęła się do towarzystwa. Dziewczyna za chłopakiem, już się nie odzywała, widać, że jej jako jedynej nie przeszła ochota na jedzenie. Chłopak również, odczekiwał, jak Lucie z jedzeniem.
-W ostatnim czasie nauczyłam się od oficera z Siódemki, że nie powinnam polegać tylko na mocy swojego Zanpakutou. Wcześniej myślałam, że posiadam tylko te zdolności i to je wykorzystywałam. Skupiłam się na nich, a tak naprawdę nie stawałam się silniejsza sama w sobie. Mimo wielokrotnego użycia mocy swojego Zanpakutou, techniki nie stawały się silniejsze. Nauczyłam się od niego, że powinnam rozwijać całe swoje ciało i umysł, polegać na każdym punkcie swojej osobowości... Mimo, że w momencie, w jakim mi przekazał tą wiedzę myślałam, że mnie zabiję... Na samo wspomnienie różnicy ich poziomów poczuła się nieswojo. Pamiętała, że nie oddziaływał tylko na nią, ale i na innych w dalszych częściach polany. Nadal uważała, że powinien wybrać inne metody nauczania. Gdyby nie Ayano-fukuticho, mogłoby być z nią słabo... Nawet bardzo...
W myślach słyszała, jak Senpo no Gaka chlapie farbą na ściany swojego Wewnętrznego Świata. Odczuła w każdym ruchu pędzla gniew i złość, że została wyproszona ze spotkania.

[Sachi Ōmaeda]

Sachi odpowiedział uśmiechem.
— Spróbuj z nią porozmawiać. Niekiedy rozmowa to najskuteczniejsza droga. Rozmowa i szczerość, szczerość przede wszystkim. Zanpakutō to część ciebie, więc nawet nie próbuj kłamać albo kryć swoich emocji. Wyczuje je. Nazywam się Ōmaeda Sachi, jestem dwudziestym oficerem w siódmej dywizji. Miło cię poznać, Crespo-san.
Sachi zainteresował się kwestią pewnego Shinigami z siódmej dywizji, który wspólnie z dziewczyną trenował, aby pomóc jej poprawić swoje stosunki z własnym Zanpakutō. Jak się okazało, nadaremno.
— Siła przyjdzie z czasem. Nie powinnaś się tym przejmować. W pierwszej kolejności powinnaś zająć się swoim największym problemem, który uniemożliwia ci rozpięcia skrzydeł. Mowa tu oczywiście o twoim Zanpakutō. Powinnaś nawiązać z nią lepsze relacje. Dopiero później twoja siła wrośnie.
Sachi ostrożnie ujął pałeczki, rozłamał je na dwoje, chwilę ocierał o siebie między dłońmi, aby oczyścić je z ewentualnych drzazg i niedoskonałości, a następnie zajął się jedzeniem, nie spoglądając już na Lucie, ani na kobietę siedzącą po jego lewicy.

[Haru no hana]

Słuchając ich zastanawiała się czy ma dodać swoje trzy grosze, jednak zrezygnowała nawet z tego. Nie było to warte zważając, że teraz była zajęta jedzeniem. W dodatku Mimi też się już wyciszyła więc to oznaczało, że faktycznie poszła spać i odezwie się kiedy najdzie ją taka ochota. Wzięła chusteczkę i wytarła swoje usta. Pewnie i jej przydał by się trening z opanowaniem własnego zana. Idzie to jak krew z nosa, jeden krok do przodu i dwa do tyłu.
-Haru no Hana jestem z szóstki - rzekła nagle i kiwnęła lekko głową na powitanie obojgu. Skoro i tak zrobili tutaj nie małe zamieszanie to wypadało się przestawić. Może i nie czuła się winna przez to całe przedstawienie, ba! Nawet była zdziwiona, że Mimi stanęła po jej stronie, co jej się nie rzadko zdarza. Albo w sumie... Może był to pierwszy raz? Jakoś nie zastanawiała się nad tym zbyt dużo. Cóż to chyba dobry znak, że jednak jej na niej zależy. Tylko czemu miała dziwne odczucia, że to nie idzie w drugą stronę? Eh. Ciężar przeszłości jednak nie tak łatwo okiełznać jak się wydaje. W trakcie jedzenia odczuwała jak siły jej wracają i może dzięki temu jakoś przetrwa ten dzień. Haru nie była typem, który lubi rozmawiać dlatego też milczała i wolała się skupić na jedzeniu aby jej siły wróciły w stu procentach.

