USA, Mountainaire, Dom Cassandry

[Max Herriot]

              Plan znakomicie się sprawdził. Gdyby nie jedna, mała a jednak najważniejsza rzecz... Max spojrzała na mężczyznę. Jej wzrok wyrażał rozczarowanie i trochę zaskoczenie, że nie posiadał przy sobie tak ważnej rzeczy, jak smycz. W szczególności przy takim olbrzymie. Westchnęła cicho i wzruszyła ramionami.
- Nie ma więcej kiełbasy, nie pomogę już...
              Odpowiedziała, rozkładając ręce. Zrobiła co mogła, a to, że Stevenson nie pomyślał o smyczy, to już nie jej sprawa. Cassandra próbowała go złapać a skończyło się dziką przejażdzką na dzikim zwierzęciu po spokojnych uliczkach. Max była drobniejsza od tej dziewczyny, wiec gdyby ona spróbowała go chwycić, skończyłoby się to... Cóż, nie za ciekawie. Prawdopodobnie wrażenia byłyby identyczne jak do próby ujeżdzania wściekłego byka. Tak samo pewnie by poleciała gdzieś w krzaki... Usiadła na krawężniku, zerkając na dziewczyny.
              Zauważyła, że Cassandra miała we włosach parę listek i gałązkę, więc sięgnęła dłonią, by jej ogarnąć włosy do porządku. Przy wyciąganiu trzeciego listka, niechcący delikatnie musnęła jej policzek. Max się wzdrygnęła, spojrzała na dziewczynę i szybko cofnęła rękę.
- Przepraszam, nie powinnam była.
              Zarumieniła się i zaczesała swój kosmyk włosów za ucho. Co ona sobie myślała? Ledwo ją poznała a już pozwoliła sobie na pomoc w ogarnieciu jej włosów. Liczyła, że Cassandra nic nie powie ani nie zwróci uwagi.

[Vaya Vesper]

Pan Stevenson widząc minę Cassandry wzruszył delikatnie ramionami, uśmiechnął się przepraszająco, poczochrał już i tak rozczochrane włosy. Cassidy natomiast słysząc słowa przyjaciółki zachichotała nieco ciszej, ale nie przestawała się śmiać. Prawdopodobnie jeszcze po nocach jej się to będzie śniło i zaczynała żałować, że nie nagrała wszystkiego ku potomności. Trudno, będą musiały jej wystarczyć wspomnienia. Mimo wszystko Cass miała dobry pomysł, dlatego różowowłosa prędko czmychnęła do domu w poszukiwaniu może nie smyczy, ale czegokolwiek, co mogłoby za taką robić.
W tym samym czasie pan Stevenson, Cassandra i Max obserwowali Harry'ego, który najwidoczniej wielce zainteresowany tym zbiegowiskiem merdając ogonem spoglądał to na jedno, to na drugie. Wszyscy czuli na sobie to poczciwe spojrzenie ciemnych oczu, czuli spływający po policzkach pot widząc, jak psisko spogląda w kierunku otwartej ulicy. I gdy już myśleli, że po prostu ruszy i znów ucieknie, zza drzwi wypadła Cassidy, szybkim ruchem ujęła go za obrożę jedną dłonią, drugą wsuwając pod nią długi, złoty sznurek z dziwnym frędzlem na końcu, w którym Cass od razu rozpoznała sznurek od zasłony w salonie. Aż bała się tam pójść i zobaczyć, co tak właściwie się tam wydarzyło, jednak różowowłosa dolała oliwy do pieca wręczając właścicielowi pseudosmycz.
- Cass, na śmierć zapomniałam, ty chyba też, ale za niecałą godzinę masz spotkanie ze sponsorem, a tego... - zaśmiała się pociągając nosem nieznacznie - Deczko śmierdzisz po tym sprincie, może weź się ogarnij? A pan, panie Stevenson... - Cass wsparła dłonie na biodrach kręcąc głową na boki.
- Odwdzięczę się, coś wymyślę...
- Niech pan postawi większy płot, o - zaśmiała się różowowłosa i spojrzała na Max - Chodź, posiedzimy trochę w domu, coś obejrzymy, Cass się ogarnie i pomyślimy co dalej, hm?




//Pan Stevenson
Harry

P.S. Uznajcie to za post kończący, możecie po mnie odpisać, albo i nie - wasza wola. Dzięki za grę, dostaliście skarpetkę moje Zgredki, jesteście wolnymi skrzatami :3

[Cassandra De La Fuente]

Po tym, jak Max się speszyła, Cassandra chwyciła delikatnie jej nadgarstek, zanim ta całkowicie cofnęła rękę.

- Nie przejmuj się. Nie zrobiłaś niczego nie tak. Dzięki. - powiedziała cicho, uśmiechając się. Wyraz jej twarzy natomiast zmienił się diametralnie w momencie, gdy usłyszała krzyki Cassidy. Przez chwilę wyglądała, jakby zajrzała śmierci w oczy, a przez jej zamknięte usta wydobyła się mieszanka wewnętrznego krzyku i jęku. Zerwała się na równe nogi i ruszyła w stronę wnętrza domu.

- Wybacz! Wrócę później, nie przejmuj się, nie zrobiłaś niczego złego! - powtórzyła raz jeszcze, czując się podwójnie głupio, że zapomniała o czymś tak ważnym, a jednocześnie musiała śmigać w takim momencie.