[Lucie Crespo]

-Dziękuję za radę, Ōmaeda-san. Powiedziała weselszym tonem niż chwilę wcześniej. Kiedy zamierzała zabrać się za swoje danie, nagle żarówka nad jej głową zaświeciła. Odwróciła głowę w stronę chłopaka. -Ōmaeda? Czy.... Czy to nie jednej z większych rodów Seireitei? Boże, przepraszam, że tak się wygłupiłam i że musiał Pan mi doradzać.
Nagłe poczucie winy spłynęło na nią, jak lawina. Arystokrata musiał maczać palce w doradzaniu, komuś tak nisko położonemu w hierarchii, jak Ona. Wstyd. Co miała teraz zrobić, wpatrzyła się w swoje ramen i na ramen Sachi'ego.
-Proszę w przeprosiny przyjąć zapłatę za tą cenna radę. Zapłacę za pański obiad, Ōmaeda-san. Z czerwonymi wypiekami na twarzy wpatrzyła się w swój obiad, był coraz chłodniejszy, musiała pośpieszyć się z jedzeniem. Szybko nałożyła na patyczki makaron i wsiąknęła go. Nagle, druga żarówka zajarzyła się nad nią. -Przepraszam, czy są jakieś zasady, które trzeba utrzymać jedząc przy Panu? Nie chciałabym, niczym Ciebie urazić, Ōmaeda-san.
Nagłe zakłopotanie, z którego wyrwała ją dziewczyna obok.
-Haru... Bardzo przepraszam za swoje Zanpakutou, Haru-san... I znowu poczuła się jeszcze bardziej źle. Chyba po ostatnim dyżurze była bardziej zmęczone i delikatniejsza wewnątrz, niż można by było przypuszczać.
-Przepraszam jeszcze raz, nie w pełni się przedstawiłam. 19. Oficer Czwartej Dywizji...

[Sachi Ōmaeda]

Spojrzał na dziewczynę siedzącą po jego lewicy i uśmiechnął się, kiedy postanowiła się przedstawić. To było miłe z jej strony. Nie gapił się jednak zbyt długo, nie chcąc przeszkadzać jej w spożywaniu posiłku. Wystarczy, że musiała dodatkowe minuty spędzić na czekaniu na swój posiłek ze względu na drobne opóźnienie związane z pojawieniem się Zanpakutō Lucie.
Zaczerwienił się, kiedy Lucie zaczęła mówić do niego w sposób, jakby naprawdę był członkiem najbardziej znanego i powszechnie cenionego rodu w Seireitei. A tak przecież nie było. Nie dość, że rod Ōmaeda nie zaliczał się do grupy największych rodów, to jeszcze on pochodził z jednej z najbardziej oddalonych od trzonu gałęzi rodu. Zrobiło mu się najzwyczajniej w świecie głupio, speszył się również i miał ochotę zakopać się żywcem pod ziemią. Nigdy przedtem nikt nie okazał mu tak wiele szacunku w związku z jego pochodzeniem. Cieszył się, że Haru postanowiła oszczędzić sobie tego typu słów.
— N-nie! Nie trzeba, Crespo-san. Proszę, przestań, nawet tak nie myśl. Nie musisz płacić za mój posiłek, ani też nie ma żadnych specjalnych zasad odnośnie tego, jak należy mnie traktować, czy zachowywać się w moim otoczeniu. Po prostu... bądźmy normalni...
Wydukał, nerwowo przebierając nogami i bawiąc się własnymi palcami, szukając w tych czynnościach ratunku od niezręcznej sytuacji, w jakiej się znalazł.

[Haru no hana]

Haru miała wszystko w nosie póki nie napełniła swojego brzucha, lecz słuchając wymiany zdań tamtej dwójki zastanawiała się czy czytała coś w bibliotece na temat rodu Ōmaeda. Coś tam było, lecz nie była tym zainteresowana wystarczająco aby przeczytać wszystko na ten temat. Pobieżnie wiedziała o co chodziło. Wiedziała, słyszała, że taki ktoś istnieje. Zawiesiła wzrok na chwilę na chłopaku unosząc brew do góry. Nie wyglądał na kogoś kto był by przepełniony dumą czy pewnością siebie, był raczej... słodki zwłaszcza jak się rumienił. Na słowa Lucie uśmiechnęła się, jako pierwsza zjadła swoje danie dlatego też mogła sobie wytrzeć usta i wyprostować swoje plecy.
-Nic się nie stało Yakuin Lucie Crespo-san, to ja powinnam przeprosić Ciebie za takie niefortunnie zajście - Po swych słowach ukłoniła się w geście przeprosin. Co do samego Sachi-sana to nie miała za wiele do powiedzenia. Poczuła się trochę nieswojo kiedy Mimi tak wkroczyła do akcji, ale co mogła zrobić? Co się stało to się nie odstanie. Mogła tylko przeprosić za to co się stało.
-Skoro Yakuin Sachi Ōmaeda-san tak mówi... - rzekła i wzruszyła lekko ramionami. Bycie normalnym brzmi dobrze, ale w sumie i bez tego zrobili niezłego bigosu. Miała nadzieję, że był to pierwszy i ostatni raz. Z drugiej strony... W co ona wierzy? Dopiero się uczy swojego zana i takie sytuacje po prostu będą się zdarzały, bo nie ma na nie wpływu.

[Lucie Crespo]

Swoim zachowaniem speszyła i chłopaka, który zachowywał się tak samo, jak Ona. Lekko go zawstydziła swoim nagłym przypływem szacunku w jego stronę. Zazwyczaj miała arystokratów, jako osoby napuszone, a tutaj miała skromnego chłopca, który nie wiedział, co ma w tym momencie robić.
Szybko odwróciła się, jeszcze bardziej zestresowana do swojej miski i zaczęła wsiąkać ze stresu swoje danie, które na szczęście ostygło. Kęs za kęsem przysłuchała się białowłosej kobiecie, która również była speszona zachowaniem ich Zanpakutou. Kiedy skończyła, przyjrzała się chłopakowi wycierając twarz serwetką.
-Przepraszam, po prostu rzadko widuję kogoś z rodzin szlacheckich, nikt mi nigdy nie przekazał, jak mam się zachowywać w ich towarzystwie, Ōmaeda-san.
Powiedziała do niego, dopiero uzmysławiając sobie, że powiedział o siódmej dywizji. Jest tam oficerem, dokładnie tak samo, jak Zaraki-san, który przeprowadził na niej mordobicie, którego nigdy nie zapomni. Dwa różne charaktery. Pijak, gotowy zawsze do bitki i uroczy chłopiec zawstydzający się małymi uwagami.
-Przepraszam jeszcze raz. Brak mi obycia w towarzystwie po tak długich dyżurach w szpitalach.
[b]- Ōmaeda-san, powiedziałeś, że dopiero niedawno poznałeś imię swojego Zanpakutou... A jednak słyszę, że świetnie się dogadujecie. Zazdroszczę Wam takiej więzi. Pomiędzy mną, a Sunpō No Gaka, nie może pojawić się taka więź, ponieważ nie jest moja... Teoretycznie, była mojej matki, która nigdy nie opanowała Shi-Kai, więc sądzę, że była mojej nigdy nie poznanej babki, z którą mogła być bardziej związana... Charakter stworzył się jej prawdopodobnie wtedy i już taki pozostał... Może... Chciałbyś pomóc mi w zrozumieniu jej?

[Sachi Ōmaeda]

Widząc, że Lucie odpuściła temat, a Haru przyjęła do wiadomości jego słowa, mając zamiar nie zmieniać niczego w swoim dotychczasowym zachowaniu, Sachi również postanowił zająć się posiłkiem. Powoli sięgnął drżącymi dłońmi po pałeczki, którymi następnie zamieszał bulion. Odetchnąwszy z ulgą, wziął pierwszy kęs. Chwilę rozkoszował się smakiem wywaru, delikatnego makaronu i aromatycznych składników. Z niedużym uśmiechem, który wyrósł na jego ustach, przyznał, że potrawa jest znakomicie przyrządzana, a jej temperatura sprawiała, że nadawała się do natychmiastowego spożycia. Nie miał zamiaru zwlekać, od razu zabrał się za pałaszowanie, wykonując coraz śmielsze ruchy i biorąc większe kęsy.
Zaskoczyły cię.
Na chwilę przestał jeść, lekko unosząc głowę i skupiając się na niewidocznym obiekcie po drugiej strony lady.
Nikt nigdy nie zwracał się do mnie w taki sposób. Nikogo nie obchodziło moje szlachetne urodzenie. Powiem szczerze, że nawet mnie to nie interesowało. Aż do teraz.
Z czasem będziesz awansowany. Będziesz piąć się wyżej w hierarchii siódmej dywizji. Prędzej czy później nadejdzie taki moment, że coraz więcej Shinigami będzie zwracać się do ciebie, sięgając po twój tytuł szlachecki. Musisz się do tego przyzwyczaić.
Ritsuzen miał rację. Będzie musiał się do tego przyzwyczaić.
Niespodziewanie jego przemyślenia i dalszą rozmowę z Zanpakutō przerwała Lucie. Pospiesznie spojrzał w jej kierunku, słuchając tego, co miała do powiedzenia. I ucieszył się.
— Rzadko słyszy się o Zanpakutō przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Zazwyczaj każdy posiada własne Zanpakutō, którego dusza jest ściśle związana z właścicielem. Musisz być niezwykle utalentowaną Shinigami, skoro Zanpakutō postanowiło ci towarzyszyć albo w rzeczywistości macie ze sobą więcej wspólnego, niż ci się wydaje, Crespo-san. — Wydał z siebie nienachalny śmiech, jakby cieszył się z tego, że poznał kogoś równie silnego. — Ritsuzen towarzyszy mi odkąd pamiętam. Pomagał mi całe życie. To nie tak, że świetnie się dogadujemy. Wydaje mi się, że sam siebie uważa za narzędzie, które ma służyć Shinigami. I właśnie to robi. Ale ja tak nie uważam. To część mnie i traktuję go jak przyjaciela. Nie wyobrażam sobie, że miałoby go zabraknąć w moim życiu. Oczywiście, mogę spróbować pomóc ci w zrozumieniu twojego Zanpakutō, ale nie jestem ekspertem w tej dziedzinie.

[Haru no hana]

Haru najadła się i odpoczęła fizycznie choć chwilę. Jednak nic nie może wiecznie trwać, wraz z pełnym żołądkiem nasiliło się zmęczenie i senność. Dlatego też to dobry pomysł by wracać do siebie, przebrać się i wypocząć.
-Czas na mnie. Dziękuję za towarzystwo Yakuin Lucie Crespo-san oraz Sachi Ōmaeda-san - Po tych słowa lekko się skłoniła i ociężale wstała z swojego krzesła. Odetchnęła ciężko pod nosem jakby jej przybyło kolejnych dwieście lat. Następnie ruszyła w stronę dobrze jej znaną, a mianowicie do szóstego oddziału. Ciekawe czy spotkanie się już skończyło? Może spotka kogoś po drodze? W sumie warto by się rozejrzeć nim wróci do siebie. Istnieje mała szansa, że gdzieś znajdzie Akaoni-chana. Pewna być nie mogła, jedynym sposobem aby się tego dowiedzieć był spacer do miejsca gdzie było spotkanie. Jeżeli nikogo tam nie spotka będzie szukać dalej.

Z/T

[Lucie Crespo]

Wysłuchała uważnie tego co miał jej do powiedzenia chłopak. Mówił z sensem i jakby wiedział, jak musi się czuć bez wsparcia. Uśmiechnęła się do niego delikatnie. Poczuła gdzieś wewnątrz, że wiąże się między nimi nić zrozumienia. Nie było jej dane poznać wcześniej kogoś tak opanowanego i chętnego do pomocy.
Kiedy skończyła swoje danie, białowłosa dziewczyna wstała i pożegnała się z nimi. Też poczuła nagłe zmęczenie po zjedzeniu tak dużej porcji ramenu.
-Ōmaeda-san. Moglibyśmy umówić się na jakiś dzień, aby móc zacząć wspólne nauki? Byłabym naprawdę wdzięczna.
Lucie czuła zadowolenie, że trafiła do tego baru i poznała tą dwójkę, a na pewno cieszyła się z poznania Sachi'ego, który stał się promyczkiem dla jej kontaktów z jej Zanpakutou.

/sorrki za długość, piszę z zajęć/

[Sachi Ōmaeda]

Już miał wrócić do zajadania się posiłkiem, kiedy Haru postanowiła ich pożegnać. Widząc to, Sachi niezwłocznie wstał ze swojego miejsca, a następnie wykonał lekki ukłon w stronę wychodzącej kobiety, oddając jej w ten sposób należyty szacunek.
— Spokojnego wieczoru, Hana-san. Również dziękuję za towarzystwo. Liczę, że jeszcze kiedyś przyjdzie nam się ze sobą spotkać.
A kiedy tylko Haru opuściła teren baru, ponownie zajął swoje miejsce. Raz jeszcze spojrzał na makaron zanurzony w ciemnym bulionie, uśmiechając się do niego.
Niestety, nie dane było mu kontynuować spożywanie obiadu, gdyż ponownie jego uwagę przykuła Lucie. Sachi nie miał jej tego za złe, wręcz przeciwnie – cieszył się, że po tylu latach mógł z kimś porozmawiać. To było dla niego zupełnie nowe doświadczenie i zamierzał czerpać z niego tyle energii, ile tylko się dało.
— Oczywiście, Crespo-san. Z przyjemnością. Pomogę na tyle, na ile umiem. Dam z siebie wszystko, obiecuję. — Uśmiechnął się. — Co byś powiedziała na przyszłą sobotę? Albo niedzielę? Masz coś w planach na te dni?

[Lucie Crespo]

-W sobotę lub w niedzielę? Nie, jak najbardziej będą pasować. Mam wtedy wolne od szpitala, pozostaje mi tylko szlifowanie swojej wiedzy i kontaktów z ludźmi.
Odpowiedziała podekscytowana. Dawno nie czuła, że mogła coś ze sobą zrobić, co sprawi, że przejdzie kolejny stopień swojej drogi ku byciu zdolniejszą... Nie, silniejszą. Jakie-takie zdolności posiadała, wystarczyło tylko nad nimi pracować, a z pomocą osoby bardziej doświadczonej mogła osiągnąć jeszcze więcej.
Ku swojemu zdziwieniu skończyła swój posiłek. Nie pozostało nic innego, jak wyłożyć pieniądze na ladę. Postanowiła zapłacić również za Sachi'ego, który mając obowiązki oficera, zamierzał pomóc w jej problemach. Nie mogła pozostawić tego bez jakiejkolwiek zapłaty, która będzie się należeć za taką przysługę. W kwocie, znalazł się również obfity napiwek za kłopot ze swoim Zanpakutou.
-W takim razie sądzę, że jesteśmy umówieni. Gdybyś chciał skonkretyzować spotkanie, szukaj mnie w koszarach Czwórki. Nie będzie to nic trudnego. Lub prześlij jakiś liścik przez kuriera. Nie mogę już się doczekać naszego następnego spotkania! Dziękuję, Ōmaeda-san!
Pokłoniła się nisko i zabierając swoje manatki, odmachała wychodząc, idąc w stronę koszar.

z/t

/przepraszam za przetrzymanie!/

[Sachi Ōmaeda]

Już miał coś odpowiedzieć, jednak Lucie raz jeszcze postanowiła zapłacić za jego posiłek. Tym razem nie pytała go o zdanie, lecz najzwyczajniej w świecie zrobiła to, co uważała za stosowne. To wybiło go z rytmu na tyle, że nie był w stanie skomentować słów kobiety, chociaż bardzo chciał się do nich odnieść, ani pożegnać się, kiedy opuszczała lokal.
Westchnął, pochylając głowę nad swoim daniem. Chociaż tak bardzo chciał zrozumieć jej zachowanie, nie potrafił. Miał pustkę w głowie, ilekroć starał się nad tym pomyśleć. A próbował tak intensywnie, aż nie rozbolała go głowa.
Prawdopodobnie chciała odwdzięczyć się za twoją bezinteresowną chęć pomocy. Doskonale wiedziała, że nie byłaby w stanie odwdzięczyć się w równym stopniu, dlatego postanowiła, że przynajmniej opłaci twój posiłek. Chociaż tyle mogła zrobić, aby wyrównać rachunki.
Nie musiała tego robić...
Ale chciała. Teraz już nic z tym nie zrobisz. Mógłbyś zabrać pieniądze z lady, zapłacić za siebie, a przy następnej okazji zwrócić kwotę za twój posiłek, ale wiem, że tego nie zrobisz. To nie w twoim stylu, prawda Sachi?
Prawda, ale...
Dokończ posiłek, Ōmaeda-dono. Przed tobą intensywny trening. I nauka, jeżeli naprawdę chcesz jej pomóc zapanować nad Sunpō no Gaka.
Sachi poczerwieniał na samą myśl, że teraz Ritsuzen będzie chciał wykorzystywać jego szlacheckie pochodzenie, ilekroć ten znajdzie się w dziwnej sytuacji. Po co miałby to robić? Bo doskonale znał chłopaka i wiedział, że to poprawi mu humor. Tak samo było w tym przypadku, bowiem Sachi uśmiechnął się.
W ciągu następnych kilku minut dokończył swój posiłek i pożegnał się z właścicielem, opuszczając knajpę. Skierował się w stronę swojej kwatery. W rzeczy samej, czekało go dużo przygotowań, jeżeli faktycznie chciał wspomóc Lucie.

[z/t]